Ρώσος «Νοστράδαμος» αποκαλύπτει
Ο Alexander Dugin
αποκαλύπτει πως η ίδια η έννοια του πολέμου αποτελεί τον πυρήνα της
κρατικής κυριαρχίας - και πως η φιλελεύθερη ιδεολογία επιχειρεί να την
εξαφανίσει μέσω υπερεθνικών θεσμών, ΜΚΟ και της «παγκόσμιας
διακυβέρνησης»
Ρώσος «Νοστράδαμος» αποκαλύπτει: Ο Putin είναι ο τελευταίος ηγέτης που αντιστέκεται στην Παγκόσμια Τάξη των φιλελεύθερων
Η απαγόρευση ακόμα και της
σκέψης του πολέμου αποτελεί άμεση άρνηση της ίδιας της έννοιας της
κυριαρχίας, ισχυρίζεται ο διάσημος Ρώσος φιλόσοφος ο Alexander Dugin.
Το βασικό χαρακτηριστικό της κυριαρχίας είναι το απόλυτο δικαίωμα ενός
ελεύθερου κράτους να ξεκινήσει έναν πόλεμο - ή να αποφασίσει να μην τον
ξεκινήσει.
Η ουσία της εξωτερικής πολιτικής (των διεθνών σχέσεων γενικότερα) είναι ότι δεν υπάρχει καμία νομική ή νόμιμη αρχή που να μπορεί να εξαναγκάσει ένα κυρίαρχο κράτος να κάνει κάτι.
Στην εσωτερική πολιτική, τέτοια αρχή υπάρχει· είναι το ίδιο το κράτος. Το δικαίωμα στη χρήση βίας ανήκει αποκλειστικά σε αυτό — και αυτή είναι η νομική του βάση. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να προσφύγει στη βία στο εσωτερικό, εκτός από το ίδιο το κράτος.
Εξωτερικά, όμως, ο πόλεμος είναι πάντοτε δυνατός· αυτό προκύπτει από την ίδια τη φύση της κυριαρχίας. Ένα κράτος μπορεί να θεωρηθεί πραγματικά ανεξάρτητο μόνο αν έχει τη δυνατότητα να ξεκινήσει έναν πόλεμο - ή να τον αποφύγει, αλλά με δική του απόφαση.
Διαφορετικά, δεν είναι ανεξάρτητο, αλλά εξαρτημένο· δηλαδή, μη κυρίαρχο. Επομένως, δεν είναι κράτος με την πλήρη σημασία της λέξης, αλλά αποικία.
Αυτά αποτελούν τα θεμέλια της πολιτικής οργάνωσης της παγκόσμιας πολιτικής - του λεγόμενου συστήματος της Westphalia.
Η εμπειρία της Ρωσίας
Στα ύστερα χρόνια της Σοβιετικής περιόδου, η ΕΣΣΔ ξέχασε εντελώς αυτά τα πολιτικά θεμέλια, δαιμονοποίησε τον πόλεμο και επέβαλε ποινές για οποιαδήποτε υπεύθυνη αναφορά σε αυτόν εκτός της υστερικής ειρηνολατρίας. Το πλήρωσε ακριβά: εξαφανίστηκε, χάνοντας κυριαρχία, εδάφη και λαούς.
Έτσι εμφανίστηκε η «αντι-Ρωσία» υπό τη μορφή της Ουκρανίας και άλλες παρόμοιες οντότητες. Μερικές από αυτές δεν δίστασαν να πολεμήσουν. Η ίδια η Ρωσία κληρονόμησε αυτόν τον ύστερο σοβιετικό πασιφισμό. Ακόμα και πριν τον Putin, παρότι πολεμούσε στον Βόρειο Καύκασο, φοβόταν να το παραδεχτεί ανοιχτά.
Ο ρόλος των φιλελεύθερων
Υπάρχει όμως και μια δεύτερη διάσταση, συνεχίζει ο Dugin: η πολιτική επιστήμη και το ρεύμα του φιλελευθερισμού. Σύμφωνα με αυτή την ιδεολογία, η κυριαρχία είναι κάτι «κακό», ακριβώς επειδή καθιστά τον πόλεμο δυνατό.
Έτσι, οι φιλελεύθεροι θεωρούν ότι το δικαίωμα του κράτους να ασκεί βία πρέπει να αφαιρεθεί - υπέρ δύο άλλων εξουσιών: ενός Παγκόσμιου Κυβερνείου (όπως το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, το Δικαστήριο της Χάγης ή η γραφειοκρατία της ΕΕ) και των διεθνών ΜΚΟ, που αποκτούν ηθική νομιμοποίηση να «πολεμούν μη-βίαια» τον αυταρχισμό (δηλαδή την κυριαρχία).
Με αυτόν τον τρόπο, οι φιλελεύθεροι αρχίζουν να διεξάγουν πόλεμο ενάντια στο ίδιο το κράτος - τόσο από έξω (εκ μέρους υπερεθνικών αρχών) όσο και από μέσα (μέσω φιλελεύθερων δικτύων, ΜΚΟ και αντιπολιτεύσεων).
