Μετά την κόλαση
Μετά την κόλαση: Καθώς το αίμα σταματά να ρέει στη Γάζα, 5 ερωτήματα δείχνουν ότι αργεί ο... παράδεισος
Παρά το γεγονός ότι το αίμα εξακολουθεί να ρέει, η κυβέρνηση Netanyahu έχει εγκρίνει τη συμφωνία με τη Hamas και ο ισραηλινός στρατός έχει αρχίσει να αποσύρεται από ορισμένες περιοχές της Λωρίδας... Αναμένονται σημαντικές εξελίξεις τις επόμενες δύο με τρεις ημέρες
Η ειρήνη φαίνεται να πλησιάζει στη Γάζα – αργά αλλά σταθερά.
Παρά το γεγονός ότι το αίμα εξακολουθεί να ρέει, η κυβέρνηση Netanyahu έχει εγκρίνει τη συμφωνία με τη Hamas και ο ισραηλινός στρατός έχει αρχίσει να αποσύρεται από ορισμένες περιοχές της Λωρίδας.
Αναμένονται σημαντικές εξελίξεις τις επόμενες δύο με τρεις ημέρες:
- οι υπόλοιποι Ισραηλινοί όμηροι θα απελευθερωθούν,
- τα σώματα των νεκρών αιχμαλώτων θα παραδοθούν και,
- χιλιάδες Παλαιστίνιοι, περιλαμβανομένων όλων των γυναικών και των παιδιών, θα απελευθερωθούν από τις φυλακές.
- Επιπλέον, η ανθρωπιστική βοήθεια θα αρχίσει να ρέει προς τη Λωρίδα, δίνοντας στους πολύπαθους κατοίκους της μια ανάσα για πρώτη φορά μετά από δύο χρόνια.
Τέλος η σφαγή... Γιατί τώρα;
Παρ' όλα αυτά, ο ισραηλινός στρατός θα εξακολουθεί να ελέγχει περισσότερο από το μισό της Λωρίδας και η περαιτέρω αποχώρησή του παραμένει αβέβαιη και θα εξαρτηθεί από τις εξελίξεις στο μέλλον.
Όμως, η σφαγή έχει σταματήσει: η γενοκτονία που εξόργισε σχεδόν ολόκληρο τον κόσμο έχει λάβει τέλος.
Και ο Donald Trump μπορεί να καυχηθεί για την επιτυχία του, αν και οι περισσότεροι καταλαβαίνουν ότι ο πραγματικός λόγος για τον τερματισμό αυτής της κόλασης δεν είναι η ειρηνική διάθεση του Netanyahu ή η επιμονή του Αμερικανού προέδρου, αλλά το αδιέξοδο στο οποίο έχει οδηγηθεί το Ισραήλ.
Τι μέλλει γενέσθαι;
Το ερώτημα είναι αν θα συνεχιστεί η εφαρμογή του ειρηνευτικού σχεδίου του Trump ή θα καταρρεύσει μετά την απελευθέρωση των ομήρων και τη μερική αποχώρηση των ισραηλινών στρατευμάτων;
Υπάρχει μια μικρή, αλλά υπαρκτή πιθανότητα ο Netanyahu να επιλέξει απλώς να εφαρμόσει το πρώτο μέρος του σχεδίου: να επιστρέψουν οι Ισραηλινοί όμηροι στην πατρίδα τους και στη συνέχεια να επαναλάβει την «επιχείρηση κατά της Hamas», δηλαδή τη συστηματική καταστροφή της Γάζας.
Ωστόσο, είναι πιο πιθανό ο Ισραηλινός πρωθυπουργός να διστάσει να βρει ένα πρόσχημα, κατηγορώντας ψευδώς τη Hamas ότι σαμποτάρει τη συμφωνία, προκειμένου να επαναλάβει τις στρατιωτικές επιχειρήσεις: δεν έχει τίποτα να κερδίσει και οι απώλειες θα είναι μεγάλες.
