ΕΡΕΤΡΙΑ ΓΡΑΙΑ -ΩΡΩΠΟΣ

ΕΡΕΤΡΙΑ

ΓΡΑΙΑ -ΩΡΩΠΟΣ

Ερέτρια - Γραια οι αρχαιότερες ναυτικές χώρες στον κόσμο

Ένα πανάρχαιο ιστορικό Δίδυμο 
 Ερέτρια –«Γραία-Ωρωπός»  οι αρχαιότερες   ναυτικές    χώρες στον κόσμο. -Μια ιστορική προσέγγιση μεταξύ μύθου και  πραγματικότητας.

  Τετράδραχμο της Ερέτρειας, 180 π.Χ. πηγή:https://el.wikipedia.org
 Σωτήριος Γλυκός
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ
Συκάμινο Αττικής

Κάποτε, πριν από 3.500 χρόνια ,στο νησί που σήμερα ονομάζουμε Εύβοια και απέναντι από τον Ωρωπό  και  Γραία –Β/Α Αττική -υπήρξε μια πόλη με το όνομα Ερέτρια .Μια πόλη κράτος .Με διοικητική εξουσία απολυταρχική ,με το παλάτι του άρχοντα μεγαλοπρεπές και εντυπωσιακό να ξεχωρίζει ανάμεσα στα  άλλα, με φαρδείς δρόμους και δεντροφυτεμένες πλατείες, με ένα εντυπωσιακό πολεοδομικό σχέδιο  που εξυπηρετούσε απόλυτα τις ανάγκες των κατοίκων Mε γυμναστήρια , θέατρο ,  μεγαλοπρεπείς ναούς ,με κατοικίες αρχιτεκτονικά κατασκευασμένες, αψιδωτές ή τετράγωνες, με μεγάλες αυλές με πηγάδια  και βοτσαλωτά δάπεδα και  όλα αυτά  λουσμένα στο φως

ενός λαμπρού ήλιου ,συνέθεταν  μια πραγματικά οργανωμένη πόλη- κράτος   .Εκτός  αυτών  θα πρέπει να προσθέσουμε και όλα τα γύρω μαγαζιά  με μια μεγάλη ποικιλία εμπορευμάτων  ντόπια και ξένα ,να φιγουράρουν  στις μόστρες τους και τους μαγαζάτορες να διαλαλούν  την πραμάτεια τους.  Και φυσικά   κόσμος  πολύς. Εκατοντάδες πολίτες να πηγαινοέρχονται. Κάποιοι με τις εντυπωσιακές τους άμαξες  άλλοι πεζοί, ή πάνω σε πανέμορφα άλογα. Τα παιδιά  πρόσχαρα  ευτυχισμένα, γεμάτα ζωντάνια, να παίζουν στις πλατείες , τη στεφάνη ,τα πεντόβολα,  τις αμάδες , το κρυφτό. Και η πόλη  περιτριγυρισμένη από πανύψηλα τύχη ,που  εγγυούνταν   την ασφάλεια των πολιτών  από ξένους  επιδρομείς. Έξω από τα τείχη και σε μικρή απόσταση υπήρχαν  τα ναυπηγεία . Τα τελειότερα της εποχής εκείνης που κατασκεύαζαν  τις γνωστές τριήρεις , με εκατοντάδες μαστόρους τεχνίτες και καλφάδες καραβομαραγκούς και άλλους, για το μεροκάματο της ημέρας. Πιο δίπλα , τα μεγαλύτερα πηλοποιία του κόσμου ,  με εκατοντάδες πηλουργούς  που κατασκεύαζαν  πιάτα , ποτήρια ,τσουκάλια ,βάζα  κανάτες  δοχεία κρασιού και άλλα χρήσιμα  οικιακά σκεύη. Ορισμένα  μάλιστα, με περίτεχνη διακόσμηση που προορίζονταν για το εξωτερικό .  Συνοπτικά η Ερέτρια  ήταν  μια  πανέμορφη πόλη- κράτος  με αποικίες  στο εξωτερικό και αμύθητο  πλούτο, αφού πέραν των άλλων επιχειρηματικών  δραστηριοτήτων , ήταν και συνεταίρος  με τους Χαλκιδείς στα χρυσωρυχεία  του Ληλάντιου πεδίου. Η Ερέτρια ήταν μια πόλη  με ευτυχισμένους  και εύπορους κατοίκους  και τίποτα, μα τίποτα δεν προμηνούσε  το κακό που προετοίμαζε  η μοίρα, το πεπρωμένο  που καθορίζει πάντα  την πορεία  της ζωής και  που κανείς, μα κανείς δεν μπορεί να αποτρέψει. 

