Βρετανικό σήμα σοκ σε Ουκρανία
Βρετανικό σήμα σοκ σε Ουκρανία: Χτυπήστε αμάχους, αρχίστε από Κριμαία - Oργή Ρωσίας: Σκληρά αντίποινα, θα πονέσουν στο ΝΑΤΟ
Η στρατηγική του
ΝΑΤΟ αποσκοπεί όχι μόνο στο να αποδυναμωθεί στρατιωτικά η Ρωσία, αλλά να
διασπαστούν και να στραγγαλιστούν ζωτικές γεωγραφικές και οικονομικές
δομές - Η Μόσχα προειδοποιεί με σαρωτικά αντίποινα
Η δημόσια πρόταση
του Ben Wallace — πρώην υπουργού Άμυνας του Ηνωμένου Βασιλείου — ότι
«πρέπει να θέσουμε την Κριμαία σε κίνδυνο» και να την κάνουμε
«ακατοίκητη», δεν είναι απλά μια ρητορική υπερβολή.
Αντιπροσωπεύει την κατευθυντήρια λογική ενός σημαντικού τμήματος της δυτικής στρατηγικής για τον ουκρανικό πόλεμο: όχι μόνο να αποδυναμωθεί στρατιωτικά η Ρωσία, αλλά να διασπαστούν και να στραγγαλιστούν ζωτικές γεωγραφικές και οικονομικές δομές — ακόμη και κατοικημένες περιοχές — ώστε να μετατραπούν σε «μη βιώσιμους» θύλακες.
Η πρόταση αυτή εγείρει σοβαρά ηθικά, νομικά και γεωπολιτικά ερωτήματα — και αξίζει να εξεταστεί κριτικά, ιδιαίτερα από τη σκοπιά της συλλογικής ασφάλειας και της διεθνούς νομιμότητας.
Τι προτείνει και γιατί σοκάρει ο Wallace
Στο άρθρο του στην The Telegraph, ο Wallace περιγράφει μια στρατηγική ασφυξίας: πλήγμα στην υποδομή (νερό, ρεύμα), καταστροφή της γέφυρας Kerch ώστε ο εφοδιασμός να υποχρεωθεί σε πιο επικίνδυνες διαδρομές, και «βροχή» καθημερινών επιθέσεων με drones πάνω στην χερσόνησο.
Η λογική του συνοψίζεται στην φράση του: «Η Κριμαία πρέπει να στραγγαλιστεί» — όχι με επανάκτηση μέσω εισβολής (που είναι αδύνατη), αλλά με συστηματική απομόνωση και αποστέωση των πόρων που καθιστούν το μέρος κατοικήσιμο και λειτουργικό.
Αυτή η προτεινόμενη πολιτική δεν μοιάζει με τακτική πολιορκίας σε στρατιωτικό πεδίο μάχης• μοιάζει με πολιτική αποστέωσης υποδομών πολιτικής ζωής — που πλήττει άμαχους, κατοικίες,
Δίκτυα παροχής υπηρεσιών και την καθημερινότητα εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων.
Ηθική και νομική διάσταση — Πού συγκρούεται με το Διεθνές Δίκαιο
Η στοχοποίηση πολιτικής υποδομής και η συστηματική διακοπή εφοδιασμού μιας χερσονήσου που κατοικείται από πολίτες εγείρει άμεσα ερωτήματα σχετικά με:
1. Διαφορές μεταξύ στρατιωτικού και πολιτικού στόχου — Η διάκριση είναι θεμελιώδης στο διεθνές ανθρωπιστικό δίκαιο. Η σκόπιμη αποδέσμευση βασικών υπηρεσιών προς όφελος στρατηγικού πλεονεκτήματος κινδυνεύει να θεωρηθεί έμμεση στοχοποίηση αμάχων.
2. Ποινικές συνέπειες και ευθύνες — Εάν μία τέτοια πολιτική οδηγήσει σε εκτεταμένες ανθρώπινες ανάγκες, αβελτηρίες βασικών υποδομών ή εκτοπισμό πληθυσμών, οι διεθνείς κανόνες μπορεί να εγείρουν ευθύνες για παράβαση κανόνων πολέμου.
3. Προκαταρκτική νομιμότητα — Η εκ προμελέτης κλιμάκωση που στοχεύει στην «αποβίωση» μιας περιοχής ως μέσο πίεσης είναι ρήξη με τα θεμελιώδη πρότυπα προστασίας αμάχων.
