Η Δύση σε παρακμή
Η Δύση σε παρακμή
.
Ο σημαντικός Γάλλος ιστορικός Emmanuel Todd, είχε προβλέψει το τέλος της Σοβιετικής Ένωσης ήδη από το 1976 – ενώ στο νέο του βιβλίο με τον τίτλο «Η Δύση σε παρακμή: Οικονομία, πολιτισμός και θρησκεία σε ελεύθερη πτώση», επιχειρεί ξανά να κοιτάξει το μέλλον, προβλέποντας την τελική παρακμή του δυτικού κόσμου. Κατά τον ίδιο, είναι αναπόφευκτο το «πάγωμα» της σύγκρουσης μεταξύ της ΕΕ και της Ρωσίας – ενώ το αποτέλεσμα θα μπορούσε να είναι μία Ευρώπη, απαλλαγμένη από την επιρροή των ΗΠΑ.
.
Άρθρο
Επιχειρώντας μία μικρή σύνοψη του βιβλίου, όπου υπάρχει ένα βίντεο στα αγγλικά (πηγή), θα ξεκινήσουμε από το ότι το μικρό μέγεθος της Ουκρανίας σε σύγκριση με τη Ρωσία και η στρατιωτική/βιομηχανική ανεπάρκεια των ΗΠΑ, καθιστούσαν εύκολη την πρόβλεψη της ήττας της. Απλά έπρεπε να καταλάβει κανείς πως η βραδύτητα των ενεργειών της Ρωσίας δεν οφειλόταν σε κάποια ιδιαίτερη ανικανότητα – αλλά μάλλον στην επιθυμία της να διασωθεί ο άμαχος πληθυσμός, σε πλήρη αντίθεση με αυτά που διασπείρουν τα δυτικά ΜΜΕ.
Καθημερινά, ο Τύπος και η τηλεόραση μας περιέγραφαν μία ρωσική στρατηγική η οποία, όπως στην εποχή του Στάλιν, στηριζόταν στη συνεχή χρήση όπλων μαζικής καταστροφής – ενώ, ακόμη και σήμερα, ο ρωσικός στρατός επελαύνει σε όλο το μέτωπο αργά, αλλά σταδιακά επιταχύνει το ρυθμό του. Ο άμεσος στόχος του δεν είναι η κατάκτηση εδαφών, αλλά η υλική και ανθρώπινη καταστροφή του ουκρανικού στρατού – ο οποίος διαθέτει πολύ λίγους στρατιώτες και δεν εφοδιάζεται επαρκώς με όπλα από το ΝΑΤΟ.
Παίζοντας το ρωσικό παιχνίδι, ο ουκρανικός στρατός που ελέγχεται σε μεγάλο βαθμό από το Πεντάγωνο, θυσιάζει νεοσύλλεκτους και ανεπαρκώς εκπαιδευμένους στρατεύσιμους, στις αμυντικές του προσπάθειες – ενώ κάποια ημέρα θα καταρρεύσει, σύμφωνα με τους ρωσικούς υπολογισμούς, συμπαρασύροντας μαζί του και το καθεστώς στο Κίεβο.
Όλα αυτά δεν είναι δύσκολο να κατανοηθούν. Πόσο μάλλον όταν η υπόθεση μιας στρατιωτικής/βιομηχανικής επανεκκίνησης των ΗΠΑ αποκλείεται, λόγω της «φτώχειας» των μηχανικών – καθώς επίσης της ανυπέρβλητης προτίμησής τους για την παραγωγή χρήματος και όχι μηχανών. Ακόμη όμως και αν υπήρχε κάποια μικρή πρόοδος στην παραγωγή όπλων η Κίνα, η οποία εξακολουθεί να είναι ο επίσημος στόχος των Ηνωμένων Πολιτειών, θα εμπλέκονταν στη συνέχεια βιομηχανικά μαζί με τη Ρωσία – προκειμένου να ματαιώσει τις δυτικές προσπάθειες.
Με έναν γενικότερο τρόπο, η ηθική και κοινωνική κατάρρευση που προκύπτει από την «κατάσταση ακυρότητας» του Προτεσταντισμού, η οποία ευρίσκεται στον θεωρητικό πυρήνα αυτού του δοκιμίου, καθιστά την παρακμή των ΗΠΑ μη αναστρέψιμη – σημειώνοντας πως το βιβλίο γράφτηκε από έναν αναγνώστη του Μαρξ και του Βέμπερ, όχι από τον Κλάουζεβιτς ή τον Σουν Τζου.
Συνεχίζοντας, ο «υπόλοιπος κόσμος» προτιμάει τη Ρωσία – κάτι που γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο. Η αδιαφορία του δε για τις δυτικές ανησυχίες, επέτρεψε στη ρωσική οικονομία να αντέξει το σοκ των οικονομικών κυρώσεων.
Πρόσφατα τώρα, η ανηθικότητα της Δύσης σχετικά με το παλαιστινιακό πρόβλημα, ενίσχυσε την εχθρότητα της υπόλοιπης ανθρωπότητας – ενώ η αιματηρή τιμωρητική εκστρατεία του Ισραήλ στη Γάζα, η οποία έγινε αποδεκτή από την Ευρώπη και τις ΗΠΑ, πραγματοποιούμενη κυρίως με αμερικανικά όπλα, έχει οδηγήσει ολόκληρο τον μουσουλμανικό κόσμο στην πλευρά της Ρωσίας.