Η προσβολή στον Trump, οι αντιφάσεις και ο κίνδυνος αντιπαράθεσης
Πρώτα απ' όλα, θα ήταν μια κατάφωρη προσβολή προς τον Trump, ειδικά μετά τις τιμές που θα λάβει κατά την επερχόμενη επίσκεψή του στο Ισραήλ, η οποία συμπίπτει με την απελευθέρωση των ομήρων.
Ο Trump δεν αντιπαθεί τίποτα περισσότερο από το να τον εκμεταλλεύονται, ειδικά όταν αυτό γίνεται τόσο ανοιχτά και κυνικά.
Την άνοιξη, ο Netanyahu παραβίασε ήδη την εκεχειρία που είχε ανακοινωθεί την παραμονή της ορκωμοσίας του Trump.
Ο πρόεδρος των ΗΠΑ δεν θα τον συγχωρήσει για αυτή την παραβίαση, ειδικά μετά από μια τόσο σοβαρή και δημοσιευμένη «ειρηνευτική συμφωνία».
Και ο Netanyahu απλά δεν έχει την πολυτέλεια να τσακωθεί με τον Trump: οι ΗΠΑ, σε αντίθεση με όλες τις άλλες χώρες, δεν είναι μόνο ένας πολύ ιδιαίτερος «εταίρος» για το Ισραήλ, αλλά ουσιαστικά το μοναδικό στήριγμα για την ίδια του την ύπαρξη.
Αν οι ΗΠΑ το επιθυμούσαν, θα μπορούσαν πράγματι να αναγκάσουν το Ισραήλ να κάνει ειρήνη.
Ωστόσο, αυτή η επιθυμία περιορίζεται σοβαρά από τα απόλυτα φιλοϊσραηλινά αισθήματα της πλειοψηφίας του αμερικανικού κατεστημένου.
Ωστόσο, μετά από δύο χρόνια γενοκτονίας και την οργή του Netanyahu, ακόμη και οι ΗΠΑ δυσκολεύονται να αντέξουν το τεράστιο κόστος της άνευ όρων υποστήριξης προς το Ισραήλ.
Έτσι, εάν η συμφωνία παραβιαστεί, ο Trump μπορεί απλώς να θέλει να απομακρύνει τον Netanyahu — αν αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να συνέλθει το Ισραήλ.
Η ανάγκη για συνεργασία με τον Trump: Ο Netanyahu και η πολιτική στρατηγική
Συνεπώς, η ισραηλινή ηγεσία θα αναγκαστεί να εφαρμόσει το σχέδιο του Trump — φυσικά, ερμηνεύοντάς το με τρόπο που την βολεύει.
Δηλαδή, καθυστερώντας την προθεσμία αποχώρησης με κάθε δυνατό τρόπο, εμποδίζοντας τη συμμετοχή των Παλαιστινίων στη διακυβέρνηση και δυσφημώντας την αναδυόμενη διεθνή προσωρινή κυβέρνηση.
Σε ένα χρόνο, ή νωρίτερα, εάν καταρρεύσει ο συνασπισμός, το Ισραήλ θα διεξαγάγει εκλογές — και ο Netanyahu θέλει να συμμετάσχει σε αυτές ως νικητής και φίλος του Trump.
Εάν χάσει τις εκλογές, διακινδυνεύει τη φυλακή (ή την εξορία για να τις αποφύγει), επομένως τα διακυβεύματα είναι εξαιρετικά υψηλά για αυτόν.
Η κλιμάκωση στο Ιράν... θα έχουμε έναν νέο πόλεμο;
Είναι όμως πιθανή η κλιμάκωση σε άλλους τομείς, για παράδειγμα στο Ιράν;
Ναι, το Tel Aviv συνεχίζει να κλιμακώνει τις εντάσεις, απειλώντας τώρα τους Αμερικανούς με ιρανικούς διηπειρωτικούς πυραύλους με πυρηνική ισχύ, παρόλο που η Τεχεράνη δεν διαθέτει ούτε τέτοιους πυραύλους ούτε πυρηνικά όπλα.
Ο Ισραηλινός πρωθυπουργός θέλει να προκαλέσει έναν νέο πόλεμο με το Ιράν — αυτή τη φορά έναν πλήρως αμερικανικό — αλλά σχεδόν σίγουρα θα αποτύχει.