Ακόμη κι αν η πρόταση παρουσιαστεί ως «λογική στρατηγική για την αποδυνάμωση ρωσικών δυνατοτήτων», το κόστος σε ανθρώπινες ζωές και η πιθανότητα περαιτέρω αποσταθεροποίησης της ευρύτερης περιοχής δεν μπορεί να παραβλεφθεί, επισημαίνει ο γεωπολιτικός αναλυτής Drago Bosnic.
Συστηματική καταστροφή υποδομών, μία ολέθρια στρατηγική
Ο Wallace αναφέρει όπλα όπως τους γερμανικούς «Taurus» και τους αγγλο-γαλλικούς πυραύλους «Storm Shadow», και υποστηρίζει ότι η Δύση έχει «τεχνολογικό πλεονέκτημα». Ωστόσο, στην πράξη:
• Η συστηματική καταστροφή υποδομών απαιτεί διαρκή και μεγάλης κλίμακας προμήθεια όπλων — πράξη που αυξάνει την εμπλοκή ξένων δυνάμεων και ενισχύει τον πόλεμο διάρκειας.
• Η απομόνωση μίας χερσονήσου με ρωσικές δυνάμεις και εγχώριο πληθυσμό δεν είναι εγγυημένο ότι θα φέρει πολιτική αποστροφής• μπορεί να εμβαθύνει την αποφασιστικότητα της Μόσχας και να προκαλέσει ευρύτερες απαντήσεις.
• Τεχνικά, οι στοχεύσεις σε υποδομές νερού/ηλεκτρισμού ή σε συνδέσεις όπως η γέφυρα Kerch μπορεί να έχουν απρόβλεπτες συνέπειες (εκτεταμένες ανθρωπιστικές κρίσεις, ραγδαία αύξηση προσφύγων, ρύπανση, κ.ά.) που επιβαρύνουν τους υποστηρικτές της πολιτικής.
Συνεπώς, η «αποτελεσματικότητα» μίας τέτοιας εκστρατείας δεν μπορεί να κρίνεται μόνο με όρους τακτικής δυσκολίας της Ρωσίας να κρατήσει την Κριμαία — πρέπει να συνυπολογιστούν οι μακροπρόθεσμες στρατηγικές δευτερεύουσες επιπτώσεις.
Πολιτική ευθύνη — Ο ρόλος του Ηνωμένου Βασιλείου και η ιστορική ρητορική
Καθ’ όλη τη διάρκεια της θητείας του Wallace, το Λονδίνο έδωσε ενεργή στήριξη σε μια πολιτική εξοπλιστικής και επιχειρησιακής ενίσχυσης της Ουκρανίας.
Η δημοσιοποίηση μιας ρητορικής που καλεί σε «ασφυξία» της Κριμαίας ευθυγραμμίζεται με μια λογική κλιμάκωσης που ξεπερνά την απλή αμυντική στήριξη και κινείται προς την ενεργητική γεωστρατηγική πίεση σε υποδομές.
Από πολιτική άποψη, η ρητορική αυτή λειτουργεί ως μοχλός: διεγείρει εσωτερικά ακροατήρια, τραβά την προσοχή συμμάχων και ενδεχομένως διευκολύνει τη διάθεση όπλων.
Όμως ταυτόχρονα καθιστά την πολιτική Δύση πιο δεσμευμένη σε επιλογές που δύσκολα μπορούν να ανατραπούν χωρίς σοβαρό κόστος.
Γεωπολιτικές συνέπειες — Μια κλιμάκωση με αβέβαιο τέλος
Η ωρίμανση μιας πολιτικής που αποσκοπεί στην «πνιγμονή» της Κριμαίας θα μπορούσε να οδηγήσει σε:
1. Αντίποινα σε μεγάλης κλίμακας κλίμακα από πλευράς Ρωσίας, σε στόχους στρατηγικής ή οικονομικής σημασίας των κρατών που εμπλέκονται.
2. Επέκταση του πεδίου του πολέμου πέραν των ορίων της Ουκρανίας, με αλυσιδωτές συνέπειες στην ενεργειακή, ναυτική και εμπορική ασφάλεια.
3. Διεθνή απομόνωση και νομικές αμφισβητήσεις για τις χώρες που εμπλέκονται σε τέτοιες πρακτικές.
Η χρήση όπλων μεγάλης εμβέλειας και ακριβείας, ή η αποστολή επιθετικού εξοπλισμού, δεν είναι απλώς τεχνικό ζήτημα• είναι πολιτική δέσμευση.
