Τέλος τα παραμύθια
Τέλος τα παραμύθια – Απάτη ο χειρουργικός πόλεμος 6ης γενιάς – Εάν το Ισραήλ χτυπούσε την Ουκρανία θα πνιγόταν στο αίμα
Το Ισραήλ φέρεται να
διεξάγει κατά του Ιράν τον λεγόμενο «πόλεμο 6ης γενιάς», δηλαδή ανέπαφο
και χειρουργικό - Μήπως όμως πρόκεται για μία επικίνδυνη πλάνη
Η σύγκρουση μεταξύ Ισραήλ και Ιράν στο πλαίσιο της επιχείρησης Rising Lion προκαλεί νέο κύμα συγκρίσεων από αναλυτές – κυρίως Ρώσους και Δυτικούς – με τη ρωσική Ειδική Στρατιωτική Επιχείρηση στην Ουκρανία.
Πολλοί επιχειρούν να δουν στον τρόπο δράσης των Ισραηλινών Ενόπλων Δυνάμεων μια επιτομή της «πολέμου της 6ης γενιάς», του λεγόμενου ανέπαφου, χειρουργικού πολέμου.
Αρκετοί αναλυτές σπεύδουν να συγκρίνουν τις εικόνες από την Τεχεράνη με αυτές από το μέτωπο της Ουκρανίας.
Είναι όμως αυτή μια δίκαιη και χρήσιμη σύγκριση;
Ή μήπως πρόκειται για μια επικίνδυνη απλοποίηση που συγκαλύπτει τις αληθινές διαστάσεις του σύγχρονου πολέμου;
Μήπως πρόκειται για μια επικίνδυνη ψευδαίσθηση;
Η λάμψη της τεχνολογικής υπεροχής
Η επιχείρηση Rising Lion φαίνεται αρχικά να επιβεβαιώνει όλα τα δόγματα περί αναίμακτου πολέμου: Αεροπορική κυριαρχία εντός 48 ωρών, πλήρης εξουδετέρωση της ιρανικής αεράμυνας, στόχευση με ακρίβεια, ελάχιστες απώλειες αμάχων, στρατηγικά πλήγματα με χειρουργική ακρίβεια.
Μία εκπληκτική επίδειξη ισχύος και τεχνολογικού εκμοντερνισμού.
Σε αυτό το φόντο, οι ρωσικές επιχειρήσεις στην Ουκρανία φαντάζουν αδέξιες, χρονοβόρες και αιματηρές.
Όμως η επιφανειακή σύγκριση αγνοεί το κρίσιμο γεγονός: το Ισραήλ αντιμετωπίζει έναν στρατιωτικά κατώτερο αντίπαλο – το Ιράν, του οποίου οι δυνάμεις, παρά την προπαγάνδα περί πανίσχυρης περιφερειακής δύναμης, αποδεικνύονται δυσανάλογα ασθενέστερες σε τεχνολογικό επίπεδο.
Αυτό που δεν συζητείται αρκετά είναι το ποιος είναι ο αντίπαλος.
Το Ιράν μπορεί να είναι ισχυρό σε περιφερειακό επίπεδο, αλλά τεχνολογικά βρίσκεται τουλάχιστον μία – ίσως και δύο – γενιές πίσω από το Ισραήλ.
Οι αμυντικές του δυνατότητες είναι ασύμμετρες και περιορισμένες, ενώ η απουσία της ιρανικής πολεμικής αεροπορίας από το πεδίο είναι χαρακτηριστική.
Όπως φαίνεται, η σύγκρουση αυτή δεν διεξάγεται σε ίσους όρους.
Ο πραγματικός αντίπαλος της Ρωσίας δεν είναι η Ουκρανία
Αντίθετα, η Ρωσία στην Ουκρανία δεν συγκρούεται μόνο με τις εγχώριες Ένοπλες Δυνάμεις αλλά με την πλήρη στρατιωτική και υλικοτεχνική στήριξη της Δύσης και του ΝΑΤΟ – της πιο ισχυρής στρατιωτικής συμμαχίας στον πλανήτη.