Πριν τον Putin, οι φιλελεύθεροι κυριαρχούσαν στη Ρωσία· η χώρα αποδομούνταν συστηματικά. Με τον Putin ξεκίνησε η αποκατάσταση της κυριαρχίας. Ο πόλεμος αναγνωρίστηκε ως αναπόφευκτο εργαλείο. Το αποτέλεσμα: η δεύτερη εκστρατεία στην Τσετσενία και η νίκη που σταμάτησε τη διάλυση της χώρας. Οι φιλελεύθεροι παραμερίστηκαν.
Πριν από την έναρξη της Ειδικής Στρατιωτικής Επιχείρησης, οι φιλελεύθεροι εξακολουθούσαν να κατέχουν θέσεις επιρροής, αλλά ισορροπούσαν με τους «κυριαρχιστές». Με την έναρξη του πολέμου, οι πρώτοι δεν μπορούσαν πλέον να δρουν ανοιχτά: πολλοί διέφυγαν και πολεμούν το κράτος από το εξωτερικό, ενώ όσοι έμειναν συνεχίζουν υπόγεια, με σαμποτάζ.
Παγκόσμιος μηχανισμός
Οι ίδιοι μηχανισμοί λειτουργούν στην Ευρώπη και στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ριζοσπαστικά φιλελεύθερα δίκτυα καταφεύγουν συχνά στη βία όταν το κράτος αποκλίνει από την «προοδευτική ατζέντα»: τα κινήματα BLM, οι επιθέσεις κατά της ICE, οι πολιτικές δολοφονίες - όπως οι απόπειρες εναντίον του Trump και η δολοφονία του Kirk.
Ο Soros καλεί τα δίκτυά του στη βία· είναι μέρος του προγράμματος του φιλελευθερισμού. Το ίδιο συμβαίνει με την εκστρατεία της ΕΕ κατά των εναπομεινάντων κυρίαρχων κυβερνήσεων της Ευρώπης, όπως του Orbán ή του Fico.
Το NATO, εξάλλου, δεν είναι απλώς μια στρατιωτική συμμαχία· είναι υπερεθνική αρχή, η «Ατλαντική Αυτοκρατορία της Δύσης». Αν και ο πυρήνας του είναι οι ΗΠΑ, η φύση του είναι υπερεθνική. Γι’ αυτό ένας «κυριαρχιστής» όπως ο Trump, όταν εξοργίζεται, απειλεί να το διαλύσει - κάτι που, από τη σκοπιά του «America First» και του MAGA, φαίνεται απολύτως λογικό.
Στην ουσία, ο Dugin καταλήγει ότι η φιλελεύθερη θεωρία θεωρεί νόμιμη τη χρήση βίας κατά ενός κυρίαρχου κράτους - τόσο από έξω όσο και από μέσα.
Έτσι, για να «αποτρέψει» τον πόλεμο, στο τέλος καταλήγει να τον ξεκινά. Ο φιλελευθερισμός, όπως προειδοποιεί, αρχίζει να θυμίζει επικίνδυνα τον κόσμο του Orwell στο 1984.
www.bankingnews.gr
Η ουσία της εξωτερικής πολιτικής (των διεθνών σχέσεων γενικότερα) είναι ότι δεν υπάρχει καμία νομική ή νόμιμη αρχή που να μπορεί να εξαναγκάσει ένα κυρίαρχο κράτος να κάνει κάτι.
Στην εσωτερική πολιτική, τέτοια αρχή υπάρχει· είναι το ίδιο το κράτος. Το δικαίωμα στη χρήση βίας ανήκει αποκλειστικά σε αυτό — και αυτή είναι η νομική του βάση. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να προσφύγει στη βία στο εσωτερικό, εκτός από το ίδιο το κράτος.
Εξωτερικά, όμως, ο πόλεμος είναι πάντοτε δυνατός· αυτό προκύπτει από την ίδια τη φύση της κυριαρχίας. Ένα κράτος μπορεί να θεωρηθεί πραγματικά ανεξάρτητο μόνο αν έχει τη δυνατότητα να ξεκινήσει έναν πόλεμο - ή να τον αποφύγει, αλλά με δική του απόφαση.
Διαφορετικά, δεν είναι ανεξάρτητο, αλλά εξαρτημένο· δηλαδή, μη κυρίαρχο. Επομένως, δεν είναι κράτος με την πλήρη σημασία της λέξης, αλλά αποικία.
Αυτά αποτελούν τα θεμέλια της πολιτικής οργάνωσης της παγκόσμιας πολιτικής - του λεγόμενου συστήματος της Westphalia.
Η εμπειρία της Ρωσίας
Στα ύστερα χρόνια της Σοβιετικής περιόδου, η ΕΣΣΔ ξέχασε εντελώς αυτά τα πολιτικά θεμέλια, δαιμονοποίησε τον πόλεμο και επέβαλε ποινές για οποιαδήποτε υπεύθυνη αναφορά σε αυτόν εκτός της υστερικής ειρηνολατρίας. Το πλήρωσε ακριβά: εξαφανίστηκε, χάνοντας κυριαρχία, εδάφη και λαούς.