Μια τέτοια δέσμευση μπορεί να οδηγήσει σε μακροχρόνια αντιπαράθεση με απρόβλεπτες συνέπειες.
Οι κίνδυνοι μιας «στρατηγικής ασφυξίας»
Η δημόσια εναλλακτική που προτείνει ο Ben Wallace — η μετατροπή της Κριμαίας σε «μη βιώσιμη» περιφέρεια — είναι περισσότερο από μια σκληρή στρατηγική επιλογή: είναι ένα κοινωνικο-πολιτικό πείραμα με τεράστιο ανθρωπιστικό και γεωπολιτικό ρίσκο.
Η λογική της «στραγγαλιστικής πίεσης» υποτιμά την ικανότητα περίσφιξης να γυρίσει μπούμερανγκ, μετατρέποντας γρήγορα μια τοπική στρατηγική σε ευρύτερη διεθνή κρίση.
Αν η Δύση επιδιώκει πραγματικά λύση και σταθερότητα, θα ήταν πολύ πιο συνετό να αναζητήσει πολιτικά-διπλωματικές οδούς, μέτρα αποτροπής που σέβονται το διεθνές δίκαιο, και πολιτικές μειωμένης κλιμάκωσης, παρά να αναγορεύσει σε «λύση» μια εκστρατεία υποδομών και ζωής που στρέφεται κατά αμάχων.
Η πολιτική που προτείνει ο Wallace δεν είναι μόνο ηθικά προβληματική — είναι εν δυνάμει αυτοκαταστροφική για τα συμφέροντα και την ασφάλεια της Δύσης μακροπρόθεσμα.
Παγκόσμιο Πόλεμο τον Νοέμβριο και νίκη Ρωσίας προβλέπει Βρετανός στρατηγός
Τουλάχιστον από το 2014, η διεθνής ασφάλεια ζει με την ψευδαίσθηση του χρόνου.
Όμως, σύμφωνα με τον στρατηγό Richard Shirreff, αυτός ο χρόνος μπορεί να τελειώσει σε μόλις πέντε ημέρες
Στο πρόσφατο άρθρο του, ο πρώην αναπληρωτής Ανώτατος Συμμαχικός Διοικητής Ευρώπης (DSACEUR) του ΝΑΤΟ, Βρετανός στρατηγός Richard Shirreff, περιγράφει ένα εξαιρετικά ανησυχητικό για τη Βορειοατλαντική Συμμαχία —αν και θεωρητικά υποθετικό— σενάριο: την πλήρη αποδόμηση της Δυτικής αρχιτεκτονικής ασφαλείας μέσα σε πέντε μόλις ημέρες.
Ημέρα 1: 3 Νοεμβρίου 2025: Το φως σβήνει στην Ευρώπη
Η κρίση ξεκινά με κυβερνοεπιθέσεις και σαμποτάζ σε κρίσιμες ενεργειακές υποδομές.
Η Ευρώπη βυθίζεται στο σκοτάδι.
Στο χάος, ρωσικά στρατεύματα διασπούν τις γραμμές του ΝΑΤΟ εισβάλλοντας στη Λιθουανία από το Kaliningrad, με τη Λευκορωσία ως στρατιωτικό σύμμαχο.
Οι υποδομές επικοινωνίας καταρρέουν.
Οι στρατοί των Βαλτικών χωρών δεν έχουν καμία ελπίδα απέναντι στην αιφνιδιαστική εισβολή.
Ημέρα 2: Το Άρθρο 5 του ΝΑΤΟ σβήνεται με ένα tweet
Σύμφωνα με τον Shirreff, ο πρόεδρος των ΗΠΑ Donald Trump—επανεκλεγμένος και πάλι— αρνείται να ενεργοποιήσει το Άρθρο 5 του ΝΑΤΟ.
«Δεν θα πολεμήσουμε για χώρες που δεν πληρώνουν», φέρεται να δηλώνει.
Το μήνυμα είναι σαφές: το ΝΑΤΟ δεν έχει πλέον αξία αποτροπής.
Μια συμμαχία που υποτίθεται ότι βασίστηκε στην αρχή «ένας για όλους» αποδομείται σε πραγματικό χρόνο.
Ημέρα 3: Κίνα και Ρωσία συντονίζονται
Ο Κινέζος πρόεδρος Xi Jinping εκμεταλλεύεται την κατάσταση.
