«Δύο ελέφαντες στον πάγο της Αλάσκας»
Οι δηλώσεις, οι
αναλύσεις και οι γεωπολιτικές σκιές γύρω από το γεγονός συγκλίνουν σε
ένα κοινό συμπέρασμα: η συνάντηση αυτή δεν αφορά μόνο την Ουκρανία, αλλά
σηματοδοτεί μια πολύ βαθύτερη δυναμική επαναχάραξης της παγκόσμιας
τάξης
Ιστορική Σύνοδος Putin - Trump: «Δύο ελέφαντες στον πάγο της Αλάσκας» γκρεμίζουν τη Διεθνή Τάξη - Ουκρανία, ΕΕ θα υποφέρουν
Η ιστορική συνάντηση
του Ρώσου προέδρου Vladimir Putin με τον Αμερικανό ομόλογό του Donald
Trump την Παρασκευή 15/8/2025 στις 22:30 στην Αλάσκα, έναν τόπο
φορτισμένο με ιστορικούς και γεωπολιτικούς συμβολισμούς, αποτελεί ένα
γεγονός-σταθμό με δυνητικά τεκτονικές επιπτώσεις για το διεθνές σύστημα.
Οι δηλώσεις, οι αναλύσεις και οι γεωπολιτικές σκιές γύρω από το γεγονός συγκλίνουν σε ένα κοινό συμπέρασμα: η συνάντηση αυτή δεν αφορά μόνο την Ουκρανία, αλλά σηματοδοτεί μια πολύ βαθύτερη δυναμική επαναχάραξης της παγκόσμιας τάξης.
Και όπως λέει ο Σλοβάκος πρωθυπουργός Putin - Trump είναι δύο ελέφαντες που «παλεύουν» και σε κάθε τέτοια περίπτωση θα υποφέρει το γρασίδι, δηλαδή οι απολύτως χαμένοι του ουκρανικού ζητήματος, το ίδιο το Κίεβο και η Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ).
Αλάσκα: Σύμβολο του παρελθόντος, εργαλείο του μέλλοντος
Η επιλογή της Αλάσκας δεν είναι τυχαία.
Πέρα από γεωστρατηγικά ουδέτερη ζώνη, αποτελεί μια «γεωπολιτική ουλή» στην ρωσο-αμερικανική ιστορία.
Η πώλησή της το 1867 θεωρήθηκε από τη Ρωσία ένα επώδυνο λάθος, αλλά στη συλλογική μνήμη διατηρείται ως κομμάτι της ρωσικής κληρονομιάς.
Παράλληλα, η υποανάπτυκτη οικονομία της και η σημασία της στην Αρκτική την καθιστούν ιδανική σκηνή για αναδιανομές ισχύος και διπλωματικά παζάρια με «παγκόσμιο» διακύβευμα.
Για υψηλά διακυβεύματα, εξάλλου, έκανε λόγο ο Αμερικανός πρόεδρος σε μήνυμά του λίγες ώρες πριν τη συνάντηση με τον Putin.
Η Ουκρανία ως «θέατρο» μιας μεγαλύτερης σύγκρουσης
Παρότι τυπικά η συνάντηση αφορούσε το ουκρανικό ζήτημα, η Ουκρανία λειτουργεί ως όχημα για ένα βαθύτερο ανταγωνισμό: αυτόν μεταξύ Ρωσίας και ΗΠΑ για την παγκόσμια κυριαρχία.
Η πρόταση που κυκλοφόρησε για «μοντέλο Δυτικής Όχθης» (όπου η Ρωσία θα έχει de facto έλεγχο χωρίς de jure αναγνώριση των εδαφών) μαρτυρά την τάση των ισχυρών να μετατρέπουν τα κράτη-συγκρούσεων σε «γκρίζες ζώνες» κυριαρχίας.
Πλέον τα σύνορα γίνονται διαπραγματεύσιμες έννοιες, προσαρμοσμένες στη γεωστρατηγική σκοπιμότητα.
Από τη Yalta στο Richardson - Νέα σημεία ισορροπίας
Η αναλογία της συνάντησης με την Yalta και το Potsdam δεν είναι επιφανειακή.
Στη Yalta (1945), οι νικητές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου αναδιαμόρφωσαν τον παγκόσμιο χάρτη, δημιουργώντας τις σφαίρες επιρροής του Ψυχρού Πολέμου.
