Το ΠΑΣΟΚ φοράει σωσίβιο, αλλά ελπίζει σε τρικυμία

 

Ακούει ο Τσίπρας αλλά δεν πολυμιλάει. Κρατάει κλειστά τα χαρτιά του ειδικά για το πότε θα κινηθεί για νέο κόμμα.

Το ΠΑΣΟΚ φοράει σωσίβιο, αλλά ελπίζει σε τρικυμία – Φουλάρει ο Τσίπρας, αλλά… – Στα εθνικά; Από τον Ζορμπά στο Gone with the Wind – Από το The Social Network στο Χούνταflix Originals

Βλέπει κόσμο, παραγγέλνει μετρήσεις της κοινής γνώμης, ετοιμάζει το βιβλίο του και, φυσικά συσκέπτεται καθημερινά με τους στενούς συνεργάτες του(Καλπαδάκη, Βασιλειάδη κ.α.). Με άλλα λόγια φουλάρει ο πρώην πρωθυπουργός, αλλά …

Το «αλλά» δεν έχει σχέση με το αν θα κάνει την κίνηση για νέο φορέα, αλλά το πότε θα συμβεί αυτό. Προβληματίζεται απ΄ο,τι μαθαίνουμε αν θα το κάνει μέσα στο 2025 ή μετά τις εκλογές, όποτε αυτές διενεργηθούν(όλα δείχνουν πρόωρες, ας πούμε στις αρχές του 2026 ή και νωρίτερα…).

Τι κόσμο βλέπει; Δημοσιογράφους και πολιτικούς, όπως η Λούκα Κατσέλη που του μίλησε για τον δικό της κύκλο επαφών και το σχέδιο για εκλογική συνένωση της διαιρεμένης Κεντροαριστεράς.

Ακούει ο Τσίπρας αλλά δεν πολυμιλάει. Κρατάει κλειστά τα χαρτιά του ειδικά για το πότε θα κινηθεί για νέο κόμμα. Πάντως βρίσκεται σε συνεχή επικοινωνία με γνωστό δημοσκόπο, που έχει αναλάβει τις μετρήσεις της κοινής γνώμης για λογαριασμό του πρώην πρωθυπουργού.

Αυτόν, τον δημοσκόπο δηλαδή, τον ακούει με ιδιαίτερη προσοχή. Και μέχρι στιγμής είναι ευχαριστημένος από τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων. Λέγεται μάλιστα ότι το επιτελείο του που παρακολουθεί όλη την κίνηση στην πολιτική αγορά, διατείνεται ότι το «αφεντικό» πάει καλά σε αντίθεση με το αναμενόμενο κόμμα Σαμαρά.

Βέβαια οι Σαμαρικοί λένε το αντίθετο. Θεωρούν ότι game changer είναι ο Σαμαράς κι όχι ο Τσίπρας στον οποίο δίνουν ποσοστό αρκετά μικρότερο απ΄αυτό που σύμφωνα με δικές τους έρευνες παίρνει ο δικός τους, ο Μεσσήνιος.

Εντάξει παιδιά, μη «μαλώνετε». Εξαλλου παίζετε σε διαφορετικό γήπεδο. Κάνετε λίγη υπομονή και θα φανεί ποιος έχει δίκιο. Στις κάλπες, αγαπητοί μου. Στις κάλπες…

Fast track για τους φίλους, derail για τη δικαιοσύνη

Η Προανακριτική για τα Τέμπη έριξε αυλαία με τον ήχο του φρένου να σφυρίζει μόνο στα αυτιά της κοινωνίας – γιατί μέσα στην αίθουσα, το μόνο που ακούστηκε ήταν το “Καραμανλής αθώος, τέλος!” Από τη μια η ΝΔ, μόνη κι έρημη στο τραπέζι, ψήφισε το πόρισμα για την παράβαση καθήκοντος — ένα πλημμεληματάκι έτσι για τα μάτια του κόσμου. Από την άλλη, σύσσωμη η αντιπολίτευση έκανε αυτό που μόνο το Σύνταγμα δεν προέβλεψε: την αποχώρηση ως άρνηση νομιμοποίησης ενός θεσμικού κουκλοθέατρου.

Όπως θα έλεγε κι ο Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ στο «Καζαμπλάνκα»: “Of all the gin joints, in all the towns, in all the world…” — δεν βρέθηκε ούτε μία διαδικασία να μη μεθοδευτεί.