ΙΣΤΟΡΙΑ   ΚΑΙ   ΜΥΘΟΣ

Δεν πίστεψα  ποτέ μου , ότι η ιστορία , ή έστω μια ιστορική περίοδος, μπορεί να καταγραφεί  έτσι όπως ακριβώς δημιουργήθηκε και εξελίχθηκε με την πάροδο του χρόνου  .Και  τούτο διότι  είναι διαπιστωμένο   ότι  σε οποιαδήποτε ιστορική συγγραφή πάντα θα συνυπάρχει ο μύθος , η φαντασία, η  υπερβολή ,η ανθρώπινη παρέμβαση ,τα πολιτικά  συμφέροντα ,κ.α.  Πολλές φορές  μάλιστα , θα συνυπάρχει  ακόμα και η αλληγορική διάθεση του συγγραφέα  για το  μήνυμα που θέλει να περάσει επί του προκειμένου στον αναγνώστη. Αναφέρομαι  για την ιστορία ενός συγκεκριμένου προαιώνιου ελλαδικού χώρου και μάλιστα για μια ιστορία  που την έχει σκεπάσει η αχλή των 3500  περίπου χρόνων. Πρόκειται για το ιστορικό τρίγωνο: Ερέτρια, Γραία ,Ωρωπός .  Οι πληροφορίες για την απόλυτη ιστορική πραγματικότητα ελάχιστες . Τα τεκμηριωμένα   και διασταυρωμένα στοιχεία  σχεδόν υποθετικά και αμφισβητούμενα .Εξ ανάγκης λοιπόν  επιστρατεύονται και υποβοηθούν σημαντικά ο μύθος και η φαντασία για το δέσιμο , την αλληλουχία , την αφήγηση που  πλέκουν συνειρμικά τα γεγονότα  που παρατίθενται.  Έτσι πιστεύω  πως ξεδιπλώνεται συνήθως η προϊστορία  και αναπλάθεται η αφήγηση  συγκεκριμένων  ιστορικών περιόδων . Ένα απλό παράδειγμα για του λόγου το αληθές . Ένας από τους πλέον καταξιωμένους ποιητές του κόσμου  υπήρξε και παραμένει  ο Όμηρος. Λέγεται  ότι γεννήθηκε  στην Κύμη της Μικρασίας περί  τον 9^ο αιώνα  π.Χ –αλλά τον διεκδικούν και άλλες δέκα πόλεις -  Αυτός λοιπόν ο μεγάλος ποιητής  των ποιητών , που   έγραψε  μεταξύ άλλων  την Ιλιάδα  και την  Οδύσσεια δεν μας δίνει με λογική εξήγηση και τεκμηριωμένα στοιχεία  να κατανοήσουμε με σαφήνεια τα συμβάντα της εποχής του,  τα  πριν και τα μετά. Μυθικά γεγονότα παραθέτει και  ορισμένα  από αυτά πλησιάζουν  την αλήθεια. Άλλα όμως θεωρούνται συμβολικά,  ή και αλληγορικά.  Δεν  είναι δυνατόν δηλαδή στην κοιλιά ενός  ψεύτικου, ξύλινου αλόγου,   «Δούρειο ίππο»  τον ονόμασε, να κρύβονται δεκάδες πολεμιστές  και οι Τρώες να μην έχουν πάρει χαμπάρι από την πατέντα του παμπόνηρου  Οδυσσέα..    Όμως παρ ότι έχουν περάσει τόσες χιλιάδες χρόνια , εντούτοις  τα ιστορικά γεγονότα που αναφέρει    παραμένουν αθάνατα και συναρπαστικά αφηγήματα που  πραγματικά εντυπωσιάζουν και μαγεύουν  τον αναγνώστη. Στην  Ιλιάδα ο αναγνώστης  παρακολουθεί  εκστατικός  την προσπάθεια  και  την προετοιμασία  των Ελλήνων   να  τιμωρήσουν τους αυθάδεις Τρώες  που τόλμησαν να υποτιμήσουν  την ελληνική φυλή κλέβοντας  μια πανέμορφη βασίλισσα  γυναίκα του βασιλιά της Σπάρτης Μενέλαου. Και εδώ διαφαίνεται η συσπείρωση  των Ελλήνων και η συνένωσή τους   για να ξεπλυθεί η τιμή και η υπόληψη της φυλής και να καταδειχθεί στους βάρβαρους  ο σεβασμός προς  ένα λαό που διαρκώς και αενάως  δίνει περισσότερα απ ότι παίρνει. - Στην Οδύσσεια  ο ποιητής αναφέρεται  με συναρπαστική  αφήγηση  στην επιστροφή των νικητών πλέον , στα πάτρια εδάφη περνώντας  όμως  ανάμεσα  από Σκύλες Χάριβδες και Λαιστρυγόνες Τα γεγονότα  αυτά  μας λένε οι  αρχαιολόγοι  συνέβησαν περίπου  το 1280  π.Χ. Και όμως, ο Όμηρος την αρπαγή  της ωραίας Ελένης  και τον τραγικό πόλεμο που ακολούθησε άρχισε να τα  εξιστορεί  4 αιώνες  αργότερα  και το υλικό που χρειάστηκε για να γράψει τα  αθάνατα αυτά  ποιήματά Ιλιάδα και οδύσσεια ,το συγκέντρωσε από αφηγήσεις  που άκουσε , από ανθρώπους διαφορετικών φυλών και εθνοτήτων που γνώρισε  στα πολύμακρα ταξίδια του ως ναυτικός . Είναι λοιπόν δυνατό να πιστέψει κανείς  μετά από  400 ίσως και περισσότερα χρόνια ότι  οι πληροφορίες  που αναζητούσε  ο ποιητής  την εποχή εκείνη να  ήταν αληθινές  και φυσικά τεκμηριωμένες ; Η προσέγγιση συνεπώς  στα περασμένα , ήταν υποκειμενική και αφάνταστα δύσκολη υπόθεση. Αν μάλιστα αναλογισθεί κανείς  τα  πρωτόγονα επικοινωνιακά μέσα της εποχής εκείνης .Ως  Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας  χρησιμοποιούσαν τις «φρυκτωρίες»  Ανάβοντας δηλαδή  φωτιές σε υψηλά σημεία  του εδάφους  και με κατάλληλους χειρισμούς και τεχνικές που χρησιμοποιούσαν τότε ,  έδιναν  σήματα-μηνύματα με τον καπνό σε μακρινές αποστάσεις.- Από αυτό και μόνο συμπεραίνεται ότι η αφήγηση  ενός ποιητή ή συγγραφέα σε  ιστορικά γεγονότα του παρελθόντος, εμπεριέχει συνήθως αχαλίνωτη φαντασία ,λαμβανομένου υπόψη ότι ο ποιητής πρέπει να γνώριζε  σε ποιο αναγνωστικό κοινό απευθύνεται και  πόσοι  από αυτούς γνώριζαν την εποχή εκείνη γραφή και ανάγνωση. Είναι πάντως  γεγονός αναμφισβήτητο ότι  οι άνθρωποι  αρέσκονται στο στημένο  ιστορικό  παραμύθι. Εκστασιάζονται στην υπερβολή ,στο απροσδόκητο. Περιγράφοντας  το παρελθόν  ενός  ελληνικού ιστορικού τόπου που φέρει το όνομα  «Ερέτρια» πριν δηλαδή από.1280 χρόνια π.Χ. Σε μια χρονική συγκυρία που η Αθήνα αλλά και άλλες μεγάλες πόλεις που αργότερα ανέπτυξαν απαράμιλλη πολιτιστική  αίγλη , ήταν σχεδόν άγνωστες .  Αργότερα. βέβαια άλλαξαν  οι ρυθμοί ανάπτυξης  μεταξύ των ελληνικών πόλεων και φυσικά η ιστορική πορεία  κάθε πόλης. .πήρε αναπτυξιακό  ρυθμό ταχύτατο, σε βαθμό συναγωνισμού μεταξύ των πόλεων.

