Jawohl! Αίμα, λήθη και υποτέλεια
Οι Γερμανοί έχασαν μεν δύο πολέμους που οι ίδιοι προκάλεσαν, αλλά τελικά κατέκτησαν την ηγετική θέση που πάντα ονειρεύονταν στην Ευρώπη. Με κρίσιμο ζωτικό χώρο, ενιαίο νόμισμα, κυρίαρχη οικονομική ισχύ και πολυδιάστατη (εσχάτως και στρατιωτική) προβολή των γεωστρατηγικών τους επιδιώξεων. Ακριβώς όπως το σχεδίαζαν από την εποχή του Φρειδερίκου του Μεγάλου…. Σταδιακά φόρτωσαν τους Γάλλους με ένα αξιοθρήνητο σύνδρομο της Στοκχόλμης, έπεισαν τους Αμερικανούς ότι θα αποτελέσουν το ανάχωμα απέναντι στη σοβιετική απειλή και κοίμισαν τους Ρώσους, παριστάνοντας ότι μπορούν να κάνουν μαζί τους μπίζνες. Ταυτόχρονα φρόντισαν να εμφανισθούν φρόνιμοι και μεταμεληθέντες, δημιουργώντας στους νικητές ακόμη και τύψεις για τη μεταχείριση τους.
Jawohl! Αίμα, λήθη και υποτέλεια
Παρουσίαση βιβλίου
Στον παραπάνω τίτλο του βιβλίου του Γιώργου Χαρβαλιά, οφείλει κανείς να εξετάσει μία προς μία τις επιλεγμένες λέξεις οι οποίες, κατά την άποψη μας, δεν είναι καθόλου τυχαίες – με πρώτη τη γερμανική έκφραση πειθαρχίας σε εντολές ανωτέρων που σημαίνει μεταφορικά «Μάλιστα!» και στην κυριολεξία «ναι, πράγματι».
Η λέξη «αίμα» μπορεί να αναφέρεται στο αιματοκύλισμα της Ευρώπης δύο φορές μέσα σε μισό αιώνα από τους Γερμανούς – επίσης όμως στην Ελλάδα που έχει υποφέρει τα πάνδεινα από τη Γερμανία, τόσο από τους δύο πολέμους, όσο και από τα μνημόνια που της επιβλήθηκαν, χωρίς κανέναν ουσιαστικό λόγο.
Επί πλέον από τις θηριωδίες του Γερμανού υπουργού οικονομικών, του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ο οποίος ήταν στο παρελθόν ο «ενορχηστρωτής» της ληστείας της Ανατολικής Γερμανίας από τη Δυτική, μέσω της δικής του έμπνευσης «Treuhand» – κάτι που στην ουσία μεταφέρθηκε από τον ίδιο στην Ελλάδα, αφενός μεν με την υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας μας ως αντάλλαγμα για το εγκληματικό PSI, αφετέρου με τη μεταφορά της το 2016 στο Υπερταμείο των ξένων και το ξεπούλημα της, με τη συνεργασία βέβαια των εγχωρίων Εφιαλτών (τελευταία στιγμή αποφεύχθηκε η εγκατάσταση του Υπερταμείου στο εξωτερικό, υπό το φόβο της εξέγερσης των Ελλήνων).
Η λέξη «λήθη» που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας αφορά κυρίως, πάντοτε κατά τι δική μας άποψη, τους Έλληνες που δυστυχώς ξεχνούν εύκολα – με αποτέλεσμα να συνεχίζουν να μη μαθαίνουν από την ιστορία τους. Έχουν ξεχάσει δε ακόμη και το κατοχικό «δάνειο», πόσο μάλλον τις πολεμικές αποζημιώσεις, στα οποία υπάρχουν εκτενείς αναφορές στο βιβλίο – όπως επίσης στην ιστορική απόφαση της Βουλής του Απριλίου του 2019 που επικύρωσε την έκθεση της διακομματικής κοινοβουλευτικής επιτροπής «Περί Διεκδίκησης των Γερμανικών Οφειλών», με τη σιωπηρή συναίνεση του αθέατου ενορχηστρωτή Π. Παυλόπουλου.
Με κριτήριο πάντως την προσωπική μας εμπειρία στη Βουλή, όποιος αναφέρεται στις απαιτήσεις μας από τη Γερμανία, θεωρείται πλέον γραφικός – γεγονός που σημαίνει ότι, έχει επιβληθεί η γερμανική εκβιαστική χειραγώγηση, σύμφωνα με την οποία η Ελλάδα χρησιμοποιεί το θέμα για να δικαιολογήσει τη χρεοκοπία της και για να μην πληρώσει τις υποχρεώσεις της!