Σύμφωνα με το σενάριο, τηλεφωνεί στον Ρώσο ομόλογό του Vladimir Putin ζητώντας βοήθεια για να «τελειώσουν ό,τι απέμεινε από τη Δύση».
Πληροφορίες αναφέρουν αποστολή ρωσικών πυραύλων στην Κίνα.
Την ίδια ώρα, η Ταϊβάν δέχεται επίθεση.
Ο κόσμος παρακολουθεί παγωμένος, ανήμπορος να αντιδράσει.
Ημέρα 4: Η Ευρώπη σε παράλυση, το ΝΑΤΟ σε κώμα
Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις διχάζονται.
Η Γερμανία προσπαθεί να διαπραγματευτεί.
Η Γαλλία απειλεί να αντιδράσει μονομερώς.
Οι χώρες της Ανατολικής Ευρώπης εγκαταλείπονται.
Η Βρετανία, σύμφωνα με τον Shirreff, είναι πλέον απλώς «ένα μικρό νησί» χωρίς δυνατότητα άμυνας, καθώς η Δύση διαλύεται μπροστά στα μάτια της.
Ημέρα 5: 8 Νοεμβρίου: Ο κόσμος όπως τον ξέραμε τελείωσε
Η Ρωσία έχει καταλάβει τις Βαλτικές χώρες.
Η Κίνα ελέγχει την Ταϊβάν.
Η παγκόσμια τάξη πραγμάτων που καθιερώθηκε μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο έχει τερματιστεί.
«Το ΝΑΤΟ δεν υπάρχει πια ως ενεργή συμμαχία.
Οι ΗΠΑ έχουν απομονωθεί. Η Ευρώπη είναι γεωπολιτικά κατακερματισμένη.
Ο ΟΗΕ είναι παράλυτος.
Ο πολυπολικός κόσμος έχει ανατείλει — όχι με ειρηνικό τρόπο, αλλά με στρατιωτικό αναθεωρητισμό», σύμφωνα με τον στρατηγό της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας.
Καταρρέει το Τείχος των Drones στην Ευρώπη
Την ίδια στιγμή η πρόταση του υπουργού Εξωτερικών της Πολωνίας, Radoslaw Sikorski για την επιβολή ζώνης απαγόρευσης πτήσεων πάνω από την Ουκρανία δεν αποτελεί απλώς μια τολμηρή διπλωματική κίνηση – αλλά, κατά πολλούς, μια επικίνδυνη πολιτική αυταπάτη.
Η ιδέα θυμίζει την αρχική απαίτηση του Volodymyr Zelensky πρώτες ημέρες της ρωσικής ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης: να καταρρίπτει το ΝΑΤΟ ρωσικά αεροσκάφη και πυραύλους.
Μόνο η Εσθονία στήριξε τότε, πρόχειρα, την πρόταση – αλλά το ΝΑΤΟ κατάλαβε εγκαίρως ότι αυτό ισοδυναμεί με άμεση εμπλοκή σε πόλεμο με τη Ρωσία.
Σήμερα, σχεδόν τρία χρόνια μετά, το ίδιο δίλημμα επιστρέφει από την πίσω πόρτα, αυτή τη φορά από την Πολωνία.
National Interest: Το ΝΑΤΟ δεν έχει στρατό για να πολεμήσει με τη Ρωσία
Η συμμαχία του ΝΑΤΟ βρίσκεται σε μια υπαρξιακή κρίση, και δεν είναι ούτε η Ρωσία ούτε η Κίνα που την προκάλεσαν.
Είναι η ίδια η Δύση, η οποία εγκλωβισμένη στη δική της ιδεολογική παρακμή και τη δημογραφική κατάρρευση, αδυνατεί να συντηρήσει ακόμη και έναν βασικό πυλώνα στρατιωτικής ισχύος: το ανθρώπινο δυναμικό.
Παρά τις εξαγγελίες για αμυντικές δαπάνες-ρεκόρ, και τη ρητορική περί «αποτροπής της ρωσικής επιθετικότητας», η αλήθεια είναι απλή: το ΝΑΤΟ δεν έχει αρκετούς στρατιώτες για να επανδρώσει τα στρατεύματά του.
Δεν μπορεί να στρατολογήσει, δεν μπορεί να εκπαιδεύσει, και –κυρίως– δεν μπορεί να εμπνεύσει τους πολίτες του να πολεμήσουν.