Η Αλάσκα του 2025 προδιαθέτει για κάτι ανάλογο – όχι αναγκαστικά με όρους νίκης, αλλά με όρους νέου συμβιβασμού ισχύος.
Ο τόπος διεξαγωγής, η στρατιωτικό βάση Richardson είναι επίσης ένα σήμα.
Θυμίζει την αμερικανική επέμβαση στο Archangelsk το 1918 και ενσαρκώνει την αντιπαλότητα, αλλά και τον κύκλο της ιστορίας που επιστρέφει – αυτή τη φορά, όχι με όπλα, αλλά με διαπραγματεύσεις.
Σε ρόλο παρατηρητή η Ευρώπη
Η Ευρώπη, απούσα από τις συνομιλίες, εμφανίζεται είτε ως εν δυνάμει πυλώνας στήριξης της Ουκρανίας, είτε ως συμπληρωματικός παίκτης στο παιχνίδι ΗΠΑ-Ρωσίας.
Παρά τις φιλόδοξες διακηρύξεις περί «ευρωπαϊκής στρατηγικής αυτονομίας», η πραγματικότητα δείχνει μια ήπειρο διαιρεμένη, οικονομικά κουρασμένη και εξαρτημένη στρατιωτικά από τις ΗΠΑ.
Αν οι ΗΠΑ αποσυρθούν (με βάση σενάρια που συζητούνται από τον Trump), η ΕΕ είτε θα αναλάβει το βάρος της συνέχισης του πολέμου, είτε θα εξαναγκαστεί σε συμβιβασμό.
Σε κάθε περίπτωση, το κέντρο βάρους της παγκόσμιας τάξης μετατοπίζεται.
Η Αρκτική ως οικονομική πυξίδα της παγκόσμιας πολιτικής
Πίσω από τα πολιτικά και γεωστρατηγικά μέτωπα, αναδύεται ένα νέο πεδίο ανταγωνισμού: ο Αρκτικός κύκλος.
Με ανεκμετάλλευτα αποθέματα φυσικού αερίου και πετρελαίου, η περιοχή προσφέρει τεράστια οικονομικά κίνητρα.
Η Ρωσία επιδιώκει εδραίωση, οι ΗΠΑ πιέζουν για αποκλεισμό της, ενώ η Κίνα παρακολουθεί.
Η συνάντηση Putin - Trump ίσως προλειαίνει το έδαφος για έναν οικονομικό «συνεταιρισμό» με στρατηγικά ανταλλάγματα, μετατρέποντας την Ουκρανία σε «αναγκαίο κόστος».
Επαναχάραξη της Διεθνούς Τάξης
Η συνάντηση στην Αλάσκα δεν είναι απλώς ένα διπλωματικό γεγονός.
Αντανακλά – και ίσως επιταχύνει – μια βαθιά μετατόπιση στο παγκόσμιο γεωπολιτικό παράδειγμα.
Μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, ο κόσμος βρέθηκε για δεκαετίες υπό την ηγεμονία μιας «φιλελεύθερης διεθνούς τάξης», βασισμένης σε κανόνες, θεσμούς, και την ηγεμονική επιρροή των ΗΠΑ.
Ωστόσο, το σύστημα αυτό έχει αρχίσει να διαβρώνεται, όχι μόνο λόγω των φιλοδοξιών νέων ή αναγεννημένων δυνάμεων, αλλά και λόγω της κόπωσης του ίδιου του Δυτικού Κέντρου τόσο πολιτικά όσο και ιδεολογικά.
Οι διεθνείς θεσμοί – ΟΗΕ, Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου, Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο – αποδεικνύονται ανίσχυροι να αποτρέψουν ή να επιλύσουν κρίσεις.
Πολυκεντρική παγκόσμια αρχιτεκτονική
Η Ρωσία επιχειρεί να ανασυγκροτήσει σφαίρες επιρροής, όχι μόνο στρατιωτικά, αλλά και θεσμικά, με εναλλακτικά φόρα (BRICS+, Οργανισμός Συνεργασίας της Σαγκάης) που αμφισβητούν την αμερικανοκεντρική παγκόσμια τάξη.