Ουδέ  σπιθαμή ελληνικής  γης ανιστόρητη αναφέρουν πολλοί αρχαιολόγοι .‘Όσο και αν αυτό  κρύβει κάποια  δόση υπερβολής  , εν τούτοις  είναι πέρα για πέρα  αληθινό . Η ελληνική γη  με τη βοήθεια της αρχαιολογικής σκαπάνης  Ελλήνων και ξένων

αρχαιολόγων  φέρνει κάθε τόσο  στην επιφάνεια πλήθος ιστορικών θησαυρών ενός ανήσυχου και ανυπότακτου λαού  που η ιστορία τον κατατάσσει στους πρωτοπόρους του πολιτισμού. Ο αρχαίος Έλληνας αναζητώντας  την τελειότητα  σαν ανθρώπινο  ον και την πολιτιστική ολοκλήρωση του , δεν περιορίζεται  μόνο στον ελλαδικό χώρο. Ανοίγει διάπλατα  τα   φτερά  του  και απλώνεται σε όλον τον γνωστό  και άγνωστο  ως τότε κόσμο. Βορά -Νότο -Ανατολή και Δύση. Οι Έλληνες αφουγκράζονται  ακόμα και την Αμερική  την άγνωστη  ως τότε ήπειρο. «πέρα από τις Ηράκλειες πύλες  υπάρχει  μια πολύ μεγάλη Ήπειρος» αναφέρει ο Πλάτων... Εννοώντας   προφητικά  την Αμερική.