Πίσω από το Κίεβο στέκεται σχεδόν ολόκληρος ο μηχανισμός του ΝΑΤΟ – οικονομικά, τεχνολογικά και πληροφοριακά.
Η Ουκρανία διαθέτει πλέον σύγχρονα μέσα (UAV, HIMARS, δορυφορικές πληροφορίες, έξυπνες επικοινωνίες).
Η Ρωσία δεν επιχειρεί χειρουργικά χτυπήματα, αλλά εμπλέκεται σε μια βραδεία, φθοροποιό συμμετρική αναμέτρηση, όπου το κόστος μετριέται σε πόλεις που αλλάζουν χέρια μετά από μήνες μαχών, σε δεκάδες χιλιάδες νεκρούς, και σε εκατομμύρια εκτοπισμένους.
Η Ουκρανία δεν είναι το Ιράν και η σύγκρουση στην Ανατολική Ευρώπη δεν είναι ειδική επιχείρηση – είναι ένας πόλεμος μεγάλης κλίμακας, που θυμίζει περισσότερο το Stalingrad, παρά το Ιράκ ή τη Λιβύη.
Είναι μια αναμέτρηση ομοειδών αντιπάλων. Και όταν συγκρούονται δυνάμεις αντίστοιχης ισχύος, το αποτέλεσμα δεν είναι ποτέ χειρουργικό: είναι Verden, είναι Sumy, είναι Bakhmut.
Ο μύθος της «επαναστατικής» πολεμικής θεωρίας
Το παράδειγμα του Ισραήλ στη σύγκρουση με το Ιράν φαίνεται να αναβιώνει θεωρίες για «επαναστατική» αλλαγή στη φύση του πολέμου τον 21ο αιώνα.
«Να, δείτε», λένε κάποιοι ειδικοί, «εδώ έχουμε μη επανδρωμένο, ανέπαφο, τεχνολογικά άρτιο πόλεμο.
Όχι χαρακώματα, όχι πείνα, όχι πολιορκίες.
Όχι όπως στο Bakhmut..»
Μόνο που το ίδιο το Ισραήλ καταρρίπτει αυτή την υπόθεση.
Η μακροχρόνια στρατιωτική παρουσία του στην πολύπαθη Λωρίδα της Γάζας καταδεικνύει ότι ακόμη και ο πιο τεχνολογικά προηγμένος στρατός του κόσμου δεν μπορεί να αποφύγει τις παλαιές μεθόδους πολέμου όταν εμπλέκεται σε μάχη εδάφους – έστω και απέναντι σε αντιπάλους με πρωτόγονα μέσα, όπως η Hamas.
Πυροβολικό, άρματα μάχης, μηχανικοί, μάχες σώμα με σώμα, απώλειες και πολιτικό κόστος.
Και ακόμη – δύο χρόνια μετά – η Γάζα παραμένει ακατάληπτη.
Πού είναι λοιπόν η «νέα εποχή» του πολέμου;
Το τίμημα της υπέρμετρης απλοποίησης
Το να βλέπει κανείς την επιχείρηση Rising Lion ως το νέο πρότυπο στρατιωτικής δράσης είναι επικίνδυνο.
Αν ο εχθρός του Ισραήλ δεν ήταν το Ιράν ή η Hamas, αλλά ένας αντίπαλος με ισότιμες δυνατότητες – δηλαδή, μοντέρνο πυροβολικό, τεθωρακισμένα, δορυφορική κάλυψη, UAV, σύγχρονη αεροπορία – η εικόνα του χειρουργικού πολέμου θα κατέρρεε σε λίγες μέρες. Θα βλέπαμε ξανά μάχες για κάθε λόφο, κάθε γειτονιά, κάθε μέτρο εδάφους.