Η Κίνα οικοδομεί τη δική της στρατηγική διείσδυσης μέσω της Belt and Road Initiative.
Η Ινδία και η Τουρκία παίζουν παιχνίδι πολλαπλών πόλων.
Το αποτέλεσμα είναι μια πολυκεντρική παγκόσμια αρχιτεκτονική, όπου η παλιά «συμμαχική γραμμή» Δύσης – Ανατολής γίνεται όλο και πιο δυσδιάκριτη.
Η συνάντηση Putin - Trump στην Αλάσκα – χωρίς τη συμμετοχή διεθνών οργανισμών, χωρίς την Ουκρανία στο τραπέζι, και χωρίς θεσμική εποπτεία – είναι το χαρακτηριστικότερο δείγμα αυτής της νέας εποχής: μιας εποχής άτυπων συμφωνιών, γεωπολιτικής συναλλαγής και στρατηγικών ανταλλαγμάτων.
Πολλοί παρατηρητές πιστεύουν ότι δεν έχουμε να κάνουμε με κάτι εντελώς νέο, αλλά με μια επιστροφή στις λογικές του 19ου και αρχών 20ού αιώνα: ισορροπία δυνάμεων, διμερείς συμφωνίες, αυτοκρατορικές σφαίρες, ευέλικτες τακτικές.
Εάν αυτό ισχύει, τότε η επαναχάραξη της διεθνούς τάξης δεν οδηγεί απαραίτητα σε πολυμέρεια και δίκαιο, αλλά σε μία περίοδο ανταγωνιστικών ηγεμονιών.
Η νέα παγκόσμια τάξη δεν θα διακηρυχθεί, θα διαμορφωθεί σιωπηρά
Η αμερικανική πολιτική εμφανίζεται ασταθής, εσωστρεφής και κατακερματισμένη.
Η Ευρώπη είναι οικονομικά εξαρτημένη και στρατηγικά διαιρεμένη.
Στο κενό αυτό, η Ρωσία βρίσκει πεδίο: όχι απαραίτητα για να κερδίσει τον πόλεμο, αλλά για να επιβάλει νέους όρους στο παιχνίδι της διεθνούς ισχύος, και κυρίως να εγκαταστήσει τη λογική: οι διεθνείς σχέσεις δεν ρυθμίζονται πλέον από κανόνες, αλλά από δυνάμεις ικανές να τους παραβούν και να το αντέξουν.
Η επαναχάραξη της διεθνούς τάξης δεν θα έρθει με Συνθήκες τύπου Βερσαλλιών ή Yalta.
Θα διαμορφωθεί μέσα από άτυπες συναντήσεις, «πραγματιστικά deal», και σταδιακή υποχώρηση των παλιών αρχών. Η Αλάσκα ίσως είναι μόνο το πρώτο κεφάλαιο.
Οι συνέπειες όμως – για την κυριαρχία, τη σταθερότητα, τη διεθνή δικαιοσύνη και τη μοίρα των μικρών κρατών – θα είναι μακροπρόθεσμες και βαθιές.
Παγκόσμια σκακιέρα, εθνικά πιόνια - «Δύο ελέφαντες στον πάγο της Αλάσκας»
Όπως διατυπώθηκε εύστοχα από τον Σλοβάκο πρωθυπουργό Robert Fico: «Δεν έχει σημασία αν οι ελέφαντες παλεύουν ή ζευγαρώνουν – το γρασίδι πάντα υποφέρει.»
Στην παγκόσμια σκακιέρα, τα μικρά και μεσαία κράτη –όπως η Ουκρανία– γίνονται συχνά αντικείμενα διαπραγμάτευσης και όχι υποκείμενα στρατηγικής.
Η επαναχάραξη της τάξης δεν αφορά μόνο τις υπερδυνάμεις, αλλά και την ικανότητα των μικρών κρατών να αντισταθούν, να προσαρμοστούν ή να συντριβούν, ανάλογα με τη θέση τους στο νέο status quo.
Η συνάντηση στην Αλάσκα ίσως αποδειχθεί είτε η αρχή μιας νέας ισορροπίας ισχύος, είτε η επικύρωση του τέλους της μεταπολεμικής παγκόσμιας τάξης.