Κυρίως όμως  οι  Έλληνες στρέφονται προς την  Ανατολή. Καταλαμβάνουν ειρηνικά  μακρινά  και άγνωστα μέρη, δημιουργούν νέες μεγαλουπόλεις  σε μακρινούς και παρθένους τόπους, μεταλαμπαδεύουν τις γνώσεις  τους  και παίρνουν  χρήσιμα στοιχεία  πολιτιστικής  προόδου  από  άλλους λαούς,  και βέβαια  ανοίγουν καινούργιους ορίζοντες  στην ανθρώπινη σκέψη. Εξημερώνουν  βάρβαρους λαούς  και τους  μεταβάλλουν  σε λαούς πολιτιστικής Αίγλης  και προόδου. Μεταφέρουν τον ελληνικό πολιτισμό τα ήθη  τα έθιμα  τη θρησκεία  τους  σε όλο τον γνωστό  τότε κόσμο,αποσκοπώντας κατά βάση στο «Κέρδος», στη συσσώρευση πλούτου. Ο αρχαίοι  σοφοί της φυλής μας  διδάσκουν ότι  φτωχές  και  υποανάπτυκτες  οικονομικά κοινωνίες , παραμένουν  πολιτιστικά στάσιμες .Το ελληνικό δαιμόνιο κάνει γνωστά  και πέραν της Ελληνικής επικράτειας  τα ελληνικά  προϊόντα και  εξάγει  την ελληνική παραγωγή  σε όλον το γνωστό  τότε κόσμο  με δικά της  πλοία    που κατασκευάζει  στα οργανωμένα  ναυπηγεία  της..  Δημιουργεί  εκτός Ελλάδος υποσταθμούς  που  με την  πάροδο του χρόνου ,τους  μετατρέπει  σε πόλεις- αποικίες  που  παίρνουν  ελληνικά ονόματα  {Ερέτρια- Χαλκίδα-Κύμη κ.α  Συσσωρεύει πλούτο που σταδιακά και  μεθοδευμένα τον μεταβάλει σε πολιτισμό..Ο  Έλληνας  της αρχαιότητας  δίνει  ιδιαίτερη σημασία  στο κέρδος  γι αυτό και το θεοποιεί ..

«Κερδώος Απόλλων» , «Κερδώος Ερμής» . Το εμπόριο ποικίλων προϊόντων  με τις αποικίες, της  αρχαίας Ελλάδας δημιουργεί μια ευμάρεια οικονομική και αυξάνει θεαματικά τον ευβοϊκό στόλο  της προ ομηρικής εποχής  πολύ πριν εμφανιστεί στο προσκήνιο της ιστορίας η Αθήνα.. Αυτό βεβαιώνεται και από ιστορικές μαρτυρίες  του Ομήρου  του Πυθαγόρα του Αριστοτέλη του Στράβωνα    και άλλων.

Η  οικονομική και πολιτιστική άνθηση  της νήσου Εύβοιας  γενικώς, λέγεται  ότι οφείλεται  στους Άβαντες . Έλληνες  Ιωνικής φυλής από την Φωκίδα της Θράκης  που την είχαν κατακτήσει ειρηνικά επί αιώνες και της είχαν δώσει μάλιστα και το όνομα  «Αβαντίς». Οι Άβαντες  Θρακική ελληνική φυλή έπαιξαν  σημαντικό ρόλο  στην  πολιτιστική  εξέλιξη