Αντιθέτως, η Ρωσία, με πολύ μικρότερο ΑΕΠ αλλά με ενιαία στρατηγική, εθνική συνοχή και πραγματική στρατιωτική εμπειρία, αυξάνει συνεχώς την επιρροή της.
Σε αυτή την πρωτοφανή παραδοχή προχωρά όχι ένα ρωσικό μέσο ενημέρωσης αλλά το αμερικανικό National Interest, που απηχεί τις θέσεις του Πενταγώνου των ΗΠΑ και του στρατιωτικού - βιομηχανικού συμπλέγματος της χώρας.
www.bankingnews.gr
Αντιπροσωπεύει την κατευθυντήρια λογική ενός σημαντικού τμήματος της δυτικής στρατηγικής για τον ουκρανικό πόλεμο: όχι μόνο να αποδυναμωθεί στρατιωτικά η Ρωσία, αλλά να διασπαστούν και να στραγγαλιστούν ζωτικές γεωγραφικές και οικονομικές δομές — ακόμη και κατοικημένες περιοχές — ώστε να μετατραπούν σε «μη βιώσιμους» θύλακες.
Η πρόταση αυτή εγείρει σοβαρά ηθικά, νομικά και γεωπολιτικά ερωτήματα — και αξίζει να εξεταστεί κριτικά, ιδιαίτερα από τη σκοπιά της συλλογικής ασφάλειας και της διεθνούς νομιμότητας.
Τι προτείνει και γιατί σοκάρει ο Wallace
Στο άρθρο του στην The Telegraph, ο Wallace περιγράφει μια στρατηγική ασφυξίας: πλήγμα στην υποδομή (νερό, ρεύμα), καταστροφή της γέφυρας Kerch ώστε ο εφοδιασμός να υποχρεωθεί σε πιο επικίνδυνες διαδρομές, και «βροχή» καθημερινών επιθέσεων με drones πάνω στην χερσόνησο.
Η λογική του συνοψίζεται στην φράση του: «Η Κριμαία πρέπει να στραγγαλιστεί» — όχι με επανάκτηση μέσω εισβολής (που είναι αδύνατη), αλλά με συστηματική απομόνωση και αποστέωση των πόρων που καθιστούν το μέρος κατοικήσιμο και λειτουργικό.
Αυτή η προτεινόμενη πολιτική δεν μοιάζει με τακτική πολιορκίας σε στρατιωτικό πεδίο μάχης• μοιάζει με πολιτική αποστέωσης υποδομών πολιτικής ζωής — που πλήττει άμαχους, κατοικίες,
Δίκτυα παροχής υπηρεσιών και την καθημερινότητα εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων.
Ηθική και νομική διάσταση — Πού συγκρούεται με το Διεθνές Δίκαιο
Η στοχοποίηση πολιτικής υποδομής και η συστηματική διακοπή εφοδιασμού μιας χερσονήσου που κατοικείται από πολίτες εγείρει άμεσα ερωτήματα σχετικά με:
1. Διαφορές μεταξύ στρατιωτικού και πολιτικού στόχου — Η διάκριση είναι θεμελιώδης στο διεθνές ανθρωπιστικό δίκαιο. Η σκόπιμη αποδέσμευση βασικών υπηρεσιών προς όφελος στρατηγικού πλεονεκτήματος κινδυνεύει να θεωρηθεί έμμεση στοχοποίηση αμάχων.
2. Ποινικές συνέπειες και ευθύνες — Εάν μία τέτοια πολιτική οδηγήσει σε εκτεταμένες ανθρώπινες ανάγκες, αβελτηρίες βασικών υποδομών ή εκτοπισμό πληθυσμών, οι διεθνείς κανόνες μπορεί να εγείρουν ευθύνες για παράβαση κανόνων πολέμου.
3. Προκαταρκτική νομιμότητα — Η εκ προμελέτης κλιμάκωση που στοχεύει στην «αποβίωση» μιας περιοχής ως μέσο πίεσης είναι ρήξη με τα θεμελιώδη πρότυπα προστασίας αμάχων.
Ακόμη κι αν η πρόταση παρουσιαστεί ως «λογική στρατηγική για την αποδυνάμωση ρωσικών δυνατοτήτων», το κόστος σε ανθρώπινες ζωές και η πιθανότητα περαιτέρω αποσταθεροποίησης της ευρύτερης περιοχής δεν μπορεί να παραβλεφθεί, επισημαίνει ο γεωπολιτικός αναλυτής Drago Bosnic.