Τέλος, η λέξη «υποτέλεια» είναι η χειρότερη, αφού αυτή είναι γενικότερα η στάση των ελληνικών κυβερνήσεων – όχι μόνο σε σχέση με τους Γερμανούς. Εμείς την έχουμε χαρακτηρίσει ως «πολιτική της διεθνούς επαιτείας, της υποτέλειας και των υποκλίσεων» – η οποία είναι ολοφάνερη και ολοκάθαρη σε όλους όσους δεν εθελοτυφλούν.
Το βιβλίο
Συνεχίζοντας, έχουμε διαβάσει το βιβλίο μία μόνο φορά, αν και με μεγάλη προσοχή – όπου όμως, όταν θελήσαμε να το παρουσιάσουμε, κατανοήσαμε πως δεν ήταν καθόλου αρκετή, παρά το ότι έχουμε γράψει δεκάδες αναλύσεις για το «γερμανικό θέμα» και το γνωρίζουμε αρκετά. Πρόκειται λοιπόν για ένα βιβλίο που πρέπει να ευρίσκεται στη βιβλιοθήκη όλων των Ελλήνων, για να μπορεί να μελετάται διαχρονικά – σημειώνοντας πως η Γερμανία δεν ήταν ποτέ φιλικά διακείμενη προς την Ελλάδα, ακόμη από την εποχή που προηγήθηκε της γενοκτονίας των Ελλήνων της Μικράς Ασίας και της μικρασιατικής καταστροφής, με τη συνδρομή των Γερμανών και με εργαλείο τους Τούρκους.
Η αιτία βέβαια ασφαλώς δεν ήταν φυλετική, όπως δεν ήταν ούτε των διωγμών των Εβραίων και του Ολοκαυτώματος – αφού ο σκοπός της τότε ήταν η ανάληψη του εμπορίου και των τραπεζικών δραστηριοτήτων που κυριαρχούνταν από τους Έλληνες στη Μικρά Ασία (όσον αφορά τους Εβραίους, είχαν τεράστια οικονομική ισχύ στη Γερμανία και «έπρεπε» να αφανισθούν).
Στην εισαγωγή τώρα του βιβλίου, μας έκανε εντύπωση η εξής αναφορά του Κ. Καραμανλή που το προλόγισε:
«Τίθεται το ερώτημα πόσο αντικειμενικό είναι το βιβλίο. Η απάντηση είναι αρνητική. Είναι παραπάνω από φανερό ότι, ο Χαρβαλιάς μεροληπτεί. Παίρνει θέση, όπως σε όλα τα κείμενα του. Και η βασική του θέση είναι πως ο ρόλος της Γερμανίας σε όλη την ιστορική περίοδο που πραγματεύεται το βιβλίο, υπήρξε μάλλον επιβλαβής και επικεντρωμένος στην εξυπηρέτηση των δικών της αποκλειστικά συμφερόντων. Θα μπορούσε κανείς να ισχυρισθεί ότι, διακατέχεται σχεδόν από κάποια προκατάληψη (idee fixe) για τη χώρα αυτή και τη διαχρονική συμπεριφορά της».
Εν προκειμένω, μας έκανε εντύπωση επειδή αυτό ακριβώς ακούμε από πολλούς Έλληνες, σε σχέση με τις δικές μας αναφορές στη Γερμανία – κάτι που αδυνατούμε να καταλάβουμε, έχοντας ακριβή γνώση της χώρας. Επίσης, έχοντας αναφερθεί τεκμηριωμένα στη στάση της όσον αφορά την ΕΕ που έχει μετατραπεί σε γερμανική (οι Γερμανοί κατέχουν όλες τις θέσεις κλειδιά, ενώ αυτοί αποφασίζουν για όλα), στο δήθεν γερμανικό θαύμα μετά το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο που οφειλόταν ξεκάθαρα στη διαγραφή σχεδόν του 60% των χρεών της, στην πληρωμή των υπολοίπων με ρήτρα εξαγωγών, στην αναβολή της πληρωμής των πολεμικών επανορθώσεων για μετά την τυχόν επανένωση τους που δεν τίμησε ποτέ η χώρα, στη στήριξη των ΗΠΑ ακόμη και όσον αφορά την επιστροφή των χρημάτων των ναζί στην οικονομία της κοκ.