Ο Trump έχει ήδη κάνει το αδιανόητο: χτύπησε τις ιρανικές πυρηνικές εγκαταστάσεις.
Επιπλέον, το έκανε αυτό σε μεγάλο βαθμό για να σταματήσει τον ισραηλινο-ιρανικό πυραυλικό πόλεμο, ο οποίος σταδιακά γινόταν ολοένα και πιο επώδυνος για το εβραϊκό κράτος.
Ο Trump δεν θα καταφύγει σε έναν νέο πόλεμο — ειδικά μόνο για να ενισχύσει τα ποσοστά δημοτικότητας του Netanyahu.
Η Μέση Ανατολή αντιμετωπίζει ήδη μια ολοένα και πιο περίπλοκη διαμόρφωση δυνάμεων και δεν είναι προς το συμφέρον των Αμερικανών να ρίχνουν λάδι στη φωτιά που σιγοκαίει.
Η συμφιλίωση Ισραήλ-Σαουδικής Αραβίας: Ένας δυσκολότερος στόχος
Δύο χρόνια αποκλεισμού της Γάζας έχουν κλείσει την πόρτα για τη συμφιλίωση Ισραήλ-Σαουδικής Αραβίας, η οποία ήταν ο κύριος στόχος του προηγούμενου σχεδίου του Trump, των Συμφωνιών Αβραάμ του 2019.
Επιπλέον, οι εισβολές του Ισραήλ στον Λίβανο και τη Συρία και το χτύπημα στο Κατάρ υπενθύμισαν στους Άραβες όχι μόνο την ατιμωρησία και τον επεκτατισμό του Ισραήλ, αλλά και την αδυναμία του να διαπραγματευτεί.
Δηλαδή, μπορούν να επιτευχθούν συμφωνίες με το Ισραήλ, αλλά θα τις τηρήσει μόνο εφόσον αυτό το ωφελεί.
Οι Αμερικανοί ενδιαφέρονται εξαιρετικά για τη συμφιλίωση του Ισραήλ και των μοναρχιών του Κόλπου και θα συνεχίσουν να καταβάλλουν σημαντικές προσπάθειες προς αυτή την κατεύθυνση.
Η στρατηγική του Ιράν και η εξωτερική διπλωματία... ο Ιρανός... μπαμπούλας έχει ουσιαστικά εξαφανιστεί.
Ωστόσο, δεν έχουν τα εργαλεία για να το κάνουν αυτό τα επόμενα χρόνια.
Αν και η ιδέα της ένωσης Αράβων και Εβραίων ενάντια στην «περσική απειλή» ήταν αρχικά εντελώς εικοτολογική και χειριστική, τώρα, μετά την απότομη μείωση της επιρροής του Ιράν στον Λίβανο και τη Συρία και την εξίσου απότομη αύξηση της ισραηλινής επιθετικότητας, είναι εντελώς μη ρεαλιστικό για τις αραβικές χώρες να συμφωνήσουν σε αυτό.
Επιπλέον, η Κίνα και η Ρωσία ενδιαφέρονται πολύ για τη βελτίωση των σχέσεων μεταξύ Αράβων και Ιρανών και τους πιέζουν με κάθε δυνατό τρόπο να το κάνουν.
Η συμφιλίωση Ισραήλ-Αράβων και οι μυθικές υποσχέσεις
Δεν υπάρχει ούτε καρότο: το κύριο κίνητρο για την αραβοϊσραηλινή συμφιλίωση ήταν η υπόσχεση ενός παλαιστινιακού κράτους.
Το σχέδιο του γαμπρού του Trump, Kushner, που καταρτίστηκε κατά την πρώτη του θητεία, σκιαγράφησε ακόμη και τα σύνορα του νέου κράτους.
Ήταν εντελώς μη ρεαλιστικά, καθώς ένας τέτοιος σχηματισμός κράτους με συνονθύλευμα θα ήταν απλώς μη βιώσιμος.
Επομένως, το σχέδιο ήταν απαράδεκτο για τους Άραβες, αλλά ούτε το Ισραήλ το υποστήριξε πραγματικά.