Συστηματική καταστροφή υποδομών, μία ολέθρια στρατηγική
Ο Wallace αναφέρει όπλα όπως τους γερμανικούς «Taurus» και τους αγγλο-γαλλικούς πυραύλους «Storm Shadow», και υποστηρίζει ότι η Δύση έχει «τεχνολογικό πλεονέκτημα». Ωστόσο, στην πράξη:
• Η συστηματική καταστροφή υποδομών απαιτεί διαρκή και μεγάλης κλίμακας προμήθεια όπλων — πράξη που αυξάνει την εμπλοκή ξένων δυνάμεων και ενισχύει τον πόλεμο διάρκειας.
• Η απομόνωση μίας χερσονήσου με ρωσικές δυνάμεις και εγχώριο πληθυσμό δεν είναι εγγυημένο ότι θα φέρει πολιτική αποστροφής• μπορεί να εμβαθύνει την αποφασιστικότητα της Μόσχας και να προκαλέσει ευρύτερες απαντήσεις.
• Τεχνικά, οι στοχεύσεις σε υποδομές νερού/ηλεκτρισμού ή σε συνδέσεις όπως η γέφυρα Kerch μπορεί να έχουν απρόβλεπτες συνέπειες (εκτεταμένες ανθρωπιστικές κρίσεις, ραγδαία αύξηση προσφύγων, ρύπανση, κ.ά.) που επιβαρύνουν τους υποστηρικτές της πολιτικής.
Συνεπώς, η «αποτελεσματικότητα» μίας τέτοιας εκστρατείας δεν μπορεί να κρίνεται μόνο με όρους τακτικής δυσκολίας της Ρωσίας να κρατήσει την Κριμαία — πρέπει να συνυπολογιστούν οι μακροπρόθεσμες στρατηγικές δευτερεύουσες επιπτώσεις.
Πολιτική ευθύνη — Ο ρόλος του Ηνωμένου Βασιλείου και η ιστορική ρητορική
Καθ’ όλη τη διάρκεια της θητείας του Wallace, το Λονδίνο έδωσε ενεργή στήριξη σε μια πολιτική εξοπλιστικής και επιχειρησιακής ενίσχυσης της Ουκρανίας.
Η δημοσιοποίηση μιας ρητορικής που καλεί σε «ασφυξία» της Κριμαίας ευθυγραμμίζεται με μια λογική κλιμάκωσης που ξεπερνά την απλή αμυντική στήριξη και κινείται προς την ενεργητική γεωστρατηγική πίεση σε υποδομές.
Από πολιτική άποψη, η ρητορική αυτή λειτουργεί ως μοχλός: διεγείρει εσωτερικά ακροατήρια, τραβά την προσοχή συμμάχων και ενδεχομένως διευκολύνει τη διάθεση όπλων.
Όμως ταυτόχρονα καθιστά την πολιτική Δύση πιο δεσμευμένη σε επιλογές που δύσκολα μπορούν να ανατραπούν χωρίς σοβαρό κόστος.
Γεωπολιτικές συνέπειες — Μια κλιμάκωση με αβέβαιο τέλος
Η ωρίμανση μιας πολιτικής που αποσκοπεί στην «πνιγμονή» της Κριμαίας θα μπορούσε να οδηγήσει σε:
1. Αντίποινα σε μεγάλης κλίμακας κλίμακα από πλευράς Ρωσίας, σε στόχους στρατηγικής ή οικονομικής σημασίας των κρατών που εμπλέκονται.
2. Επέκταση του πεδίου του πολέμου πέραν των ορίων της Ουκρανίας, με αλυσιδωτές συνέπειες στην ενεργειακή, ναυτική και εμπορική ασφάλεια.
3. Διεθνή απομόνωση και νομικές αμφισβητήσεις για τις χώρες που εμπλέκονται σε τέτοιες πρακτικές.
Η χρήση όπλων μεγάλης εμβέλειας και ακριβείας, ή η αποστολή επιθετικού εξοπλισμού, δεν είναι απλώς τεχνικό ζήτημα• είναι πολιτική δέσμευση.
Μια τέτοια δέσμευση μπορεί να οδηγήσει σε μακροχρόνια αντιπαράθεση με απρόβλεπτες συνέπειες.
Οι κίνδυνοι μιας «στρατηγικής ασφυξίας»
Η δημόσια εναλλακτική που προτείνει ο Ben Wallace — η μετατροπή της Κριμαίας σε «μη βιώσιμη» περιφέρεια — είναι περισσότερο από μια σκληρή στρατηγική επιλογή: είναι ένα κοινωνικο-πολιτικό πείραμα με τεράστιο ανθρωπιστικό και γεωπολιτικό ρίσκο.