Εν προκειμένω, η στρατιωτική αδυναμία του αραβικού κόσμου και η παθολογική εχθρότητα των ΗΠΑ προς το Ιράν, συνέβαλαν στο να μπορέσει η Ρωσία να εξελιχθεί σε ένα είδος προστατευτικής ασπίδας για το Ισλάμ – χωρίς ιδιαίτερες διπλωματικές προσπάθειες. Αντί δηλαδή να ωθηθεί η Ρωσία στο περιθώριο, έγινε ξανά κεντρικός παίκτης στον πλανήτη.
Έτσι, η Ουκρανία δεν κατάφερε να επιτύχει τον στόχο της να ανακαταλάβει όλα τα εδάφη της, υπό την τεχνική καθοδήγηση του Πενταγώνου – συμπεριλαμβανομένων των πληθυσμών της Κριμαίας και του Ντονμπάς που δεν είναι μόνο ρωσόφωνοι, αλλά θεωρούνται Ρώσοι. Οι ιστορικοί του μέλλοντος δε, θα θυμούνται αυτό το σχέδιο υποταγής των ρωσικών πληθυσμών από το καθεστώς του Κιέβου, ως δείγμα ενός δυτικού επιθετικού πολέμου.
Γιατί όμως η Δύση δεν αποδέχεται την ήττα της; Γιατί φαίνεται έτοιμη να θυσιάσει ακόμη και τον τελευταίο Ουκρανό; Κυρίως, γιατί είναι πρόθυμη να αναλάβει τον κίνδυνο ενός πυρηνικού πολέμου με τη Ρωσία, με κριτήριο τα σχέδια της να επιτεθεί στο ρωσικό έδαφος με πυραύλους μεγάλου βεληνεκούς;
Ανεξάρτητα από τις όποιες απαντήσεις, το ρωσικό στρατιωτικό δόγμα οφείλεται προφανώς στη μαζική δημογραφική υπεροχή της Δύσης, μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ – με την έννοια ότι, σε περίπτωση απειλής για το έθνος και το κράτος, η Ρωσία θα επιτρέψει στον εαυτό της να χρησιμοποιήσει τακτικά πυρηνικά όπλα στο πεδίο της μάχης. Όπως φαίνεται δε, αυτό το δογματικό στοιχείο απευθύνεται κυρίως στους Πολωνούς – οι οποίοι παραδοσιακά είναι πολύ «ανήσυχοι» στα ρωσικά σύνορα. Η απροσεξία πάντως, εάν όχι ανευθυνότητα, με την οποία οι δυτικοί πολιτικοί και δημοσιογράφοι αντιμετωπίζουν αυτό το δόγμα, τρομάζει.
Η «τύφλωση» απέναντι στον πυρηνικό κίνδυνο δεν είναι η μοναδική – αφού υπάρχει μία ακόμη που είναι ουσιαστικά πιο περίεργη, αποκαλύπτοντας ακόμη περισσότερο τη μηδενιστική συνιστώσα της δυτικής στάσης. Αυτή η δεύτερη εντυπωσιακή τύφλωση, έχει σχέση με την άρνηση της ειρήνης από τους δυτικούς πολιτικούς – σαν να αποτελούσε απειλή, ακόμη μεγαλύτερη από έναν πυρηνικό πόλεμο.
Οι Ρώσοι επαναλαμβάνουν συνεχώς ότι, δεν έχουν καμία πρόθεση να αποσύρουν το στρατό τους μακριά από την Ουκρανία – κάτι που φαίνεται αυτονόητο για κάποιον που εξετάζει αντικειμενικά όλα αυτά που έχουν συμβεί και συμβαίνουν στην περιοχή.
Όπως λέει δε ο συγγραφέας, είχε την ευκαιρία σε ένα γαλλικό τηλεοπτικό κανάλι να χαρακτηρίσει ως ψυχικά «διαταραγμένους» τους ευρωπαίους πολιτικούς, τους δημοσιογράφους και τους ακαδημαϊκούς που πιστεύουν πως η Ρωσία, με τον πληθυσμό της των 144 εκατομμυρίων ανθρώπων που συρρικνώνεται, να αγωνίζεται να καταλάβει τα 17 εκατομμύρια τετραγωνικά χιλιόμετρα και να επεκταθεί προς τα δυτικά.
Οι ίδιες ελίτ πάντως που μόλις χθες δεν μπορούσαν να προβλέψουν ότι, η Ρωσία θα πήγαινε σε πόλεμο, παρά το ότι είχε ανακοινώσει πως δεν θα αποδεχόταν την ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, δεν μπορούν σήμερα να φανταστούν ότι, η Ρωσία θα χρησιμοποιήσει πυρηνικά – ούτε πως την ουσία επιθυμεί ειρήνη όχι από καλοσύνη, αλλά επειδή είναι προς το συμφέρον της.
Κλείνοντας, η Ρωσία δεν θα υποχωρήσει στην Ουκρανία, η Ευρώπη δεν απειλείται σε καμία περίπτωση, ενώ η ειρήνη είναι εφικτή – πόσο μάλλον όταν ο πόλεμος δεν συμφέρει ούτε τη Ρωσία, ούτε την Ουκρανία, αλλά ούτε και την Ευρώπη.
Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν αποκλειστικά τους συγγραφείς τους. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες των συνεργατών της.
Δεν υπάρχουν σχόλια
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.