Καραμανλής: Ο άνθρωπος των 72 λέξεων

Δεν εκλήθησαν μάρτυρες, δεν δόθηκε η δικογραφία, δεν μπήκε καν στον κόπο να εμφανιστεί. Ο πρώην υπουργός επέλεξε τη σιωπή. Ή, μάλλον, τη σύντομη εκδοχή της: ένα σημείωμα 72 λέξεων. Πιοσύντομο κι απ’ τα credits στο «Everything Everywhere All At Once». Μόνο που εδώ, τίποτα δεν έγινε παντού και ταυτόχρονα. Απλώς, τίποτα δεν έγινε καθόλου.

Κι όμως, η πλειοψηφία χειροκρότησε. Όχι την αλήθεια — αυτή την έχουν ξεχάσει στο πίσω βαγόνι. Χειροκρότησαν την ταχύτητα, τον ελιγμό, το μοντέλο «Τριαντόπουλου», όπου η έρευνα γίνεται χωρίς… έρευνα. Αν έψαχνε κανείς το plot twist, θα έπρεπε να θυμηθεί τον τίτλο του «Spotlight», μόνο που εδώ δεν υπάρχει φως, παρά μόνο πολιτική σκιά.

Το Σύνταγμα ως σενάριο επιστημονικής φαντασίας

Αν η ταινία λεγόταν «Minority Report», θα είχε την ίδια λογική: καταδικάζουμε πριν δούμε τα στοιχεία, ή καλύτερα, αθωώνουμε χωρίς να τα κοιτάξουμε ποτέ. Το άρθρο 86 του Συντάγματος έγινε χαρτοπετσέτα, οι νόμοι περί ευθύνης υπουργών γραμμένα στο πίσω μέρος του μενού, και το τελικό συμπέρασμα προβλέψιμο όσο το τέλος στο «Titanic»: ο κόσμος πνίγεται κι οι επιβάτες της πρώτης θέσης έχουν ήδη σωθεί.

Αν υπήρχε Οσκαρ θεσμικού στρουθοκαμηλισμού, η Προανακριτική θα το έπαιρνε με κλειστά μάτια.

Το ΠΑΣΟΚ φοράει σωσίβιο, αλλά ελπίζει σε τρικυμία

Ο Νίκος Ανδρουλάκης, με το μόνιμο ύφος ανθρώπου που περιμένει τη στιγμή να φωνάξει “I told you so!”, ανεβαίνει το σκηνικό της εξεταστικής με το πάθος του Κέβιν Σπέισι στον ρόλο του Φρανκ Άντεργουντ. Καταγγέλλει το Μαξίμου, τη “γαλάζια συμμορία”, τον Πλεύρη, τον Αυγενάκη, και τον Βορίδη — σε λίγο και το Wi-Fi της Βουλής.

Για τον ίδιο, η κυβέρνηση θυμήθηκε ξαφνικά ότι υπάρχει το άρθρο 86 του Συντάγματος, μόνο και μόνο για να στήσει ένα επικοινωνιακό σωσίβιο τύπου Cast Away, με τον Μητσοτάκη στον ρόλο του Τομ Χανκς και τον ΟΠΕΚΕΠΕ στο ρόλο της… μπάλας Γουίλσον: μιλάς μαζί του, αλλά απάντηση δεν παίρνεις.

Ανδρουλάκης καλεί Καραμανλικούς: «Η Επιστροφή των Jedi»

Μέσα σε όλα, το ΠΑΣΟΚ ρίχνει και σπόντες στην «Καραμανλική πτέρυγα». Κάτι σαν να φωνάζει: «Ξέρουμε τι κάνατε το 2004-2009». Πίσω από το ψύχραιμο ύφος, αχνοφαίνεται ο στόχος: να ψαρέψει σε γαλάζια νερά και να δει αν τσιμπήσει κανένα… παραπονεμένο καραμανλικό που ακόμα θυμάται τον Χατζηγάκη με νοσταλγία.

Όπως στο Gladiator, ο Ανδρουλάκης σηκώνει το χέρι και ρωτά: «Are you not entertained?» Αλλά απάντηση παίρνει μόνο από το Twitter.

ΣΥΡΙΖΑ: Ο εχθρός του εχθρού μου… είναι ακόμα εχθρός

Και επειδή η ελληνική Κεντροαριστερά είναι πιο σύνθετη κι από το σενάριο του Inception, το ΠΑΣΟΚ φροντίζει να εξηγήσει γιατί δεν κατατέθηκε κοινή πρόταση με τον ΣΥΡΙΖΑ: “Δεν τον βάλαμε στο κείμενο, δεν τον κατηγορήσαμε, αλλά και αυτός πού ήταν όταν γινόταν το πάρτι χωρίς ζώα;”

Η μπηχτή ήταν πιο κομψή κι από τις φράσεις της Μέριλ Στριπ στο The Devil Wears Prada, μόνο που εδώ δεν μιλάμε για μόδα — μιλάμε για εκατομμύρια ευρώ, δήθεν αιγοπροβάτων.