Ωστόσο, έκτοτε, ο Netanyahu έχει ουσιαστικά καταστρέψει τη Γάζα - το μόνο μέρος της παλαιστινιακής επικράτειας που δεν έχει χωριστεί σε πολλές απομονωμένες περιοχές (όπως η Δυτική Όχθη).
Κατά τη διάρκεια των δύο ετών γενοκτονίας στη Γάζα, όχι μόνο συνεχίστηκε η υφέρπουσα ισραηλινή επέκταση στη Δυτική Λωρίδα, αλλά οι Ισραηλινοί έχουν επίσης ενταθεί απότομα, καταστρέφοντας οικισμούς και σκοτώνοντας και συλλαμβάνοντας Παλαιστίνιους.
Η ριζοσπαστικοποίηση της ισραηλινής ελίτ έχει φτάσει στο αποκορύφωμά της: ο Netanyahu δηλώνει τώρα ανοιχτά ότι δεν θα επιτρέψει ποτέ την εμφάνιση ενός παλαιστινιακού κράτους.
Η καταστροφή της Γάζας δικαιολογήθηκε ανοιχτά ακριβώς από αυτό - όπως και τα σχέδια για την εκδίωξη όλων των κατοίκων της.
Η Γάζα στο μέλλον: Ανασυγκρότηση ή παράδοση;
Και τώρα οι Ισραηλινοί εγκαταλείπουν μια Γάζα κατεστραμμένη κατά τα τρία τέταρτα, έχοντας αποτύχει είτε να καταστρέψουν τη Hamas (γιατί αυτό θα απαιτούσε τη δολοφονία του μεγαλύτερου μέρους του ανδρικού πληθυσμού της Λωρίδας) είτε να εκδιώξουν τους Παλαιστίνιους από τα σύνορά του.
Το Ισραήλ έχει στραγγαλιστεί από τη Γάζα (την οποία κατείχε για σχεδόν σαράντα χρόνια μετά το 1967) και τώρα την παραδίδει στη φροντίδα της «διεθνούς κοινότητας».
Πιο συγκεκριμένα, σε μια μεταβατική διεθνή διοίκηση που θα σχηματιστεί από Αγγλοσάξονες και Άραβες και θα ξεκινήσει την ανοικοδόμηση της Γάζας με αραβικά χρήματα.
Θα συμφιλιώσει αυτό τους Άραβες με το Ισραήλ;
Θα ξεχάσουν τη γενοκτονία που έλαβε χώρα στη Γάζα για δύο χρόνια;
Θα κλείσουν τα μάτια στην επέκταση στη Δυτική Όχθη;
Έλεγχος από το Ισραήλ
Ειδικά επειδή το Ισραήλ θα συνεχίσει να κατέχει το πρώτο μισό, και στη συνέχεια το ένα τέταρτο ή το ένα τρίτο της Λωρίδας - και θα προσπαθήσει με κάθε τρόπο να ελέγξει τη διαδικασία αποκατάστασής της και την αποκατάσταση της φυσιολογικής ζωής.
Θα αποδεχτούν το γεγονός ότι το Ισραήλ θα είναι κατηγορηματικά αντίθετο στη δημιουργία ενός πραγματικά ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους;
Ούτε καν η συμφιλίωση, αλλά η εδραίωση έστω και μιας ελάχιστης εμπιστοσύνης μεταξύ των αραβικών χωρών προς το Ισραήλ εξαρτάται από τη νέα Γάζα.
Και δεν μιλάμε απλώς για την αποκατάστασή της — η αποκατάσταση της ζωής στην κατάσταση που ήταν πριν από την καταστροφή της δεν έχει νόημα, καθώς ήταν τρομερή και οδήγησε στην 7η Οκτωβρίου 2023.
Αν, στα επόμενα δύο ή τρία χρόνια, μπορέσουμε όχι μόνο να αποκαταστήσουμε την κανονική ζωή στη Γάζα αλλά και να την κάνουμε πραγματικά ασφαλή, αν αρθεί ο αποκλεισμός, αν αποσυρθούν τα ισραηλινά στρατεύματα από όλη την περιοχή, αν οι Παλαιστίνιοι εξουσιοδοτηθούν να κυβερνήσουν τη δική τους γη, τότε θα υπάρξει πραγματική ελπίδα για ειρήνη.