Είτε ως άτυπη «Yalta είτε ως πολιτικό θέατρο, δείχνει ξεκάθαρα πως οι διεθνείς κανόνες υποχωρούν μπροστά στην ισχύ, την οικονομία και τις διμερείς δυναμικές.
Η διεθνής κοινότητα οφείλει να ερμηνεύσει σωστά τα σήματα.
Διότι η διεθνής τάξη δεν επαναχαράσσεται με συνθήματα, αλλά με πράξεις, συμβιβασμούς και επιβολές.
Η διεθνής τάξη δεν τελειώνει με μια κραυγή, αλλά με ένα ψίθυρο μεταξύ «ελεφάντων».
www.bankingnews.gr
Οι δηλώσεις, οι αναλύσεις και οι γεωπολιτικές σκιές γύρω από το γεγονός συγκλίνουν σε ένα κοινό συμπέρασμα: η συνάντηση αυτή δεν αφορά μόνο την Ουκρανία, αλλά σηματοδοτεί μια πολύ βαθύτερη δυναμική επαναχάραξης της παγκόσμιας τάξης.
Και όπως λέει ο Σλοβάκος πρωθυπουργός Putin - Trump είναι δύο ελέφαντες που «παλεύουν» και σε κάθε τέτοια περίπτωση θα υποφέρει το γρασίδι, δηλαδή οι απολύτως χαμένοι του ουκρανικού ζητήματος, το ίδιο το Κίεβο και η Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ).
Αλάσκα: Σύμβολο του παρελθόντος, εργαλείο του μέλλοντος
Η επιλογή της Αλάσκας δεν είναι τυχαία.
Πέρα από γεωστρατηγικά ουδέτερη ζώνη, αποτελεί μια «γεωπολιτική ουλή» στην ρωσο-αμερικανική ιστορία.
Η πώλησή της το 1867 θεωρήθηκε από τη Ρωσία ένα επώδυνο λάθος, αλλά στη συλλογική μνήμη διατηρείται ως κομμάτι της ρωσικής κληρονομιάς.
Παράλληλα, η υποανάπτυκτη οικονομία της και η σημασία της στην Αρκτική την καθιστούν ιδανική σκηνή για αναδιανομές ισχύος και διπλωματικά παζάρια με «παγκόσμιο» διακύβευμα.
Για υψηλά διακυβεύματα, εξάλλου, έκανε λόγο ο Αμερικανός πρόεδρος σε μήνυμά του λίγες ώρες πριν τη συνάντηση με τον Putin.
Η Ουκρανία ως «θέατρο» μιας μεγαλύτερης σύγκρουσης
Παρότι τυπικά η συνάντηση αφορούσε το ουκρανικό ζήτημα, η Ουκρανία λειτουργεί ως όχημα για ένα βαθύτερο ανταγωνισμό: αυτόν μεταξύ Ρωσίας και ΗΠΑ για την παγκόσμια κυριαρχία.
Η πρόταση που κυκλοφόρησε για «μοντέλο Δυτικής Όχθης» (όπου η Ρωσία θα έχει de facto έλεγχο χωρίς de jure αναγνώριση των εδαφών) μαρτυρά την τάση των ισχυρών να μετατρέπουν τα κράτη-συγκρούσεων σε «γκρίζες ζώνες» κυριαρχίας.
Πλέον τα σύνορα γίνονται διαπραγματεύσιμες έννοιες, προσαρμοσμένες στη γεωστρατηγική σκοπιμότητα.
Από τη Yalta στο Richardson - Νέα σημεία ισορροπίας
Η αναλογία της συνάντησης με την Yalta και το Potsdam δεν είναι επιφανειακή.
Στη Yalta (1945), οι νικητές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου αναδιαμόρφωσαν τον παγκόσμιο χάρτη, δημιουργώντας τις σφαίρες επιρροής του Ψυχρού Πολέμου.
Η Αλάσκα του 2025 προδιαθέτει για κάτι ανάλογο – όχι αναγκαστικά με όρους νίκης, αλλά με όρους νέου συμβιβασμού ισχύος.
Ο τόπος διεξαγωγής, η στρατιωτικό βάση Richardson είναι επίσης ένα σήμα.
Θυμίζει την αμερικανική επέμβαση στο Archangelsk το 1918 και ενσαρκώνει την αντιπαλότητα, αλλά και τον κύκλο της ιστορίας που επιστρέφει – αυτή τη φορά, όχι με όπλα, αλλά με διαπραγματεύσεις.