Το ίδιο ισχύει για κάθε στρατό – ακόμη και για τον πιο υπερσύγχρονο.
Τα τελευταία 20 χρόνια, οι στρατιωτικοί αναλυτές προσπάθησαν να προωθήσουν την ιδέα του πολέμου νέας γενιάς: έξυπνα όπλα, μη επανδρωμένα συστήματα, contactless warfare, ελάχιστες ανθρώπινες απώλειες. Επικράτησε η ψευδαίσθηση ότι ο πόλεμος μπορεί να είναι τεχνολογικά καθαρός, σχεδόν «αποστειρωμένος».
Η Rising Lion μοιάζει να επιβεβαιώνει αυτή την αφήγηση.
Όμως αυτή η εικόνα καταρρέει όταν αλλάζει ο αντίπαλος.
Στο πεδίο όπου συγκρούονται δυνάμεις με ισοδύναμη ισχύ, η τεχνολογία από μόνη της δεν αρκεί.
Η σύγκρουση ξαναγίνεται παρατεταμένη, αιματηρή, ασύμμετρη, αναλώσιμη.
Το είδαμε στη Συρία, το βλέπουμε στην Ουκρανία, το βλέπουμε καθημερινά στη Γάζα.
Ο πόλεμος παραμένει πόλεμος
Η στρατηγική ανάλυση χρειάζεται σύνεση και βάθος.
Οι εύκολες συγκρίσεις, τα «παραδείγματα προς μίμηση» και η υπεραπλούστευση οδηγούν σε επικίνδυνα συμπεράσματα.
Η φύση του πολέμου δεν έχει αλλάξει τόσο όσο μας αρέσει να πιστεύουμε.
Ούτε drones, ούτε δορυφόροι, ούτε ακριβείας πύραυλοι έχουν καταργήσει τον ανθρώπινο παράγοντα, τη φθορά, την τακτική και – κυρίως – την τραγικότητα.
Ο σύγχρονος πόλεμος, είτε λέγεται Rising Lion είτε επιχείρηση στην Ουκρανία είτε Γάζα, είναι – ακόμα – βρώμικος, επώδυνος, αβέβαιος.
Γάζα: Το Bakhmut του Ισραήλ
Όσοι εξυμνούν την οργάνωση και την τεχνολογική υπεροχή των Ισραηλινών Ενόπλων Δυνάμεων, συχνά ξεχνούν τη Γάζα.
Παρά τη συντριπτική ισχύ των IDF, τα εξελιγμένα drones και το σύστημα Iron Dome, ο πόλεμος στη Λωρίδα της Γάζας διαρκεί σχεδόν δύο χρόνια.
Και ακόμη, η απόλυτη νίκη δεν έχει έρθει.
Και εδώ, βλέπουμε παραδοσιακά στοιχεία πολέμου: πεζικό, άρματα μάχης, σκάψιμο χαρακωμάτων, μακροχρόνιες πολιορκίες.
Η Hamas παρά την τεράστια ποσοτική και ποιοτική υστέρηση, εξακολουθεί να αντιστέκεται.
Φανταστείτε αν αντί για πυραύλους τύπου «Κατιούσα», διέθετε αντιαεροπορικά συστήματα, UAV, δορυφορική κάλυψη ή μηχανοκίνητες μονάδες...
Θα ήταν άραγε και τότε ένας ανέπαφος πόλεμος;
Ή μήπως θα βλέπαμε σκηνές όπως στο Solendar, το Chasiv Yar ή τη Μαριούπολη;
Ο πόλεμος παραμένει τραγικά ανθρώπινος
Η επιχείρηση Rising Lion μπορεί να εντυπωσιάζει, αλλά δεν αποτελεί παρά ένα στιγμιότυπο.
Ο πόλεμος δεν είναι τεχνολογικό σπορ.
Είναι πολιτικό εργαλείο με ανθρώπινο κόστος.