της περιοχής του ιστορικού τριγώνου Ερέτρια, Γραία Ωρωπός.Ο Ηρόδοτος αναφέρει ότι  οι Σπαρτιάτες  , θέλοντας να ξεπλύνουν την ντροπή  από την αρπαγή της ωραίας Ελένης  από τον  Πάρη , γιο του Βασιλιά Πριάμου ,πέραν των άλλων ελληνικών πόλεων προσκάλεσαν και τους Άβαντες, μία από τις ηρωικότερες αλλά και φιλοπόλεμες  ελληνικές φυλές της θράκης.. Η συμμετοχή   των Αβάντων  στον τρωικό πόλεμο  συνέβαλε καθοριστικά   στην έκβαση αυτού  του «πολέμου τιμής»  όπως τον ονόμασαν . Και πράγματι αυτός ο πόλεμος που κράτησε μία δεκαετία, ήταν ένας πόλεμος  μίσους και τιμωρίας . ‘Ένας  πόλεμος μέχρι τελικής πτώσεως. Η αρπαγή  γυναίκας  την εποχή εκείνη, ήταν  ανοσιούργημα που  επέφερε  την εσχάτη των ποινών ,  πόσο μάλλον η αρπαγή  μιας  πεντάμορφης  βασιλοπούλας  ξακουστή  ως «η Ωραία  Ελένη». Οι Άβαντες  λοιπόν αλλά και ορισμένοι Αχαιοί σε αυτόν το πόλεμο  της τιμής έδειξαν υπερβάλλοντα ζήλο φαίνεται .. Η σκληρότητα  προς τον αντίπαλο  υπερέβαινε τα θεσμικά όρια. Όταν μετά από δεκαετή πολιορκία  υπερπήδησαν τα τείχη και πάτησαν στο εσωτερικό της  Τροίας  δεν άφησαν λίθον επί λίθου. ‘Έσφαζαν κάθε ζωντανό πλάσμα  που παρουσιαζόταν στο διάβα τους. Από παιδιά στο λίκνο τους  μέχρι ανήμπορους γέροντες.  Δεν ακολούθησαν  κανένα ηθικό κανόνα- Οι Έλληνες  πολεμιστές πίστευαν πάντα πως  και ο πόλεμος  έχει κάποιες ηθικές αρχές ,.κάποιους  κανόνες που δεν έπρεπε με καμιά αιτία να παραβιαστούν-. Οι Άβαντες όπως λέγεται δεν σεβάστηκαν ούτε ιερό ούτε όσιο. Δεν υπάκουσαν στους άγραφους αυτούς κανόνες  που ίσχυαν και τηρούσαν με ευλάβεια όλοι οι υπόλοιποι Έλληνες  πλην των Αβάντων. Γι αυτό και ο Ποσειδώνας  ο θεός της Θάλασσας  τους περίμενε  στο Αιγαίον πέλαγος με δικαιολογημένο θυμό και αγανάκτηση  για την απάνθρωπη  συμπεριφορά. τους  αλλά και  των Αχαιών σε αυτόν τον πόλεμο  τιμής κατά της Τροίας  . Έτσι  κατά την επιστροφή  των νικητών Η τρίαινα του Ποσειδώνα αναδεύοντας το Αιγαίο δημιούργησε  μια  τρομερή φουρτούνα  που δεν  είχε ξαναδεί  μέχρι τότε το ανθρώπινο γένος Μια φοβερή τρικυμία  που είχε μοναδικό σκοπό να τιμωρήσει αυτή την αδίστακτη και φιλοπόλεμη ελληνική φυλή και φυσικά  να την φρονηματίσει  .Λέγεται ότι  οι Άβαντες  ύστερα από μια ανύποτη θαλασσοταραχή  κατά την επιστροφή τους, έχασαν τον προσανατολισμό τους  και ύστερα από πολλές περιπέτειες  με τα τέρατα της θάλασσας  , βρέθηκαν  ναυαγοί πλέον,- εκτός των άλλων περιοχών της χώρας - και στη  βόρειο  Εύβοια αλλά   και  στις  εκβολές του ποταμού Αρρωπού- Ασσωπού. στην  περιοχή της Γραίας  όπως αποκαλούσαν την Β/Α Αττική. Τη φοβερή καταστροφή  που υπέστησαν οι Έλληνες  κατά την επιστροφή τους,την είχε προφητέψει ο Μάντης Κάλχας. Είχε προβλέψει μάλιστα  ότι  ο πόλεμος αυτός  των Αχαιών  εναντίον  των Τρώων  θα είχε  δεκαετή διάρκεια . Την αναγκαιότητα  της δόλιας κατάληψης της Τροίας με ανέντιμο τρόπο κατασκευάζοντας ο πανούργος Οδυσσέας  τον ξύλινο Δούρειο Ίππο  κ.α  Οι Αχαιοί όμως  δεν έδωσαν σημασία  στους χρησμούς  αυτούς , παρά μόνο στο χρησμό της νίκης.

Ο  ΘΕΟΣ  ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ  ΕΦΕΡΕ ΤΟΥΣ ΑΒΑΝΤΕΣ  ΣΤΗΝ ΕΥΒΟΙΑ

