Το μεγαλοφυές σχέδιο της Κίνας για κατάκτηση της Ταϊβάν…

 

Ένα πλήγμα τη σωστή στιγμή θα μπορούσε να αποσταθεροποιήσει ταχύτατα την Ταϊβάν 

 

Δευτέρα 26/05/2025 

Το μεγαλοφυές σχέδιο της Κίνας για κατάκτηση της Ταϊβάν… χωρίς να σπαταλήσει ούτε μια σφαίρα

Ένα σχέδιο που στοχεύει στην παράλυση των κρίσιμων υποδομών της Ταϊβάν και την κατάρρευση των εσωτερικών συστημάτων της χώρας, πριν καν αναπτυχθούν στρατεύματα της Κίνας στην περιοχή, παρουσιάζει το South China Morning Post (SCMP).
Όπως αποκαλύπτει, το Πεκίνο φαίνεται να εξελίσσει μια στρατηγική «αναίμακτης» κατάκτησης της Ταϊβάν, μετατρέποντας κρίσιμες υποδομές –όπως σταθμούς παραγωγής ενέργειας, λιμάνια και κόμβους δεδομένων– σε σημεία πίεσης για συστημική κατάρρευση, σύμφωνα με κινεζικό περιοδικό.
«Η Κίνα μπορεί να παραλύσει την Ταϊβάν χωρίς να ρίξει ούτε μια σφαίρα, στοχεύοντας σε βασικές υποδομές», σχολιάζει το SCMP, ενώ η προσέγγιση αυτή παρομοιάζεται με το «φαινόμενο της πεταλούδας» στο περιοδικό Naval and Merchant Ships.
Κάνει λόγο δε για 30 με 40 «υπερ-κρίσιμους» κόμβους – εγκαταστάσεις ηλεκτρικού ρεύματος, ύδρευσης, επικοινωνιών και υγροποιημένου φυσικού αερίου (LNG) – που, αν τεθούν εκτός λειτουργίας, μπορούν να προκαλέσουν κατάρρευση των συστημάτων της Ταϊβάν από μέσα.

Γίνεται αναφορά στην πρόσφατη άσκηση Strait Thunder 2025A του Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού (PLA), η οποία προσομοίωσε επίθεση στο μεγαλύτερο τερματικό LNG της Ταϊβάν, καταδεικνύοντας τη στρατηγική εμμονή της Κίνας με την ενεργειακή ευαλωτότητα της Ταϊβάν.
Το σενάριο προβλέπει ότι ένα πλήγμα τη σωστή στιγμή –π.χ. εν μέσω τυφώνα ή εκλογών– θα μπορούσε να αποσταθεροποιήσει ταχύτατα την Ταϊβάν, μειώνοντας την αντίσταση και οδηγώντας σε παράδοση με ελάχιστο στρατιωτικό κόστος.
Οι προτεινόμενες μέθοδοι περιλαμβάνουν στοχευμένες επιθέσεις ακριβείας, κυβερνοεπιθέσεις, ηλεκτρομαγνητικούς παλμούς και «ψευδο-φυσικές καταστροφές» τεχνητής προέλευσης. Αν και το άρθρο ίσως δεν αντικατοπτρίζει επίσηρο δόγμα, οι υποθέσεις του αντικατοπτρίζουν στρατιωτικές ασκήσεις του PLA και σχετίζονται με την αυξανόμενη ρητορική περί «εξαναγκασμένης επανένωσης».

Η εξάρτηση της Ταϊβάν από τις εισαγωγές ενέργειας την καθιστά στρατηγικά εκτεθειμένη. Οι ΗΠΑ, βασικός σύμμαχός της, αντιτίθενται σε οποιαδήποτε μονομερή αλλαγή του status quo και συνεχίζουν να της παρέχουν όπλα για να ενισχύσουν την άμυνα της χώρας.
Καθώς οι εντάσεις αυξάνονται, το εξελισσόμενο δόγμα της Κίνας σηματοδοτεί μια γενικότερη μετατόπιση προς τον ασύμμετρο πόλεμο — επικράτηση μέσω πίεσης, όχι ανοικτής μάχης.

Να σημειωθεί πως και σε έκθεση του Center for Strategic and International Studies (CSIS) τον Αύγουστο του 2024, αναφερόταν η ευθραυστότητα της Ταϊβάν: το 97% της ενέργειας και το 70% της τροφής της προέρχονται από εισαγωγές.
Την ίδια στιγμή, το απόθεμα είναι περιορισμένο: Λιγότερο από δύο μήνες σε κάρβουνο και φυσικό αέριο, και περίπου έξι μήνες σε πετρέλαιο και τρόφιμα. Αυτές οι αποθήκες, σύμφωνα με τους αναλυτές, θα βρίσκονταν στο στόχαστρο κινεζικών βομβαρδισμών, μειώνοντας την ικανότητα αντίστασης της Ταϊβάν.