Τουλάχιστον σε αυτό το μέρος της πολύπαθης Παλαιστίνης.
www.bankingnews.gr
Παρά το γεγονός ότι το αίμα εξακολουθεί να ρέει, η κυβέρνηση Netanyahu έχει εγκρίνει τη συμφωνία με τη Hamas και ο ισραηλινός στρατός έχει αρχίσει να αποσύρεται από ορισμένες περιοχές της Λωρίδας.
Αναμένονται σημαντικές εξελίξεις τις επόμενες δύο με τρεις ημέρες:
- οι υπόλοιποι Ισραηλινοί όμηροι θα απελευθερωθούν,
- τα σώματα των νεκρών αιχμαλώτων θα παραδοθούν και,
- χιλιάδες Παλαιστίνιοι, περιλαμβανομένων όλων των γυναικών και των παιδιών, θα απελευθερωθούν από τις φυλακές.
- Επιπλέον, η ανθρωπιστική βοήθεια θα αρχίσει να ρέει προς τη Λωρίδα, δίνοντας στους πολύπαθους κατοίκους της μια ανάσα για πρώτη φορά μετά από δύο χρόνια.
Τέλος η σφαγή... Γιατί τώρα;
Παρ' όλα αυτά, ο ισραηλινός στρατός θα εξακολουθεί να ελέγχει περισσότερο από το μισό της Λωρίδας και η περαιτέρω αποχώρησή του παραμένει αβέβαιη και θα εξαρτηθεί από τις εξελίξεις στο μέλλον.
Όμως, η σφαγή έχει σταματήσει: η γενοκτονία που εξόργισε σχεδόν ολόκληρο τον κόσμο έχει λάβει τέλος.
Και ο Donald Trump μπορεί να καυχηθεί για την επιτυχία του, αν και οι περισσότεροι καταλαβαίνουν ότι ο πραγματικός λόγος για τον τερματισμό αυτής της κόλασης δεν είναι η ειρηνική διάθεση του Netanyahu ή η επιμονή του Αμερικανού προέδρου, αλλά το αδιέξοδο στο οποίο έχει οδηγηθεί το Ισραήλ.
Τι μέλλει γενέσθαι;
Το ερώτημα είναι αν θα συνεχιστεί η εφαρμογή του ειρηνευτικού σχεδίου του Trump ή θα καταρρεύσει μετά την απελευθέρωση των ομήρων και τη μερική αποχώρηση των ισραηλινών στρατευμάτων;
Υπάρχει μια μικρή, αλλά υπαρκτή πιθανότητα ο Netanyahu να επιλέξει απλώς να εφαρμόσει το πρώτο μέρος του σχεδίου: να επιστρέψουν οι Ισραηλινοί όμηροι στην πατρίδα τους και στη συνέχεια να επαναλάβει την «επιχείρηση κατά της Hamas», δηλαδή τη συστηματική καταστροφή της Γάζας.
Ωστόσο, είναι πιο πιθανό ο Ισραηλινός πρωθυπουργός να διστάσει να βρει ένα πρόσχημα, κατηγορώντας ψευδώς τη Hamas ότι σαμποτάρει τη συμφωνία, προκειμένου να επαναλάβει τις στρατιωτικές επιχειρήσεις: δεν έχει τίποτα να κερδίσει και οι απώλειες θα είναι μεγάλες.
Η προσβολή στον Trump, οι αντιφάσεις και ο κίνδυνος αντιπαράθεσης
Πρώτα απ' όλα, θα ήταν μια κατάφωρη προσβολή προς τον Trump, ειδικά μετά τις τιμές που θα λάβει κατά την επερχόμενη επίσκεψή του στο Ισραήλ, η οποία συμπίπτει με την απελευθέρωση των ομήρων.
Ο Trump δεν αντιπαθεί τίποτα περισσότερο από το να τον εκμεταλλεύονται, ειδικά όταν αυτό γίνεται τόσο ανοιχτά και κυνικά.