Και όσο αυτό δεν αλλάζει – όσο οι πόλεις ισοπεδώνονται, οι στρατιώτες σκοτώνονται, και οι άμαχοι πληρώνουν τον λογαριασμό – ο σύγχρονος πόλεμος, είτε λέγεται Ουκρανία είτε Γάζα είτε Τεχεράνη, παραμένει παραδοσιακός, τραγικός, αναπόφευκτα ανθρώπινος.
www.bankingnews.gr
Πολλοί επιχειρούν να δουν στον τρόπο δράσης των Ισραηλινών Ενόπλων Δυνάμεων μια επιτομή της «πολέμου της 6ης γενιάς», του λεγόμενου ανέπαφου, χειρουργικού πολέμου.
Αρκετοί αναλυτές σπεύδουν να συγκρίνουν τις εικόνες από την Τεχεράνη με αυτές από το μέτωπο της Ουκρανίας.
Είναι όμως αυτή μια δίκαιη και χρήσιμη σύγκριση;
Ή μήπως πρόκειται για μια επικίνδυνη απλοποίηση που συγκαλύπτει τις αληθινές διαστάσεις του σύγχρονου πολέμου;
Μήπως πρόκειται για μια επικίνδυνη ψευδαίσθηση;
Η λάμψη της τεχνολογικής υπεροχής
Η επιχείρηση Rising Lion φαίνεται αρχικά να επιβεβαιώνει όλα τα δόγματα περί αναίμακτου πολέμου: Αεροπορική κυριαρχία εντός 48 ωρών, πλήρης εξουδετέρωση της ιρανικής αεράμυνας, στόχευση με ακρίβεια, ελάχιστες απώλειες αμάχων, στρατηγικά πλήγματα με χειρουργική ακρίβεια.
Μία εκπληκτική επίδειξη ισχύος και τεχνολογικού εκμοντερνισμού.
Σε αυτό το φόντο, οι ρωσικές επιχειρήσεις στην Ουκρανία φαντάζουν αδέξιες, χρονοβόρες και αιματηρές.
Όμως η επιφανειακή σύγκριση αγνοεί το κρίσιμο γεγονός: το Ισραήλ αντιμετωπίζει έναν στρατιωτικά κατώτερο αντίπαλο – το Ιράν, του οποίου οι δυνάμεις, παρά την προπαγάνδα περί πανίσχυρης περιφερειακής δύναμης, αποδεικνύονται δυσανάλογα ασθενέστερες σε τεχνολογικό επίπεδο.
Αυτό που δεν συζητείται αρκετά είναι το ποιος είναι ο αντίπαλος.
Το Ιράν μπορεί να είναι ισχυρό σε περιφερειακό επίπεδο, αλλά τεχνολογικά βρίσκεται τουλάχιστον μία – ίσως και δύο – γενιές πίσω από το Ισραήλ.
Οι αμυντικές του δυνατότητες είναι ασύμμετρες και περιορισμένες, ενώ η απουσία της ιρανικής πολεμικής αεροπορίας από το πεδίο είναι χαρακτηριστική.
Όπως φαίνεται, η σύγκρουση αυτή δεν διεξάγεται σε ίσους όρους.
Ο πραγματικός αντίπαλος της Ρωσίας δεν είναι η Ουκρανία
Αντίθετα, η Ρωσία στην Ουκρανία δεν συγκρούεται μόνο με τις εγχώριες Ένοπλες Δυνάμεις αλλά με την πλήρη στρατιωτική και υλικοτεχνική στήριξη της Δύσης και του ΝΑΤΟ – της πιο ισχυρής στρατιωτικής συμμαχίας στον πλανήτη.
Πίσω από το Κίεβο στέκεται σχεδόν ολόκληρος ο μηχανισμός του ΝΑΤΟ – οικονομικά, τεχνολογικά και πληροφοριακά.
