Ο τίτλος του project Ακομπλεξ-Άριστα εμπεριέχει ειρωνεία, θάρρος και αυτοσαρκασμό. Τι είναι τελικά για την ταλαντούχα ερμηνεύτρια πιο επαναστατικό στη σκηνή σήμερα -η τεχνική αρτιότητα ή η αποδοχή της ατέλειας; «Η ατέλεια είναι εθιστική και σέξι. Οι ατέλειες έχουν προσωπικότητα και με τρόπο μαγικό σε κάνουν ανίκητο, αν τις αγκαλιάσεις, τις αγαπήσεις και δεν τις αποφύγεις. Η ατέλεια είναι "όπλο" και αφορμή για εξέλιξη. Εμένα προσωπικά, η τεχνική αρτιότητα με κρατάει κάπως αδιάφορη. Τη θαυμάζω, τη χειροκροτώ, αλλά ούτε με ελκύει, ούτε την αποζητώ. Θέλω να «σπας». Να σπάμε. Να γινόμαστε ένα, να ενώνουμε τα θραύσματα μας και να γίνονται μαγεία. Τότε, ίσως κάποιος το πει «τέλειο», ίσως υπερβολικό, ίσως τολμηρό, αλλά σίγουρα όχι άψυχο. Και αναφέρομαι και στη μουσική, αλλά και στη ζωή, γενικότερα». Όσα μάς αποκάλυψε με αφορμή τα επερχόμενα Σάββατα στο Ράδιο στο Γκάζι. 

Η Μάγδα Βαρούχα δεν ανήκει στο είδος των καλλιτεχνών που ψάχνουν εγχειρίδιο για το πώς πρέπει να πορευτούν. Λειτουργεί χωρίς manual και αυτό φαίνεται σε όλη της τη διαδρομή. Δημιουργός και ερμηνεύτρια που έχει περάσει από συνεργασίες με βαρύ αποτύπωμα, άνθρωπος που οδηγεί κάρτ και Formula 1 -με την ίδια άνεση που μπαίνει στο στούντιο. Τα πιο πρόσφατα νέα της θέλουν το Ακομπλεξ-Άριστα να αποτελεί (ξανά) στάση που συνοδεύει μια πορεία που δεν πατά πάνω σε κανόνες, αλλά σε σταθερή δουλειά, καθαρή σκέψη και μια δική της αίσθηση μέτρου.

Όσοι τη γνωρίζουν θα της «χρεώσουν» πως είναι αντισυμβατική χωρίς να το επιδιώκει και cool χωρίς να το κατασκευάζει.

Όσοι δεν τη γνωρίζουν τόσο καλά, όμως, ποια βασικά πράγματα πρέπει να ξέρουν για εκείνη; Ότι η μουσική για τη Μάγδα ισούται με ελευθερία. Ότι το κοινό είναι σπίτι. Ότι η χαρά είναι παρούσα στη δημιουργία της και πως το Βαλς των χαμένων ονείρων είναι το τραγούδι που θα ήθελε να έχει γράψει, επειδή αναγνωρίζει σε αυτό έναν κόσμο που την αφορά. Με τον φόβο της αποτυχίας να μένει χαμηλά, η μεγαλύτερη αγωνία της είναι να μη χάσει τη δυνατότητα να βρίσκεται δίπλα στους δικούς της. Έχοντας ισχυρές αρχές από το σπίτι της, δεν ανέχεται την αχαριστία και απορρίπτει οτιδήποτε συνδέεται με βία, ενώ οι αξίες της δεν γίνονται αντικείμενο διαπραγμάτευσης. Έτσι διακρίνεται ο πυρήνας του ανθρώπου πίσω από το Ακομπλεξ-Άριστα: μια δημιουργός που πορεύεται με συνείδηση, ακρίβεια και προσωπική ευθύνη, κρατώντας τη διαδρομή της καθαρή από θορύβους και ξένες επιβολές.

varoucha-adamopoulos-final-2025.jpeg

Δεσποινίς Βαρούχα, ανάμεσα στο φως της σκηνής και τη σκιά της δημιουργίας, στη στιγμή που η φωνή γίνεται εξομολόγηση και η σιωπή παραμένει πιο δυνατή από τον ήχο- ποια είστε όταν δεν σας ακούει κανείς;