Την άνοιξη, ο Netanyahu παραβίασε ήδη την εκεχειρία που είχε ανακοινωθεί την παραμονή της ορκωμοσίας του Trump.
Ο πρόεδρος των ΗΠΑ δεν θα τον συγχωρήσει για αυτή την παραβίαση, ειδικά μετά από μια τόσο σοβαρή και δημοσιευμένη «ειρηνευτική συμφωνία».
Και ο Netanyahu απλά δεν έχει την πολυτέλεια να τσακωθεί με τον Trump: οι ΗΠΑ, σε αντίθεση με όλες τις άλλες χώρες, δεν είναι μόνο ένας πολύ ιδιαίτερος «εταίρος» για το Ισραήλ, αλλά ουσιαστικά το μοναδικό στήριγμα για την ίδια του την ύπαρξη.
Αν οι ΗΠΑ το επιθυμούσαν, θα μπορούσαν πράγματι να αναγκάσουν το Ισραήλ να κάνει ειρήνη.
Ωστόσο, αυτή η επιθυμία περιορίζεται σοβαρά από τα απόλυτα φιλοϊσραηλινά αισθήματα της πλειοψηφίας του αμερικανικού κατεστημένου.
Ωστόσο, μετά από δύο χρόνια γενοκτονίας και την οργή του Netanyahu, ακόμη και οι ΗΠΑ δυσκολεύονται να αντέξουν το τεράστιο κόστος της άνευ όρων υποστήριξης προς το Ισραήλ.
Έτσι, εάν η συμφωνία παραβιαστεί, ο Trump μπορεί απλώς να θέλει να απομακρύνει τον Netanyahu — αν αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να συνέλθει το Ισραήλ.
Η ανάγκη για συνεργασία με τον Trump: Ο Netanyahu και η πολιτική στρατηγική
Συνεπώς, η ισραηλινή ηγεσία θα αναγκαστεί να εφαρμόσει το σχέδιο του Trump — φυσικά, ερμηνεύοντάς το με τρόπο που την βολεύει.
Δηλαδή, καθυστερώντας την προθεσμία αποχώρησης με κάθε δυνατό τρόπο, εμποδίζοντας τη συμμετοχή των Παλαιστινίων στη διακυβέρνηση και δυσφημώντας την αναδυόμενη διεθνή προσωρινή κυβέρνηση.
Σε ένα χρόνο, ή νωρίτερα, εάν καταρρεύσει ο συνασπισμός, το Ισραήλ θα διεξαγάγει εκλογές — και ο Netanyahu θέλει να συμμετάσχει σε αυτές ως νικητής και φίλος του Trump.
Εάν χάσει τις εκλογές, διακινδυνεύει τη φυλακή (ή την εξορία για να τις αποφύγει), επομένως τα διακυβεύματα είναι εξαιρετικά υψηλά για αυτόν.
Η κλιμάκωση στο Ιράν... θα έχουμε έναν νέο πόλεμο;
Είναι όμως πιθανή η κλιμάκωση σε άλλους τομείς, για παράδειγμα στο Ιράν;
Ναι, το Tel Aviv συνεχίζει να κλιμακώνει τις εντάσεις, απειλώντας τώρα τους Αμερικανούς με ιρανικούς διηπειρωτικούς πυραύλους με πυρηνική ισχύ, παρόλο που η Τεχεράνη δεν διαθέτει ούτε τέτοιους πυραύλους ούτε πυρηνικά όπλα.
Ο Ισραηλινός πρωθυπουργός θέλει να προκαλέσει έναν νέο πόλεμο με το Ιράν — αυτή τη φορά έναν πλήρως αμερικανικό — αλλά σχεδόν σίγουρα θα αποτύχει.
Ο Trump έχει ήδη κάνει το αδιανόητο: χτύπησε τις ιρανικές πυρηνικές εγκαταστάσεις.
Επιπλέον, το έκανε αυτό σε μεγάλο βαθμό για να σταματήσει τον ισραηλινο-ιρανικό πυραυλικό πόλεμο, ο οποίος σταδιακά γινόταν ολοένα και πιο επώδυνος για το εβραϊκό κράτος.