Η Ουκρανία διαθέτει πλέον σύγχρονα μέσα (UAV, HIMARS, δορυφορικές πληροφορίες, έξυπνες επικοινωνίες).
Η Ρωσία δεν επιχειρεί χειρουργικά χτυπήματα, αλλά εμπλέκεται σε μια βραδεία, φθοροποιό συμμετρική αναμέτρηση, όπου το κόστος μετριέται σε πόλεις που αλλάζουν χέρια μετά από μήνες μαχών, σε δεκάδες χιλιάδες νεκρούς, και σε εκατομμύρια εκτοπισμένους.
Η Ουκρανία δεν είναι το Ιράν και η σύγκρουση στην Ανατολική Ευρώπη δεν είναι ειδική επιχείρηση – είναι ένας πόλεμος μεγάλης κλίμακας, που θυμίζει περισσότερο το Stalingrad, παρά το Ιράκ ή τη Λιβύη.
Είναι μια αναμέτρηση ομοειδών αντιπάλων. Και όταν συγκρούονται δυνάμεις αντίστοιχης ισχύος, το αποτέλεσμα δεν είναι ποτέ χειρουργικό: είναι Verden, είναι Sumy, είναι Bakhmut.
Ο μύθος της «επαναστατικής» πολεμικής θεωρίας
Το παράδειγμα του Ισραήλ στη σύγκρουση με το Ιράν φαίνεται να αναβιώνει θεωρίες για «επαναστατική» αλλαγή στη φύση του πολέμου τον 21ο αιώνα.
«Να, δείτε», λένε κάποιοι ειδικοί, «εδώ έχουμε μη επανδρωμένο, ανέπαφο, τεχνολογικά άρτιο πόλεμο.
Όχι χαρακώματα, όχι πείνα, όχι πολιορκίες.
Όχι όπως στο Bakhmut..»
Μόνο που το ίδιο το Ισραήλ καταρρίπτει αυτή την υπόθεση.
Η μακροχρόνια στρατιωτική παρουσία του στην πολύπαθη Λωρίδα της Γάζας καταδεικνύει ότι ακόμη και ο πιο τεχνολογικά προηγμένος στρατός του κόσμου δεν μπορεί να αποφύγει τις παλαιές μεθόδους πολέμου όταν εμπλέκεται σε μάχη εδάφους – έστω και απέναντι σε αντιπάλους με πρωτόγονα μέσα, όπως η Hamas.
Πυροβολικό, άρματα μάχης, μηχανικοί, μάχες σώμα με σώμα, απώλειες και πολιτικό κόστος.
Και ακόμη – δύο χρόνια μετά – η Γάζα παραμένει ακατάληπτη.
Πού είναι λοιπόν η «νέα εποχή» του πολέμου;
Το τίμημα της υπέρμετρης απλοποίησης
Το να βλέπει κανείς την επιχείρηση Rising Lion ως το νέο πρότυπο στρατιωτικής δράσης είναι επικίνδυνο.
Αν ο εχθρός του Ισραήλ δεν ήταν το Ιράν ή η Hamas, αλλά ένας αντίπαλος με ισότιμες δυνατότητες – δηλαδή, μοντέρνο πυροβολικό, τεθωρακισμένα, δορυφορική κάλυψη, UAV, σύγχρονη αεροπορία – η εικόνα του χειρουργικού πολέμου θα κατέρρεε σε λίγες μέρες. Θα βλέπαμε ξανά μάχες για κάθε λόφο, κάθε γειτονιά, κάθε μέτρο εδάφους.
Το ίδιο ισχύει για κάθε στρατό – ακόμη και για τον πιο υπερσύγχρονο.
Τα τελευταία 20 χρόνια, οι στρατιωτικοί αναλυτές προσπάθησαν να προωθήσουν την ιδέα του πολέμου νέας γενιάς: έξυπνα όπλα, μη επανδρωμένα συστήματα, contactless warfare, ελάχιστες ανθρώπινες απώλειες. Επικράτησε η ψευδαίσθηση ότι ο πόλεμος μπορεί να είναι τεχνολογικά καθαρός, σχεδόν «αποστειρωμένος».