Οι   Άβαντες όπως λέγεται από αρκετές πηγές  π,χ Όμηρος, Αριστοτέλης , Στράβωνας, Πλούταρχος, Ηρόδοτος   κ.α., υπήρξαν  μία από τις ηρωικότερες  ελληνικές φυλές που συμμετείχαν στον τρωικό πόλεμο. Ακαταμάχητοι πάντα, όπου και όποτε προσκλήθηκαν να προσφέρουν την πολύτιμη πολεμική τους τέχνη. Ο Μενέλαος  ο Βασιλιάς της Σπάρτης είχε φαίνεται  φιλικές σχέσεις μαζί τους και όταν τους χρειάστηκε  έστειλε μήνυμα  στο βασιλιά Άβαντα  που εξουσίαζε την εποχή εκείνη τη Φωκίδα της Θράκης .Το ιστορικό εκείνο μήνυμα που μεταδόθηκε αστραπιαία  μέσω των «φρυκτωριών» ήταν  ένα επίσημο κάλεσμα συμμετοχής  στη μεγάλη εκστρατεία του ελληνισμού :  Ο Θρακιώτης βασιλιάς υποχρεωμένος ως φαίνεται  στο Μενέλαο  αποδέχτηκε την πρόσκληση αυτή  και συμμετείχε με όλο το στρατό του και εκατοντάδες τριήρεις  στον πόλεμο  κατά της Τροίας ,που  όπως λέγεται βεβήλωσε   τον καιρό εκείνο ,την τιμή  και την υπόληψη της Σπάρτης.  .Εξ άλλου ήταν θέμα τιμής  την εποχή εκείνη που υποχρέωνε τους Άβαντες  ως Έλληνες που ανήκαν στη ίδια με τους Αχαιούς πατρίδα  ,την  Ελλάδα,  που μιλούσαν την ίδια γλώσσα ,που ανήκαν στη ίδια φυλή την Ιωνική. που είχαν τους ίδιους θεούς να ενισχύσουν και να συνδράμουν  με όλη τους τη δύναμη και με κάθε θυσία στο ξέπλυμα της ντροπής αφού και οι θεοί  ακόμα προέβλεπαν και παρότρυναν τους Έλληνες για την τιμωρία των Τρώων και προεξοφλούσαν μάλιστα τη νίκη των  Ελλήνων .Οι Άβαντες  ήταν  ένας λαός υπάκουος και πειθαρχημένος στα κελεύσματα του μεγάλου βασιλιά του Άβαντα. Η κυριότερη ασχολία  των Αβάντων  ήταν βασικά ο πόλεμος και για το λόγο αυτό γυμνάζονταν σε καθημερινή βάση  στα γυμναστήρια της εποχής και ασκούσαν το σώμα τους  κυρίως για μάχη εκ του συστάδην σώμα-με σώμα αλλά και με κοντάρια 5 μέτρων  που λόγχιζαν τον αντίπαλο  από απόσταση , χωρίς αυτός  να μπορεί  να αντιδράσει. Λέγεται μάλιστα  πως πολλοί Έλληνες  με πρώτους τους Σπαρτιάτες  είχαν εκπαιδευτές στην πολεμική τέχνη τους Άβαντες. Είχαν ακόμα και μια ιδιαιτερότητα σπάνια σε σύγκριση με  τους άλλους πολεμιστές της εποχής. Κούρευαν το μπροστινό μέρος της κεφαλής τους ,για να μη μπορεί ο αντίπαλος να τους πιάσει από τα μαλλιά  κατά την συμπλοκή  και άφηναν στο πίσω μέρος  της κεφαλής τους αλογοουρά . Η ιδιαιτερότητα αυτή , η περίεργη αμφίεση από δέρματα ζώων και η εφεύρεση της χάλκινης περικεφαλαίας ,του πεντάμετρου  κοντού με την αιχμηρή ακίδα τον χάλκινο θώρακα και πάνω απ όλα την ανδρεία τους ,που ήταν γνωστή  και προκαλούσε όχι μόνο θαυμασμό, αλλά φόβο και τρόμο σε όσους τύχαινε να αντιταχθούν. Αυτοί λοιπόν  οι  τρομεροί πολεμιστές  έλαβαν μέρος στον πόλεμο της Τροίας και σε όλες τις πολεμικές επιχειρήσεις. Όπως μας λέει ο Ηρόδοτος   έβγαιναν πάντα νικητές  και τροπαιούχοι . Όταν  πλέον  οι Έλληνες ύστερα από  μια πολιορκία δέκα χρόνων τιμώρησαν  τους Τρώες για το ατόπημα του Πάρη, του  μικρότερου γιου  του Βασιλιά της Τροίας και εξευτέλισαν  τον αρχηγό  του στρατού της Τροίας  τον Έκτορα  που το έβαλε στα πόδια…. όταν τον κυνήγησε  ο Αχιλλέας  με το δίκοπο σπαθί του, αποφάσισαν κάποτε να εγκαταλείψουν την  εχθρική αυτή γη, αφού  προηγουμένως πήραν όλο τον πλούτο της που είχε σε χρυσάφι , χιλιάδες σκλάβους  έσυραν μαζί τους  και τέλος  αφού την κατέκαψαν  ολοσχερώς αποφάσισαν  απόλυτα ικανοποιημένοι  για την πορεία που πήραν τα γεγονότα, να αναχωρήσουν  για την πατρίδα.

ΤΟ ΤΕΛΟΣ  ΤΟΥ ΤΡΩΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ  ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΤΗΣ  ΕΥΒΟΙΑΣ ΥΠΟ ΤΩΝ ΑΒΑΝΤΩΝ