Σε ρόλο παρατηρητή η Ευρώπη
Η Ευρώπη, απούσα από τις συνομιλίες, εμφανίζεται είτε ως εν δυνάμει πυλώνας στήριξης της Ουκρανίας, είτε ως συμπληρωματικός παίκτης στο παιχνίδι ΗΠΑ-Ρωσίας.
Παρά τις φιλόδοξες διακηρύξεις περί «ευρωπαϊκής στρατηγικής αυτονομίας», η πραγματικότητα δείχνει μια ήπειρο διαιρεμένη, οικονομικά κουρασμένη και εξαρτημένη στρατιωτικά από τις ΗΠΑ.
Αν οι ΗΠΑ αποσυρθούν (με βάση σενάρια που συζητούνται από τον Trump), η ΕΕ είτε θα αναλάβει το βάρος της συνέχισης του πολέμου, είτε θα εξαναγκαστεί σε συμβιβασμό.
Σε κάθε περίπτωση, το κέντρο βάρους της παγκόσμιας τάξης μετατοπίζεται.
Η Αρκτική ως οικονομική πυξίδα της παγκόσμιας πολιτικής
Πίσω από τα πολιτικά και γεωστρατηγικά μέτωπα, αναδύεται ένα νέο πεδίο ανταγωνισμού: ο Αρκτικός κύκλος.
Με ανεκμετάλλευτα αποθέματα φυσικού αερίου και πετρελαίου, η περιοχή προσφέρει τεράστια οικονομικά κίνητρα.
Η Ρωσία επιδιώκει εδραίωση, οι ΗΠΑ πιέζουν για αποκλεισμό της, ενώ η Κίνα παρακολουθεί.
Η συνάντηση Putin - Trump ίσως προλειαίνει το έδαφος για έναν οικονομικό «συνεταιρισμό» με στρατηγικά ανταλλάγματα, μετατρέποντας την Ουκρανία σε «αναγκαίο κόστος».
Επαναχάραξη της Διεθνούς Τάξης
Η συνάντηση στην Αλάσκα δεν είναι απλώς ένα διπλωματικό γεγονός.
Αντανακλά – και ίσως επιταχύνει – μια βαθιά μετατόπιση στο παγκόσμιο γεωπολιτικό παράδειγμα.
Μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, ο κόσμος βρέθηκε για δεκαετίες υπό την ηγεμονία μιας «φιλελεύθερης διεθνούς τάξης», βασισμένης σε κανόνες, θεσμούς, και την ηγεμονική επιρροή των ΗΠΑ.
Ωστόσο, το σύστημα αυτό έχει αρχίσει να διαβρώνεται, όχι μόνο λόγω των φιλοδοξιών νέων ή αναγεννημένων δυνάμεων, αλλά και λόγω της κόπωσης του ίδιου του Δυτικού Κέντρου τόσο πολιτικά όσο και ιδεολογικά.
Οι διεθνείς θεσμοί – ΟΗΕ, Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου, Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο – αποδεικνύονται ανίσχυροι να αποτρέψουν ή να επιλύσουν κρίσεις.
Πολυκεντρική παγκόσμια αρχιτεκτονική
Η Ρωσία επιχειρεί να ανασυγκροτήσει σφαίρες επιρροής, όχι μόνο στρατιωτικά, αλλά και θεσμικά, με εναλλακτικά φόρα (BRICS+, Οργανισμός Συνεργασίας της Σαγκάης) που αμφισβητούν την αμερικανοκεντρική παγκόσμια τάξη.
Η Κίνα οικοδομεί τη δική της στρατηγική διείσδυσης μέσω της Belt and Road Initiative.
Η Ινδία και η Τουρκία παίζουν παιχνίδι πολλαπλών πόλων.
Το αποτέλεσμα είναι μια πολυκεντρική παγκόσμια αρχιτεκτονική, όπου η παλιά «συμμαχική γραμμή» Δύσης – Ανατολής γίνεται όλο και πιο δυσδιάκριτη.