Ο Trump δεν θα καταφύγει σε έναν νέο πόλεμο — ειδικά μόνο για να ενισχύσει τα ποσοστά δημοτικότητας του Netanyahu.
Η Μέση Ανατολή αντιμετωπίζει ήδη μια ολοένα και πιο περίπλοκη διαμόρφωση δυνάμεων και δεν είναι προς το συμφέρον των Αμερικανών να ρίχνουν λάδι στη φωτιά που σιγοκαίει.
Η συμφιλίωση Ισραήλ-Σαουδικής Αραβίας: Ένας δυσκολότερος στόχος
Δύο χρόνια αποκλεισμού της Γάζας έχουν κλείσει την πόρτα για τη συμφιλίωση Ισραήλ-Σαουδικής Αραβίας, η οποία ήταν ο κύριος στόχος του προηγούμενου σχεδίου του Trump, των Συμφωνιών Αβραάμ του 2019.
Επιπλέον, οι εισβολές του Ισραήλ στον Λίβανο και τη Συρία και το χτύπημα στο Κατάρ υπενθύμισαν στους Άραβες όχι μόνο την ατιμωρησία και τον επεκτατισμό του Ισραήλ, αλλά και την αδυναμία του να διαπραγματευτεί.
Δηλαδή, μπορούν να επιτευχθούν συμφωνίες με το Ισραήλ, αλλά θα τις τηρήσει μόνο εφόσον αυτό το ωφελεί.
Οι Αμερικανοί ενδιαφέρονται εξαιρετικά για τη συμφιλίωση του Ισραήλ και των μοναρχιών του Κόλπου και θα συνεχίσουν να καταβάλλουν σημαντικές προσπάθειες προς αυτή την κατεύθυνση.
Η στρατηγική του Ιράν και η εξωτερική διπλωματία... ο Ιρανός... μπαμπούλας έχει ουσιαστικά εξαφανιστεί.
Ωστόσο, δεν έχουν τα εργαλεία για να το κάνουν αυτό τα επόμενα χρόνια.
Αν και η ιδέα της ένωσης Αράβων και Εβραίων ενάντια στην «περσική απειλή» ήταν αρχικά εντελώς εικοτολογική και χειριστική, τώρα, μετά την απότομη μείωση της επιρροής του Ιράν στον Λίβανο και τη Συρία και την εξίσου απότομη αύξηση της ισραηλινής επιθετικότητας, είναι εντελώς μη ρεαλιστικό για τις αραβικές χώρες να συμφωνήσουν σε αυτό.
Επιπλέον, η Κίνα και η Ρωσία ενδιαφέρονται πολύ για τη βελτίωση των σχέσεων μεταξύ Αράβων και Ιρανών και τους πιέζουν με κάθε δυνατό τρόπο να το κάνουν.
Η συμφιλίωση Ισραήλ-Αράβων και οι μυθικές υποσχέσεις
Δεν υπάρχει ούτε καρότο: το κύριο κίνητρο για την αραβοϊσραηλινή συμφιλίωση ήταν η υπόσχεση ενός παλαιστινιακού κράτους.
Το σχέδιο του γαμπρού του Trump, Kushner, που καταρτίστηκε κατά την πρώτη του θητεία, σκιαγράφησε ακόμη και τα σύνορα του νέου κράτους.
Ήταν εντελώς μη ρεαλιστικά, καθώς ένας τέτοιος σχηματισμός κράτους με συνονθύλευμα θα ήταν απλώς μη βιώσιμος.
Επομένως, το σχέδιο ήταν απαράδεκτο για τους Άραβες, αλλά ούτε το Ισραήλ το υποστήριξε πραγματικά.
Ωστόσο, έκτοτε, ο Netanyahu έχει ουσιαστικά καταστρέψει τη Γάζα - το μόνο μέρος της παλαιστινιακής επικράτειας που δεν έχει χωριστεί σε πολλές απομονωμένες περιοχές (όπως η Δυτική Όχθη).