Εν τούτοις, μία επόμενη σημείωση του Κ. Καραμαλή μας έλυσε την απορία – η παρακάτω αναφορά στη φράση του Gilbert Chesterton:
«Η αμεροληψία είναι η πομπώδης ονομασία της αδιαφορίας, η οποία είναι η καλαίσθητη ονομασία της άγνοιας».
Περαιτέρω στην εισαγωγή του βιβλίου, ο Γιώργος Χαρβαλιάς γράφει πολύ σωστά πως συνειδητοποίησε ότι, το γερμανικό έθνος δεν έχει λύσει ακόμη τα προβλήματα του με την ιστορία – αναφερόμενος στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, με όλα όσα δεινά προκάλεσε. Κυρίως όμως σε αυτό που τον τρόμαξε περισσότερο – στο ότι ο απώτερος στρατηγικός στόχος αυτού του σχεδίου, έμοιαζε να έχει βγει από επιτελικό χάρτη του 1ου ή του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου.
Μία νέα κεντρική Ευρώπη, με παραδοσιακούς πελάτες (Τσεχία, Ουγγαρία, Κροατία, Σλοβενία) και στην περίμετρο εύκολα χειραγωγούμενα υβριδικά κράτη, όπως η Βοσνία, τα Σκόπια (έχουμε αναφερθεί εδώ στο ρόλο της Γερμανίας, όσον αφορά την ενδοτική παράδοση του ονόματος της Μακεδονίας στα Σκόπια, με απώτερο στόχο της την πρόσβαση στο Αιγαίο) ή το Κόσοβο, παρέα με την πάντα πρόθυμη Αλβανία (οι σχέσεις της οποίας με την υποτελή και δουλοπρεπή σύμμαχο της Γερμανίας, με την Τουρκία, είναι γνωστές).
Αφού τώρα αναφέρεται στη συνέχεια της γερμανικής εξωτερικής πολιτικής, ανεξάρτητα από την εκάστοτε κυβέρνηση της, τονίζει πολύ εύστοχα τα παρακάτω:
«Ο στρατιωτικός ιμπεριαλισμός της αυτοκρατορικής Γερμανίας και αργότερα του ναζιστικού καθεστώτος, υποκαταστάθηκε από έναν σκληρό οικονομικό εθνικισμό που ξεδιπλώθηκε τη δεκαετία του ‘50, χαλιναγωγήθηκε μέχρι να κτιστεί η νέα γερμανική αυτοπεποίθηση και από τότε εκδηλώνεται απροκάλυπτα».
Εκτός αυτού, ο Γιώργος Χαρβαλιάς προσθέτει μία αναφορά του Γερμανού κοινωνιολόγου Ούλριχ Μπεκ από το βιβλίο του «Από τον Μακιαβέλλι στην Μερκιαβέλλι» που εκδόθηκε το 2013 – σύμφωνα με την οποία τα εξής:
«Η νέα γερμανική εξουσία στην Ευρώπη δεν βασίζεται στη βία ως ultima ratio, όπως παλαιότερα. Δεν της χρειάζονται όπλα για να επιβάλει τη θέληση της στα άλλα κράτη….Η εξουσία που εδράζεται στην οικονομία είναι πολύ πιο ευκίνητη: είναι πανταχού παρούσα, χωρίς να χρειάζεται να κάνει εισβολή. Το δυναμικό εκβίασης που διαθέτει δεν πηγάζει από τη λογική του πολέμου, αλλά από το φόβητρο της επαπειλούμενης οικονομικής κατάρρευσης (των άλλων)»
Εμείς στην Ελλάδα το έχουμε βιώσει άλλωστε όσο ίσως καμία άλλη χώρα στην Ευρώπη – ενώ, όπως πολύ σωστά συμπληρώνει ο Χαρβαλιάς,
«..Διαπίστωσα ότι η Ελλάδα δεν αποτελεί απλώς ένα χαρακτηριστικό case study της μεταπολεμικής γερμανικής δεσποτείας στην Ευρώπη, όπως αρχικά φανταζόμουν. Η ελληνική περίπτωση είναι η πραγματική επιτομή της. Ο απόλυτος ορισμός της τευτονικής ύβρεως, με την αρχαιοελληνική σημασία της λέξης. Η μεταπολεμική μεταχείριση της χώρας μας από τη Γερμανία, με την πρόθυμη συναίνεση δυστυχώς, εκλεγμένων ελληνικών κυβερνήσεων, συνιστά ένα διαρκές σκάνδαλο, ελάχιστα γνωστό στους σημερινούς Έλληνες».