Η συνάντηση Putin - Trump στην Αλάσκα – χωρίς τη συμμετοχή διεθνών οργανισμών, χωρίς την Ουκρανία στο τραπέζι, και χωρίς θεσμική εποπτεία – είναι το χαρακτηριστικότερο δείγμα αυτής της νέας εποχής: μιας εποχής άτυπων συμφωνιών, γεωπολιτικής συναλλαγής και στρατηγικών ανταλλαγμάτων.
Πολλοί παρατηρητές πιστεύουν ότι δεν έχουμε να κάνουμε με κάτι εντελώς νέο, αλλά με μια επιστροφή στις λογικές του 19ου και αρχών 20ού αιώνα: ισορροπία δυνάμεων, διμερείς συμφωνίες, αυτοκρατορικές σφαίρες, ευέλικτες τακτικές.
Εάν αυτό ισχύει, τότε η επαναχάραξη της διεθνούς τάξης δεν οδηγεί απαραίτητα σε πολυμέρεια και δίκαιο, αλλά σε μία περίοδο ανταγωνιστικών ηγεμονιών.
Η νέα παγκόσμια τάξη δεν θα διακηρυχθεί, θα διαμορφωθεί σιωπηρά
Η αμερικανική πολιτική εμφανίζεται ασταθής, εσωστρεφής και κατακερματισμένη.
Η Ευρώπη είναι οικονομικά εξαρτημένη και στρατηγικά διαιρεμένη.
Στο κενό αυτό, η Ρωσία βρίσκει πεδίο: όχι απαραίτητα για να κερδίσει τον πόλεμο, αλλά για να επιβάλει νέους όρους στο παιχνίδι της διεθνούς ισχύος, και κυρίως να εγκαταστήσει τη λογική: οι διεθνείς σχέσεις δεν ρυθμίζονται πλέον από κανόνες, αλλά από δυνάμεις ικανές να τους παραβούν και να το αντέξουν.
Η επαναχάραξη της διεθνούς τάξης δεν θα έρθει με Συνθήκες τύπου Βερσαλλιών ή Yalta.
Θα διαμορφωθεί μέσα από άτυπες συναντήσεις, «πραγματιστικά deal», και σταδιακή υποχώρηση των παλιών αρχών. Η Αλάσκα ίσως είναι μόνο το πρώτο κεφάλαιο.
Οι συνέπειες όμως – για την κυριαρχία, τη σταθερότητα, τη διεθνή δικαιοσύνη και τη μοίρα των μικρών κρατών – θα είναι μακροπρόθεσμες και βαθιές.
Παγκόσμια σκακιέρα, εθνικά πιόνια - «Δύο ελέφαντες στον πάγο της Αλάσκας»
Όπως διατυπώθηκε εύστοχα από τον Σλοβάκο πρωθυπουργό Robert Fico: «Δεν έχει σημασία αν οι ελέφαντες παλεύουν ή ζευγαρώνουν – το γρασίδι πάντα υποφέρει.»
Στην παγκόσμια σκακιέρα, τα μικρά και μεσαία κράτη –όπως η Ουκρανία– γίνονται συχνά αντικείμενα διαπραγμάτευσης και όχι υποκείμενα στρατηγικής.
Η επαναχάραξη της τάξης δεν αφορά μόνο τις υπερδυνάμεις, αλλά και την ικανότητα των μικρών κρατών να αντισταθούν, να προσαρμοστούν ή να συντριβούν, ανάλογα με τη θέση τους στο νέο status quo.
Η συνάντηση στην Αλάσκα ίσως αποδειχθεί είτε η αρχή μιας νέας ισορροπίας ισχύος, είτε η επικύρωση του τέλους της μεταπολεμικής παγκόσμιας τάξης.
Είτε ως άτυπη «Yalta είτε ως πολιτικό θέατρο, δείχνει ξεκάθαρα πως οι διεθνείς κανόνες υποχωρούν μπροστά στην ισχύ, την οικονομία και τις διμερείς δυναμικές.
Η διεθνής κοινότητα οφείλει να ερμηνεύσει σωστά τα σήματα.
Διότι η διεθνής τάξη δεν επαναχαράσσεται με συνθήματα, αλλά με πράξεις, συμβιβασμούς και επιβολές.
Η διεθνής τάξη δεν τελειώνει με μια κραυγή, αλλά με ένα ψίθυρο μεταξύ «ελεφάντων».
www.bankingnews.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.