Όταν  τα σπαθιά μπήκαν στα θηκάρια τους , μετά  απo έναν ανηλεή  δεκαετή πόλεμο  και βέβαια αφού η Τροία είχε  τιμωρηθεί  με τον πλέον  ανηλεή  τρόπο και ξεπλύθηκε  σύμφωνα με τα ήθη και τα έθιμα της εποχής η ντροπή των Ελλήνων , αποφασίστηκε η αναχώρηση του στρατού  και ο γυρισμός στην πατρίδα με τα πλοία τις γνωστές τριήρεις  .Την πολεμική εκστρατεία προς την Τροία «Ίλιον»,  την ονόμαζαν   Χιλιάδα . Και την επιστροφή  τους ,που δεν έγινε  φυσικά κάτω από ιδανικές συνθήκες  την ονόμασαν Οδύσσεια . Προφανώς προς τιμή του Βασιλιά της Ιθάκης του πανούργου Οδυσσέα , που ανέλαβε να οδηγήσει τους πολεμιστές στις πατρογονικές τους  εστίες .   Μια επιστροφή  με πολλά όμως απρόοπτα  σκληρές περιπέτειες  , που πολλές φορές   εξελίχθηκε  σε εφιάλτη .Η  επιστροφή τους  υπήρξε  απάνθρωπη  και σκληρή .Όμως  πανούργος Οδυσσέας  είχε αναλάβει την ιερή υποχρέωση να τους  επαναφέρει όπως είπαμε σώους και αβλαβείς στις πατρίδες τους . Ποτέ όμως δεν φαντάστηκε ο πανούργος αυτός ΄Έλληνας ότι η επιστροφή  αυτή  θα ήταν  τόσο οδυνηρή και  περιπετειώδης καθώς μας αναφέρει ο Όμηρος . Με συμπλοκές δαιμόνων και αγριανθρώπων Με Σκύλλες ,  Λαιστρυγόνες και Χάρυβδες . Ανθρωπόμορφα  τέρατα    που παραμόνευαν  την εποχή εκείνη  σε  θαλάσσια περάσματα  όπως  στον πορθμό της Μεσσήνης και κατασπάραζαν  τους  θαλασσοπόρους  που    είχαν την ατυχία να περάσουν ανάμεσά τους. Η επιστροφή αυτή  βέβαια δεν έγινε  με κάποια τάξη όπως  επέβαλαν οι στρατιωτικοί κανονισμοί.. Ο ενθουσιασμός όμως της νίκης φαίνεται πως χαλάρωσε   τη στρατιωτική  πειθαρχία  που θεωρείται απαραίτητη κυρίως σε στρατιωτικά τμήματα.  Οι μόνοι  που παρέμεναν πάντα πειθαρχημένοι και ακολουθούσαν πιστά τις διαταγές των ανωτέρων τους  χωρίς  μεμψιμοιρίες  σαν πειθαρχημένοι   στρατιώτες ,ήταν οι Άβαντες.

Μόνο αυτοί κράτησαν κάποια στρατιωτική τάξη και με τις εκατοντάδες μεγάλες τριήρεις  που διέθεταν ,  ξεκίνησαν το δρόμο της επιστροφής. χωρίς  βέβαια  τη βοήθεια του πανούργου  Οδυσσέα . Όμως, «Άλλαι αι βουλαί ανθρώπων και άλλα θεοί κελεύουσι» Οι Άβαντες  απέπλευσαν όπως είπαμε με τάξη  και απόλυτη πειθαρχία  πάνω στις  τρικάταρτες τριήρεις   για την πατρίδα τους τη Φωκίδα της Θράκης. Εκεί  όπου ήταν και οι πατρογονικές του εστίες.,  ηθικά και πνευματικά ικανοποιημένοι  γιατί ο σκοπός  της πολύχρονης αυτής περιπέτειας  που πραγματοποιήθηκε εις το έπακρον. Πέραν όλων αυτών των δυσκολιών και των ταλαιπωριών που αντιμετώπισαν στο χρονικό διάστημα που μεσολάβησε,  ήταν το γεγονός ότι γυρνούσαν νικητές στην πατρίδα τους.  Και αυτό είχε σημασία   για την εποχή εκείνη. .Όπως  είπαμε  και πιο πάνω η συμπεριφορά των Αβάντων  καθ όλη τη διάρκεια του  πολέμου  απέναντι στους Τρώες  ήταν σκληρή  απάνθρωπη ανέντιμη  πολλές φορές . Προκειμένου να νικήσουν  τους αντιπάλους δεν σεβάστηκαν κάποιους ηθικούς κανόνες  που επιβάλλονται  ακόμα και στον πόλεμο, σύμφωνα πάντα  με τους άγραφους νόμους  του πολέμου, ειδικά για τους Έλληνες πολεμιστές . Έτσι, ο θεός Ποσειδώνας, θεός της  θάλασσας   των ποταμών και των πηγών, ο  δεύτερος στην τάξη θεός του Ολύμπου  ο  θεός  που ελέγχει  και επεμβαίνει όπου χρειάζεται  σε θάλασσες και ωκεανούς  ήθελε φαίνεται να δώσει ένα καλό μάθημα στους  ασεβείς  των ηθών και εθίμων  της εποχής  εκείνης, και προφανώς θεώρησε φαίνεται  επιβεβλημένο να τους  τιμωρήσει δημιουργώντας  όπως είπαμε μια πρωτόγονη θαλασσοταραχή  σε ολόκληρη  την περιοχή του Αιγαίου  απ όπου θα επέστρεφαν οι Έλληνες και να τιμωρήσει πολύ περισσότερο  τους Άβαντες. ‘Ετσι. Επιστράτευσε  όλους τους δαίμονες και τα στοιχειά των θαλασσών

