ΣΕ ΛΙΓΟ ΘΑ ΓΙΝΩ 90.

 

ΣΕ ΛΙΓΟ ΘΑ ΓΙΝΩ 90.

 

Ο άντρας μου πέθανε πριν πολλά χρόνια, ήταν μόλις 40. Έμεινα μόνη με τα 5 παιδιά μου, το μικρότερο δεν ήταν ούτε 2 ακόμα. Μόνη μου, χωρίς τη βοήθεια κανενός, κατάφερα να τα μεγαλώσω. Δούλεψα σε ό,τι μπορούσα: καθαρίζοντας σπίτια, ως Μαγείρισσα, Πλύστρα, ακόμα και σε κάποια καταστήματα. 

 

Δουλεύα υπερωρίες για να βγάλω λίγα επιπλέον χρήματα. Όταν πήγαινα σπίτι αργά το βράδυ, ξάπλωνα στο κρεβάτι μέχρι την επόμενη μέρα, όταν στις 6 το πρωί έβγαινα ξανά έξω. Τα παιδιά μου φρόντιζαν το ένα το άλλο.

 

Είχαμε μεταναστεύσει από ένα μικρό χωριό σε μια μεγάλη πόλη, μας είπαν ότι εδώ θα υπάρχουν περισσότερες ευκαιρίες. Αγοράσαμε ένα διαμέρισμα με μακροχρόνια υποθήκη. Όταν πέθανε ο άντρας μου, η υποθήκη έμεινε στο όνομά μου. Τα παιδιά μου μεγάλωσαν, έπιασαν δουλειά και έγιναν ανεξάρτητα.

 

Έμεινα μόνη στο σπίτι, αλλά με υπερηφάνεια και ικανοποίηση που εκπλήρωσα τον ρόλο μου ως μητέρα. Αν ποτέ έλειπε ένα κομμάτι ψωμί, θα ήμουν αυτη που θα έμενε χωρίς φαγητό , η προτεραιότητά μου ήταν η οικογένειά μου, τους αγαπούσα. Και κατάφερα να ξεπληρώσω και το σπίτι.

 

Τα χρόνια πέρασαν ειρηνικά, με μια μικρή σύνταξη κατάφερα να τα καταφέρνω αρκετά καλά. Ξαφνικά, βρέθηκα σε ένα γηροκομείο. Μου είπαν "πάμε μια βόλτα μαμά" και πριν το καταλάβω, είχαν ήδη φύγει. Μου λείπει το σπίτι μου, οι φίλοι μου, οι αναμνήσεις μου, το μπαλκόνι μου εκεί που καθόμουν κάθε μέρα για να πάρω λίγο καθαρό αέρα, τα γεράνια μου, τα πράγματά μου. Μου φέρονται καλά εδω, αλλά δεν είναι το σπίτι μου

 

Δεν μπορώ να κάνω αυτό που θέλω.

 

Επιμένουν ότι είναι καλύτερο για μένα γιατί υπάρχουν γιατροί και με φροντίζουν καλύτερα. "Τα παιδιά μου αποφάσισαν το τέλος της ζωής μου, δεν με χρειάζονται πια. "

Πρέπει να καταπολεμήσουμε την ιδέα ότι οι ηλικιωμένοι είναι λειτουργικά περιορισμένοι. Η πλειοψηφία του ηλικιωμένου πληθυσμού δεν είναι ανάπηροι.