Ο Chieh Chung, σε άρθρο του στην Taiwan Times τον Απρίλιο του 2025, υποστηρίζει ότι η καταστροφή των τερματικών LNG θα καθιστούσε ανενεργό το ενεργειακό δίκτυο της Ταϊβάν, μειώνοντας τις ανάγκες αποκατάστασης για τις κινεζικές δυνάμεις κατοχής.
Αν και η Ταϊβάν έχει κατασκευάσει καταφύγια αεροπορικών επιδρομών, ο Chung σημειώνει πως εξακολουθεί να στερείται ενισχυμένων κόμβων εφοδιαστικής αλυσίδας για την προστασία νερού, τροφής και ενέργειας σε καιρό πολέμου.
Ένα πλήγμα στο ενεργειακό δίκτυο της Ταϊβάν θα μπορούσε να ανοίξει τον δρόμο για μια ευρύτερη καίρια επίθεση από την Κίνα – με στόχο σημεία όπως το Προεδρικό Μέγαρο – με σκοπό την εξουδετέρωση της ηγεσίας, την παράλυση της άμυνας, την αποθάρρυνση του πληθυσμού και την κατάληψη της νήσου πριν προλάβουν να αντιδράσουν οι ΗΠΑ.

Ωστόσο, η ικανότητα της Κίνας να εκτελέσει μια τέτοια επίθεση δεν είναι καθόλου βέβαιη. Σε έκθεση της RAND του Οκτωβρίου 2022, ο Sale Lilly επισημαίνει πως οι Κινέζοι επικεντρώνονται σε σύντομους και αποφασιστικούς πολέμους και όχι σε παρατεταμένες μάχες όπως στη Φαλούτζα, το Χαλέπι, το Μπαχμούτ ή τη Γάζα.
Επιπλέον, οι αμερικανικές «αποκεφαλιστικές» επιθέσεις –όπως το 2003 στο Ιράκ– είχαν ελάχιστο αντίκτυπο στη μακροχρόνια και αιματηρή σύγκρουση που ακολούθησε.

Και μετά;

Σε περίπτωση κινεζικής κατοχής, ο Andrew Faulhaber υποστηρίζει σε άρθρο του στο Journal of Indo-Pacific Affairs τον Απρίλιο του 2025 ότι μια ανταρσία θα μπορούσε να φθείρει και να παρατείνει την κινεζική παρουσία, εκμεταλλευόμενη τα γεωγραφικά πλεονεκτήματα, διακόπτοντας τις γραμμές εφοδιασμού του PLA και κινητοποιώντας πολιτική αντίσταση.
Κατά τον ίδιο, η Ταϊβάν πρέπει να «ανταλλάξει έδαφος με χρόνο», παγιδεύοντας τις κινεζικές δυνάμεις σε εχθρικό έδαφος και χρησιμοποιώντας ασύμμετρες τακτικές όπως ανταρτοπόλεμο, κυβερνοεπιθέσεις και παρεμπόδιση στη θάλασσα.

Μέσω διαρκούς αντίστασης, η Ταϊβάν θα μπορούσε να αναγκάσει την Κίνα σε στρατηγικό δίλημμα: είτε να επενδύσει τεράστιους πόρους επ’ αόριστον, είτε να αποσυρθεί για να διασφαλίσει την εσωτερική σταθερότητα.
Ωστόσο, η επιτυχία μιας τέτοιας αντίστασης εξαρτάται από τη θέληση της Ταϊβάν να αντισταθεί. Ο Timothy Heath και άλλοι αναλυτές σημειώνουν σε έκθεση της RAND του Ιουνίου 2023 ότι η αντίσταση εξαρτάται από την ποιότητα της πολιτικής ηγεσίας και τη συνοχή της κοινωνίας.

Πίεση... πριν την εισβολή

Οι John Dotson και Jonathan Hartmann, σε άρθρο τους στο Global Taiwan Institute (GTI) τον Απρίλιο του 2025, αναφέροιυν ότι οι κινεζικές ασκήσεις αποσκοπούν σε εκφοβιστική επίδραση στον ταϊβανέζικο λαό, προωθώντας τη θέση ότι τέτοιες ενέργειες είναι «απαραίτητες» λόγω των ενεργειών των «δυνάμεων υπέρ της ανεξαρτησίας της Ταϊβάν».

Αντίστοιχα, ο Vincent So αναφέρει στο The Interpreter ότι η Κίνα επιδιώκει να πείσει πως η επανένωση –αν και όχι δίκαιη– είναι αναπόφευκτη.

Με επαναλαμβανόμενες στρατιωτικές ασκήσεις και γκρίζες τακτικές, η Κίνα καλλιεργεί ένα αίσθημα παραίτησης στην Ταϊβάν, ενώ παράλληλα εκμεταλλεύεται οικογενειακούς και οικονομικούς δεσμούς των ταϊβανέζικων ελίτ με την ηπειρωτική χώρα, καθιστώντας την σιωπηλή προσαρμογή προτιμότερη από την ανοιχτή αντιπαράθεση.

Οι Asia Times έχουν χαρακτηρίσει αυτή την προσέγγιση ως μοντέλο «πίεσης και χαλάρωσης», κατά το οποίο η Κίνα αυξάνει σταδιακά τη στρατιωτική και πολιτική πίεση, κάνει παύσεις για «αναστοχασμό» και ύστερα προχωρά σε διαπραγματεύσεις υψηλού επιπέδου...

www.bankingnews.gr