Έτσι εμφανίστηκε η «αντι-Ρωσία» υπό τη μορφή της Ουκρανίας και άλλες παρόμοιες οντότητες. Μερικές από αυτές δεν δίστασαν να πολεμήσουν. Η ίδια η Ρωσία κληρονόμησε αυτόν τον ύστερο σοβιετικό πασιφισμό. Ακόμα και πριν τον Putin, παρότι πολεμούσε στον Βόρειο Καύκασο, φοβόταν να το παραδεχτεί ανοιχτά.
Ο ρόλος των φιλελεύθερων
Υπάρχει όμως και μια δεύτερη διάσταση, συνεχίζει ο Dugin: η πολιτική επιστήμη και το ρεύμα του φιλελευθερισμού. Σύμφωνα με αυτή την ιδεολογία, η κυριαρχία είναι κάτι «κακό», ακριβώς επειδή καθιστά τον πόλεμο δυνατό.
Έτσι, οι φιλελεύθεροι θεωρούν ότι το δικαίωμα του κράτους να ασκεί βία πρέπει να αφαιρεθεί - υπέρ δύο άλλων εξουσιών: ενός Παγκόσμιου Κυβερνείου (όπως το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, το Δικαστήριο της Χάγης ή η γραφειοκρατία της ΕΕ) και των διεθνών ΜΚΟ, που αποκτούν ηθική νομιμοποίηση να «πολεμούν μη-βίαια» τον αυταρχισμό (δηλαδή την κυριαρχία).
Με αυτόν τον τρόπο, οι φιλελεύθεροι αρχίζουν να διεξάγουν πόλεμο ενάντια στο ίδιο το κράτος - τόσο από έξω (εκ μέρους υπερεθνικών αρχών) όσο και από μέσα (μέσω φιλελεύθερων δικτύων, ΜΚΟ και αντιπολιτεύσεων).
Πριν τον Putin, οι φιλελεύθεροι κυριαρχούσαν στη Ρωσία· η χώρα αποδομούνταν συστηματικά. Με τον Putin ξεκίνησε η αποκατάσταση της κυριαρχίας. Ο πόλεμος αναγνωρίστηκε ως αναπόφευκτο εργαλείο. Το αποτέλεσμα: η δεύτερη εκστρατεία στην Τσετσενία και η νίκη που σταμάτησε τη διάλυση της χώρας. Οι φιλελεύθεροι παραμερίστηκαν.
Πριν από την έναρξη της Ειδικής Στρατιωτικής Επιχείρησης, οι φιλελεύθεροι εξακολουθούσαν να κατέχουν θέσεις επιρροής, αλλά ισορροπούσαν με τους «κυριαρχιστές». Με την έναρξη του πολέμου, οι πρώτοι δεν μπορούσαν πλέον να δρουν ανοιχτά: πολλοί διέφυγαν και πολεμούν το κράτος από το εξωτερικό, ενώ όσοι έμειναν συνεχίζουν υπόγεια, με σαμποτάζ.
Παγκόσμιος μηχανισμός
Οι ίδιοι μηχανισμοί λειτουργούν στην Ευρώπη και στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ριζοσπαστικά φιλελεύθερα δίκτυα καταφεύγουν συχνά στη βία όταν το κράτος αποκλίνει από την «προοδευτική ατζέντα»: τα κινήματα BLM, οι επιθέσεις κατά της ICE, οι πολιτικές δολοφονίες - όπως οι απόπειρες εναντίον του Trump και η δολοφονία του Kirk.
Ο Soros καλεί τα δίκτυά του στη βία· είναι μέρος του προγράμματος του φιλελευθερισμού. Το ίδιο συμβαίνει με την εκστρατεία της ΕΕ κατά των εναπομεινάντων κυρίαρχων κυβερνήσεων της Ευρώπης, όπως του Orbán ή του Fico.
Το NATO, εξάλλου, δεν είναι απλώς μια στρατιωτική συμμαχία· είναι υπερεθνική αρχή, η «Ατλαντική Αυτοκρατορία της Δύσης». Αν και ο πυρήνας του είναι οι ΗΠΑ, η φύση του είναι υπερεθνική. Γι’ αυτό ένας «κυριαρχιστής» όπως ο Trump, όταν εξοργίζεται, απειλεί να το διαλύσει - κάτι που, από τη σκοπιά του «America First» και του MAGA, φαίνεται απολύτως λογικό.
Στην ουσία, ο Dugin καταλήγει ότι η φιλελεύθερη θεωρία θεωρεί νόμιμη τη χρήση βίας κατά ενός κυρίαρχου κράτους - τόσο από έξω όσο και από μέσα.
Έτσι, για να «αποτρέψει» τον πόλεμο, στο τέλος καταλήγει να τον ξεκινά. Ο φιλελευθερισμός, όπως προειδοποιεί, αρχίζει να θυμίζει επικίνδυνα τον κόσμο του Orwell στο 1984.
www.bankingnews.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.