Η Rising Lion μοιάζει να επιβεβαιώνει αυτή την αφήγηση.
Όμως αυτή η εικόνα καταρρέει όταν αλλάζει ο αντίπαλος.
Στο πεδίο όπου συγκρούονται δυνάμεις με ισοδύναμη ισχύ, η τεχνολογία από μόνη της δεν αρκεί.
Η σύγκρουση ξαναγίνεται παρατεταμένη, αιματηρή, ασύμμετρη, αναλώσιμη.
Το είδαμε στη Συρία, το βλέπουμε στην Ουκρανία, το βλέπουμε καθημερινά στη Γάζα.
Ο πόλεμος παραμένει πόλεμος
Η στρατηγική ανάλυση χρειάζεται σύνεση και βάθος.
Οι εύκολες συγκρίσεις, τα «παραδείγματα προς μίμηση» και η υπεραπλούστευση οδηγούν σε επικίνδυνα συμπεράσματα.
Η φύση του πολέμου δεν έχει αλλάξει τόσο όσο μας αρέσει να πιστεύουμε.
Ούτε drones, ούτε δορυφόροι, ούτε ακριβείας πύραυλοι έχουν καταργήσει τον ανθρώπινο παράγοντα, τη φθορά, την τακτική και – κυρίως – την τραγικότητα.
Ο σύγχρονος πόλεμος, είτε λέγεται Rising Lion είτε επιχείρηση στην Ουκρανία είτε Γάζα, είναι – ακόμα – βρώμικος, επώδυνος, αβέβαιος.
Γάζα: Το Bakhmut του Ισραήλ
Όσοι εξυμνούν την οργάνωση και την τεχνολογική υπεροχή των Ισραηλινών Ενόπλων Δυνάμεων, συχνά ξεχνούν τη Γάζα.
Παρά τη συντριπτική ισχύ των IDF, τα εξελιγμένα drones και το σύστημα Iron Dome, ο πόλεμος στη Λωρίδα της Γάζας διαρκεί σχεδόν δύο χρόνια.
Και ακόμη, η απόλυτη νίκη δεν έχει έρθει.
Και εδώ, βλέπουμε παραδοσιακά στοιχεία πολέμου: πεζικό, άρματα μάχης, σκάψιμο χαρακωμάτων, μακροχρόνιες πολιορκίες.
Η Hamas παρά την τεράστια ποσοτική και ποιοτική υστέρηση, εξακολουθεί να αντιστέκεται.
Φανταστείτε αν αντί για πυραύλους τύπου «Κατιούσα», διέθετε αντιαεροπορικά συστήματα, UAV, δορυφορική κάλυψη ή μηχανοκίνητες μονάδες...
Θα ήταν άραγε και τότε ένας ανέπαφος πόλεμος;
Ή μήπως θα βλέπαμε σκηνές όπως στο Solendar, το Chasiv Yar ή τη Μαριούπολη;
Ο πόλεμος παραμένει τραγικά ανθρώπινος
Η επιχείρηση Rising Lion μπορεί να εντυπωσιάζει, αλλά δεν αποτελεί παρά ένα στιγμιότυπο.
Ο πόλεμος δεν είναι τεχνολογικό σπορ.
Είναι πολιτικό εργαλείο με ανθρώπινο κόστος.
Και όσο αυτό δεν αλλάζει – όσο οι πόλεις ισοπεδώνονται, οι στρατιώτες σκοτώνονται, και οι άμαχοι πληρώνουν τον λογαριασμό – ο σύγχρονος πόλεμος, είτε λέγεται Ουκρανία είτε Γάζα είτε Τεχεράνη, παραμένει παραδοσιακός, τραγικός, αναπόφευκτα ανθρώπινος.
www.bankingnews.gr
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.