Οδηγώ πολύ. Δουλεύω πολύ. Κοιμάμαι λίγο. Γελάω δυνατά. Αγαπάω βαθιά. Ανυπομονώ να ξημερώσει. Κάνω ναργιλέ. Δεν βλέπω τηλεόραση. Δυσκολεύομαι να βάλω όρια. Έχω πολλά «επικίνδυνα» χόμπι. Παίζω πιο πολύ κιθάρα απ’ ό,τι πιάνο. Έχω αδυναμία στον ανιψιό μου. Λατρεύω τα ταξίδια. Δίνω πολλές ευκαιρίες, μέχρι να μου γυρίσει το μάτι. Όλα αυτά ίσως είναι θετικά και αρνητικά μαζί. Συχνάζω σε όλη την Αττική, αλλά κυρίως κινούμαι μεταξύ Αμπελοκήπων (το σπίτι μου) και Καπανδριτίου (το πατρικό μου). Οριακά ζω στο αυτοκίνητο, αλλά το απολαμβάνω. Η αγαπημένη μου έξοδος είναι να αράζω στο μπαλκόνι μου με τους φίλους μου και να μαγειρεύουμε ή να παραγγέλνουμε. Το αγαπημένο μου βινύλιο είναι «Οι μπαλάντες της Χαρούλας», της Χαρούλας Αλεξίου, λόγω ιδιαίτερης συναισθηματικής αξίας. Στο σπίτι μου ακούγαμε σχεδόν τα πάντα: η μαμά παραδοσιακά, ο μπαμπάς λαϊκά, ο αδερφός μου ροκ και ρεμπέτικα, κι εγώ κλεινόμουν στο δωμάτιό μου για να βρω την ησυχία μου. Μου άρεσε πολύ να ανακαλύπτω τις δικές μου μουσικές και θυμάμαι ότι είχα ένα ραδιοφωνάκι που κυρίως έκανε «παράσιτα», αλλά όταν έβρισκα κάτι που μου άρεσε, το ηχογραφούσα με ένα recorder που είχα και το άκουγα ξανά και ξανά.

Από το Καπανδρίτι μέχρι τη σκηνή του Ράδιο στο Γκάζι, η διαδρομή σας μοιάζει περισσότερο με πορεία ψυχής παρά με καριέρα. Αν κοιτάξετε πίσω, τι σας ώθησε περισσότερο: η ανάγκη να ακουστείτε ή η ανάγκη να καταλάβετε;

Πορεία ψυχής. Κάπως έτσι είναι, ναι. Δεν μου αρέσει καθόλου η λέξη «καριέρα», για να είμαι ειλικρινής. Η μουσική για εμένα είναι η ζωή μου, άρα δεν θα στρίμωχνα τη ζωή μου σε αυτή την άχρωμη λέξη. Μέσα από τη μουσική και τον κόσμο γύρω από αυτή εξελίσσομαι, μεγαλώνω, αγαπάω, πονάω, ταυτίζομαι, νοιάζομαι, συγχωρώ, ξεσπάω. Με ώθησε η ψυχή μου στη μουσική, στη δημιουργία, στην εξέλιξη. Με ώθησε, μάλλον, η ανάγκη -χωρίς να το έχω σκεφτεί ποτέ- να βρω μια οικογένεια που θα με μεγάλωνε με τους δικούς μου «κανόνες» και τις δικές μου προτεραιότητες. Και θα της έδινα κι εγώ τον πραγματικό μου εαυτό, χωρίς δεύτερες σκέψεις, με τα καλά και τα κακά του.

Το Ακομπλεξ-Άριστα 2 έρχεται μετά από μια σεζόν όπου το κοινό σάς είδε να γεφυρώνετε το υπόγειο της Πραξιτέλους με τη νυχτερινή Αθήνα. Τι κρατάτε αναλλοίωτο, ακόμη κι όταν αλλάζει όλο το σκηνικό γύρω σας;

Αναλλοίωτη κρατάμε την αλληλοεκτίμηση και την αγάπη που έχουμε ως ομάδα, τον σεβασμό στις μουσικές επιρροές του καθενός και την ερμηνευτική «καψούρα» -εξού και το «Ακομπλεξ-Άριστα». Το συναίσθημα, το πάθος, το χαμόγελο και τις ιδιαίτερες μουσικές εκπλήξεις. Το περσινό πρόγραμμα ήταν μια πολύ μικρή γεύση από αυτό που έρχεται φέτος. Έχουμε δουλέψει πολύ στην εξέλιξη του ήχου, της αισθητικής και των «παντρεμάτων».