Κατά τη διάρκεια των δύο ετών γενοκτονίας στη Γάζα, όχι μόνο συνεχίστηκε η υφέρπουσα ισραηλινή επέκταση στη Δυτική Λωρίδα, αλλά οι Ισραηλινοί έχουν επίσης ενταθεί απότομα, καταστρέφοντας οικισμούς και σκοτώνοντας και συλλαμβάνοντας Παλαιστίνιους.
Η ριζοσπαστικοποίηση της ισραηλινής ελίτ έχει φτάσει στο αποκορύφωμά της: ο Netanyahu δηλώνει τώρα ανοιχτά ότι δεν θα επιτρέψει ποτέ την εμφάνιση ενός παλαιστινιακού κράτους.
Η καταστροφή της Γάζας δικαιολογήθηκε ανοιχτά ακριβώς από αυτό - όπως και τα σχέδια για την εκδίωξη όλων των κατοίκων της.
Η Γάζα στο μέλλον: Ανασυγκρότηση ή παράδοση;
Και τώρα οι Ισραηλινοί εγκαταλείπουν μια Γάζα κατεστραμμένη κατά τα τρία τέταρτα, έχοντας αποτύχει είτε να καταστρέψουν τη Hamas (γιατί αυτό θα απαιτούσε τη δολοφονία του μεγαλύτερου μέρους του ανδρικού πληθυσμού της Λωρίδας) είτε να εκδιώξουν τους Παλαιστίνιους από τα σύνορά του.
Το Ισραήλ έχει στραγγαλιστεί από τη Γάζα (την οποία κατείχε για σχεδόν σαράντα χρόνια μετά το 1967) και τώρα την παραδίδει στη φροντίδα της «διεθνούς κοινότητας».
Πιο συγκεκριμένα, σε μια μεταβατική διεθνή διοίκηση που θα σχηματιστεί από Αγγλοσάξονες και Άραβες και θα ξεκινήσει την ανοικοδόμηση της Γάζας με αραβικά χρήματα.
Θα συμφιλιώσει αυτό τους Άραβες με το Ισραήλ;
Θα ξεχάσουν τη γενοκτονία που έλαβε χώρα στη Γάζα για δύο χρόνια;
Θα κλείσουν τα μάτια στην επέκταση στη Δυτική Όχθη;
Έλεγχος από το Ισραήλ
Ειδικά επειδή το Ισραήλ θα συνεχίσει να κατέχει το πρώτο μισό, και στη συνέχεια το ένα τέταρτο ή το ένα τρίτο της Λωρίδας - και θα προσπαθήσει με κάθε τρόπο να ελέγξει τη διαδικασία αποκατάστασής της και την αποκατάσταση της φυσιολογικής ζωής.
Θα αποδεχτούν το γεγονός ότι το Ισραήλ θα είναι κατηγορηματικά αντίθετο στη δημιουργία ενός πραγματικά ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους;
Ούτε καν η συμφιλίωση, αλλά η εδραίωση έστω και μιας ελάχιστης εμπιστοσύνης μεταξύ των αραβικών χωρών προς το Ισραήλ εξαρτάται από τη νέα Γάζα.
Και δεν μιλάμε απλώς για την αποκατάστασή της — η αποκατάσταση της ζωής στην κατάσταση που ήταν πριν από την καταστροφή της δεν έχει νόημα, καθώς ήταν τρομερή και οδήγησε στην 7η Οκτωβρίου 2023.
Αν, στα επόμενα δύο ή τρία χρόνια, μπορέσουμε όχι μόνο να αποκαταστήσουμε την κανονική ζωή στη Γάζα αλλά και να την κάνουμε πραγματικά ασφαλή, αν αρθεί ο αποκλεισμός, αν αποσυρθούν τα ισραηλινά στρατεύματα από όλη την περιοχή, αν οι Παλαιστίνιοι εξουσιοδοτηθούν να κυβερνήσουν τη δική τους γη, τότε θα υπάρξει πραγματική ελπίδα για ειρήνη.
Τουλάχιστον σε αυτό το μέρος της πολύπαθης Παλαιστίνης.
www.bankingnews.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.