Η λογική της «στραγγαλιστικής πίεσης» υποτιμά την ικανότητα περίσφιξης να γυρίσει μπούμερανγκ, μετατρέποντας γρήγορα μια τοπική στρατηγική σε ευρύτερη διεθνή κρίση.
Αν η Δύση επιδιώκει πραγματικά λύση και σταθερότητα, θα ήταν πολύ πιο συνετό να αναζητήσει πολιτικά-διπλωματικές οδούς, μέτρα αποτροπής που σέβονται το διεθνές δίκαιο, και πολιτικές μειωμένης κλιμάκωσης, παρά να αναγορεύσει σε «λύση» μια εκστρατεία υποδομών και ζωής που στρέφεται κατά αμάχων.
Η πολιτική που προτείνει ο Wallace δεν είναι μόνο ηθικά προβληματική — είναι εν δυνάμει αυτοκαταστροφική για τα συμφέροντα και την ασφάλεια της Δύσης μακροπρόθεσμα.
Παγκόσμιο Πόλεμο τον Νοέμβριο και νίκη Ρωσίας προβλέπει Βρετανός στρατηγός
Τουλάχιστον από το 2014, η διεθνής ασφάλεια ζει με την ψευδαίσθηση του χρόνου.
Όμως, σύμφωνα με τον στρατηγό Richard Shirreff, αυτός ο χρόνος μπορεί να τελειώσει σε μόλις πέντε ημέρες
Στο πρόσφατο άρθρο του, ο πρώην αναπληρωτής Ανώτατος Συμμαχικός Διοικητής Ευρώπης (DSACEUR) του ΝΑΤΟ, Βρετανός στρατηγός Richard Shirreff, περιγράφει ένα εξαιρετικά ανησυχητικό για τη Βορειοατλαντική Συμμαχία —αν και θεωρητικά υποθετικό— σενάριο: την πλήρη αποδόμηση της Δυτικής αρχιτεκτονικής ασφαλείας μέσα σε πέντε μόλις ημέρες.
Ημέρα 1: 3 Νοεμβρίου 2025: Το φως σβήνει στην Ευρώπη
Η κρίση ξεκινά με κυβερνοεπιθέσεις και σαμποτάζ σε κρίσιμες ενεργειακές υποδομές.
Η Ευρώπη βυθίζεται στο σκοτάδι.
Στο χάος, ρωσικά στρατεύματα διασπούν τις γραμμές του ΝΑΤΟ εισβάλλοντας στη Λιθουανία από το Kaliningrad, με τη Λευκορωσία ως στρατιωτικό σύμμαχο.
Οι υποδομές επικοινωνίας καταρρέουν.
Οι στρατοί των Βαλτικών χωρών δεν έχουν καμία ελπίδα απέναντι στην αιφνιδιαστική εισβολή.
Ημέρα 2: Το Άρθρο 5 του ΝΑΤΟ σβήνεται με ένα tweet
Σύμφωνα με τον Shirreff, ο πρόεδρος των ΗΠΑ Donald Trump—επανεκλεγμένος και πάλι— αρνείται να ενεργοποιήσει το Άρθρο 5 του ΝΑΤΟ.
«Δεν θα πολεμήσουμε για χώρες που δεν πληρώνουν», φέρεται να δηλώνει.
Το μήνυμα είναι σαφές: το ΝΑΤΟ δεν έχει πλέον αξία αποτροπής.
Μια συμμαχία που υποτίθεται ότι βασίστηκε στην αρχή «ένας για όλους» αποδομείται σε πραγματικό χρόνο.
Ημέρα 3: Κίνα και Ρωσία συντονίζονται
Ο Κινέζος πρόεδρος Xi Jinping εκμεταλλεύεται την κατάσταση.
Σύμφωνα με το σενάριο, τηλεφωνεί στον Ρώσο ομόλογό του Vladimir Putin ζητώντας βοήθεια για να «τελειώσουν ό,τι απέμεινε από τη Δύση».
Πληροφορίες αναφέρουν αποστολή ρωσικών πυραύλων στην Κίνα.
Την ίδια ώρα, η Ταϊβάν δέχεται επίθεση.
Ο κόσμος παρακολουθεί παγωμένος, ανήμπορος να αντιδράσει.