Περαιτέρω, το βιβλίο αναφέρεται στο αμερικανικό σχέδιο «Morgenthau» που δυστυχώς δεν εφαρμόσθηκε και το οποίο έχουμε αναλύσει αρκετές φορές – επίσης στον παγγερμανισμό, στο ναζισμό, στους τρεις βολικούς μύθους για τη Γερμανία (Οι Βερσαλλίες έφεραν το Χίτλερ, Η Γερμανία πληρώνει τα χρέη της, Η Γερμανία αποναζιστικοποιήθηκε), στη Γερμανοκρατία της χώρας μας επί δύο αιώνες, στις ελληνικές χρεοκοπίες κοκ. – ξεκινώντας από το κεφάλαιο με τον τίτλο «Στο τέλος κερδίζει πάντα η Γερμανία».
Εν προκειμένω, ξεχωρίζει η πολύ σημαντική φράση: «Στη διάρκεια των πολέμων, οι Γερμανοί ευτύχισαν να βρουν μπροστά τους τους Αμερικανούς». Με τη βοήθεια των ΗΠΑ λοιπόν στην ουσία (σημειώνοντας πως ένα πλειοψηφικό ποσοστό των Αμερικανών έχουν γερμανική καταγωγή), όπως έχουμε και εμείς τεκμηριώσει με αναλύσεις μας,
«Οι Γερμανοί έχασαν μεν δύο πολέμους που οι ίδιοι προκάλεσαν, αλλά τελικά κατέκτησαν την ηγετική θέση που πάντα ονειρεύονταν στην Ευρώπη. Με κρίσιμο ζωτικό χώρο, ενιαίο νόμισμα, κυρίαρχη οικονομική ισχύ και πολυδιάστατη (εσχάτως και στρατιωτική) προβολή των γεωστρατηγικών τους επιδιώξεων. Ακριβώς όπως το σχεδίαζαν από την εποχή του Φρειδερίκου του Μεγάλου.
…Σταδιακά φόρτωσαν τους Γάλλους με ένα αξιοθρήνητο σύνδρομο της Στοκχόλμης, έπεισαν τους Αμερικανούς ότι θα αποτελέσουν το ανάχωμα απέναντι στη σοβιετική απειλή και κοίμισαν τους Ρώσους, παριστάνοντας ότι μπορούν να κάνουν μαζί τους μπίζνες. Ταυτόχρονα φρόντισαν να εμφανισθούν φρόνιμοι και μεταμεληθέντες, δημιουργώντας στους νικητές ακόμη και τύψεις για τη μεταχείριση τους».
Όλα αυτά είχαμε επισημάνει και εμείς στο παρελθόν, έχοντας αναρωτηθεί γιατί δεν βλέπουν οι ΗΠΑ το γερμανικό κίνδυνο – έως εκείνη τη στιγμή που καταλάβαμε πως παρέσυραν τη Γερμανία σε μία παγίδα, όπως επίσης την Ουκρανία και τη Ρωσία. Σε κάθε περίπτωση, μετά την καταστροφή των Nord Stream και την πλήρη αποκοπή της Γερμανίας από τις φθηνές ρωσικές πηγές ενέργειας, καθώς επίσης πρώτων υλών, με τελικό αποτέλεσμα την κατάρρευση του οικονομικού της μοντέλου, δώσαμε δίκιο στο Αμερικανό Michael Hudson – σύμφωνα με τον οποίο «οι ΗΠΑ κέρδισαν τη Γερμανία για τρίτη φορά μέσα σε έναν αιώνα».
Επίλογος
Κλείνοντας, ασφαλώς δεν μπορεί κανένα κείμενο παρουσίασης να υποκαταστήσει ένα βιβλίο, ούτε να συμπεριλάβει αναφορές σε όλα τα κεφάλαια του – πόσο μάλλον το συγκεκριμένο που η κάθε σελίδα του έχει μεγάλο ενδιαφέρον και οφείλει να μελετηθεί πολλές φορές, ειδικά από όλους εμάς τους Έλληνες που αγαπάμε πραγματικά την πατρίδα μας. Πιστεύοντας δε στο ότι, η γνώση είναι δύναμη, το συνιστούμε ανεπιφύλακτα – θεωρώντας το σε αρκετά μεγάλο βαθμό αντικειμενικό.
Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν αποκλειστικά τους συγγραφείς τους. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες των συνεργατών της.
Post Comment
Δεν υπάρχουν σχόλια
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.