Μια πρωτόγνωρη  κακοκαιρία  που δεν είχε ξαναγνωρίσει μέχρι εκείνη την εποχή  ο άνθρωπος   . Το Αιγαίο  όπως είναι γνωστό από την εποχή εκείνη μέχρι και σήμερα αποτελεί μέρος της μεσογείου που μαζί με την Προποντίδα  και τον Εύξεινο Πόντο,

χωρίζει την Ευρώπη από την Ασία.  Η πολιτιστική ανάπτυξη κυρίως στα παράλια του Ανατολικού Αιγαίου που κατεχόταν κυρίως από την ελληνική φυλή αρχίζει από την  τη 5^η τουλάχιστον χιλιετία  π.Χ . Ορισμένοι αρχαιολόγοι την προεκτείνουν μέχρι και την 6^η χιλιετία π.Χ. Εδώ  θα πρέπει να επισημάνουμε ότι :  Αρχαιολογικές ανασκαφές  στον ελληνικό  αιγιακό χώρο την τελευταία 12ετία απέδωσαν  πολλές και σημαντικές  εκπλήξεις : Οι Έλληνες έγραφαν  την ελληνική Αλφάβητο  τουλάχιστον από το 6000 π.Χ. Και πράγματι  στο  Δισπηλιό   μέσα στα νερά της λίμνης της Καστοριάς  ο καθηγητής  Γ. Χουρμουζιάδης ανακάλυψε ενεπίγραφη πινακίδα με γραφή  του ελληνικού   αλφαβήτου η οποία χρονολογήθηκε  με τις σύγχρονες μεθόδους   του ραδιενεργού άνθρακα [c 14]  και της οπτικής  θερμοφωταύγειας  στα  5250  π.Χ . Κατά συνέπεια  η  προαιώνια πολιτιστική ανάπτυξη  του Αιγαίου είναι αυτή που ερέθιζε   και  προσέλκυε   την εποχή εκείνη τις βάρβαρες  ασιατικές φυλές να θέλουν να το κατακτήσουν και να εξοντώσουν τον ελληνισμό  στο σύνολό  του  .

Η τιμωρία του θεού της θάλασσας ήταν πράγματι οδυνηρή χιλιάδες πολεμιστές  παρασύρθηκαν από τη φοβερή τρικυμία και έχασαν τον προσανατολισμό τους . Παρασυρμένοι και οι Αβαντες από τους φοβερούς  ανέμους που σάρωναν επί μέρες το Αιγαίο απ άκρη σε άκρη βρέθηκαν  τυχαία εκτός των άλλων περιοχών της Ελλάδας  και στις  ακτές της Εύβοιας ,  στην περιοχή «Γραίας»το Β/Α  τμήμα της Αττικής  γης , στον Ευβοϊκό κόλπο και πιο συγκεκριμένα  στις εκβολές του Αρρωπού  ή Ασσωπού  ποταμού. Έχοντας την άποψη ότι δεν αφήνει κανείς την γενέτειρά του , αν η νέα πατρίδα που του έφερε η τύχη δεν είναι καλύτερη από την πραγματική του πατρίδα. οι Άβαντες επέλεξαν  την εποχή εκείνη έναν παράδεισο  που  λεγόταν   Εύβοια για νέα τους πατρίδα. τους .Φαίνεται ότι σταδιακά  και μεθοδευμένα υπέταξαν  με ειρηνικό τρόπο  όλο το νησί  και με την πάροδο του χρόνου το ονόμασαν Αβαντίδα, σύμφωνα πάντα με τις πληροφορίες που μας δίνει ο Ηρόδοτος . Προς  τιμήν των Αβάντων  οι σύγχρονοι Χαλκιδείς  έχουν ονομάσει την πλέον κεντρική οδό της Χαλκίδας  οδό Αβάντων.και τίποτε άλλο πέραν αυτού  δεν θυμίζει τους προαιώνιους απόγονους  της Ευβοϊκής γης. Εκτός της  Εύβοιας , ένα μικρό τμήμα  των Αβάντων   στρατοπέδευσε  και στις  εκβολές του Ασωπού ποταμού  στην περιοχή δηλαδή   της Γραίας όπως λεγόταν την εποχή εκείνη  η Βόρειος Αττική  την οποία κατακτά και με την πάροδο του χρόνου  αφομοιώνεται με τους ελάχιστους κατοίκους της περιοχής.

Σωτήριος Γλυκός
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ
Συκάμινο Αττικής