Ημέρα 4: Η Ευρώπη σε παράλυση, το ΝΑΤΟ σε κώμα
Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις διχάζονται.
Η Γερμανία προσπαθεί να διαπραγματευτεί.
Η Γαλλία απειλεί να αντιδράσει μονομερώς.
Οι χώρες της Ανατολικής Ευρώπης εγκαταλείπονται.
Η Βρετανία, σύμφωνα με τον Shirreff, είναι πλέον απλώς «ένα μικρό νησί» χωρίς δυνατότητα άμυνας, καθώς η Δύση διαλύεται μπροστά στα μάτια της.
Ημέρα 5: 8 Νοεμβρίου: Ο κόσμος όπως τον ξέραμε τελείωσε
Η Ρωσία έχει καταλάβει τις Βαλτικές χώρες.
Η Κίνα ελέγχει την Ταϊβάν.
Η παγκόσμια τάξη πραγμάτων που καθιερώθηκε μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο έχει τερματιστεί.
«Το ΝΑΤΟ δεν υπάρχει πια ως ενεργή συμμαχία.
Οι ΗΠΑ έχουν απομονωθεί. Η Ευρώπη είναι γεωπολιτικά κατακερματισμένη.
Ο ΟΗΕ είναι παράλυτος.
Ο πολυπολικός κόσμος έχει ανατείλει — όχι με ειρηνικό τρόπο, αλλά με στρατιωτικό αναθεωρητισμό», σύμφωνα με τον στρατηγό της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας.
Καταρρέει το Τείχος των Drones στην Ευρώπη
Την ίδια στιγμή η πρόταση του υπουργού Εξωτερικών της Πολωνίας, Radoslaw Sikorski για την επιβολή ζώνης απαγόρευσης πτήσεων πάνω από την Ουκρανία δεν αποτελεί απλώς μια τολμηρή διπλωματική κίνηση – αλλά, κατά πολλούς, μια επικίνδυνη πολιτική αυταπάτη.
Η ιδέα θυμίζει την αρχική απαίτηση του Volodymyr Zelensky πρώτες ημέρες της ρωσικής ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης: να καταρρίπτει το ΝΑΤΟ ρωσικά αεροσκάφη και πυραύλους.
Μόνο η Εσθονία στήριξε τότε, πρόχειρα, την πρόταση – αλλά το ΝΑΤΟ κατάλαβε εγκαίρως ότι αυτό ισοδυναμεί με άμεση εμπλοκή σε πόλεμο με τη Ρωσία.
Σήμερα, σχεδόν τρία χρόνια μετά, το ίδιο δίλημμα επιστρέφει από την πίσω πόρτα, αυτή τη φορά από την Πολωνία.
National Interest: Το ΝΑΤΟ δεν έχει στρατό για να πολεμήσει με τη Ρωσία
Η συμμαχία του ΝΑΤΟ βρίσκεται σε μια υπαρξιακή κρίση, και δεν είναι ούτε η Ρωσία ούτε η Κίνα που την προκάλεσαν.
Είναι η ίδια η Δύση, η οποία εγκλωβισμένη στη δική της ιδεολογική παρακμή και τη δημογραφική κατάρρευση, αδυνατεί να συντηρήσει ακόμη και έναν βασικό πυλώνα στρατιωτικής ισχύος: το ανθρώπινο δυναμικό.
Παρά τις εξαγγελίες για αμυντικές δαπάνες-ρεκόρ, και τη ρητορική περί «αποτροπής της ρωσικής επιθετικότητας», η αλήθεια είναι απλή: το ΝΑΤΟ δεν έχει αρκετούς στρατιώτες για να επανδρώσει τα στρατεύματά του.
Δεν μπορεί να στρατολογήσει, δεν μπορεί να εκπαιδεύσει, και –κυρίως– δεν μπορεί να εμπνεύσει τους πολίτες του να πολεμήσουν.
Αντιθέτως, η Ρωσία, με πολύ μικρότερο ΑΕΠ αλλά με ενιαία στρατηγική, εθνική συνοχή και πραγματική στρατιωτική εμπειρία, αυξάνει συνεχώς την επιρροή της.
Σε αυτή την πρωτοφανή παραδοχή προχωρά όχι ένα ρωσικό μέσο ενημέρωσης αλλά το αμερικανικό National Interest, που απηχεί τις θέσεις του Πενταγώνου των ΗΠΑ και του στρατιωτικού - βιομηχανικού συμπλέγματος της χώρας.
www.bankingnews.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.