Στόχος: Μία ψήφος πάνω

Ο Ανδρουλάκης το λέει καθαρά: δεν ζητά συμμαχίες, δεν κάνει λογαριασμούς. Ζητά μια ψήφο. Μόνο μία. Ίσα να πει στον Μητσοτάκη «I’m the captain now», όπως στον Captain Phillips.

Θα την πάρει; Άγνωστο. Το μόνο σίγουρο είναι ότι το ΠΑΣΟΚ έχει καταφέρει κάτι σπάνιο: να είναι την ίδια στιγμή αντιπολίτευση στην κυβέρνηση, ψυχρός παρατηρητής στον ΣΥΡΙΖΑ και… ύποπτα αισιόδοξος για εσωκομματικές διαρροές στη ΝΔ. Όπως θα έλεγαν και οι αδερφοί Κοέν στο Fargo: “And for what? For a little bit of money…”

ΟΠΕΚΕΠΕ: Από την «Επιχείρηση Καθαρά Χέρια» στην κάλπη με γάντια κουζίνας

Στην αρχή, είπαν «είναι μία γρατσουνιά». Σαν να πέρασε νύχι γάτας πάνω στο λούστρο της κυβερνητικής αξιοπιστίας. Μετά όμως ήρθαν οι μετρήσεις (Real Polls για το Protagon), και η γρατσουνιά έγινε αιμάτωμα. Τέσσερις μονάδες κάτω. Από το 27 στο 23%. Ξαφνικά το σκάνδαλο ΟΠΕΚΕΠΕ άρχισε να μυρίζει σαν βαγόνι νούμερο 3. Και κάπου εκεί, ο Κυριάκος Μητσοτάκης άρχισε να ακούει ξανά το soundtrack από το The Revenant – μόνο που δεν τον δάγκωσε αρκούδα, αλλά η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία.

Ο Πρωθυπουργός ως The Martian

Ο Κυριάκος επιχειρεί να σώσει την κατάσταση μόνος του. Κάνει δηλώσεις, παίρνει «πάνω του» το βάρος, υπόσχεται θεσμική απολύμανση, αλλά όπως και ο Ματ Ντέιμον στον Άρη, οι περισσότεροι πίσω στη Γη δεν τον ακούν πια. Το 77% λέει «δεν σε πιστεύουμε, Κυριάκο», όχι επειδή έχουν κάτι προσωπικό – απλώς τα ζώα στο βοσκοτόπι δεν έβγαζαν κιχ, και οι επιδοτήσεις έρεαν σαν οίνος ευφραίνων.

Κριτήριο ψήφου: Ποιος θα καθαρίσει τη βρωμιά;

Όταν το 57,1% λέει ότι θα ψηφίσει με βάση ποιος θα πατάξει τη διαφθορά και το 68,9% με βάση το ποιος θα του αφήσει κάτι παραπάνω στο πορτοφόλι, καταλαβαίνεις ότι το debate για την «ποιότητα του ηγέτη» έχει μετατραπεί σε επεισόδιο του Kitchen Nightmares. Το κοινό ζητά οικονομική ενίσχυση και υγειονομικό έλεγχο. Όχι άλλες φωτογραφίες σε χωράφια. Όχι άλλες δηλώσεις ότι «το παλέψαμε».

Στα εθνικά; Από τον Ζορμπά στο Gone with the Wind

Οι πολίτες θεωρούν πως η θέση της Ελλάδας στο διεθνές στερέωμα δεν ισχυροποιήθηκε, παρά τις συνεχείς φωτογραφίες του Γεραπετρίτη με σημαίες. Η εξωτερική πολιτική θυμίζει παλιά ελληνική ταινία: «Ένα βότσαλο στη λίμνη». Αν υπήρχε Oscar για «καλύτερη ερμηνεία στη διπλωματική αμηχανία», η ελληνική κυβέρνηση θα ήταν υποψήφια μαζί με το Ισραήλ και τη Λιβύη.

Αντιπολίτευση: Το casting παραμένει ανοιχτό

Και ενώ η Νέα Δημοκρατία υποχωρεί, δεν υπάρχει αντιπολιτευτικό μπλοκ έτοιμο να εκμεταλλευτεί τη συγκυρία. Το ΠΑΣΟΚ με 12,5% «τρώει» λίγο από τη φθορά, η Πλεύση Ελευθερίας προχωρά, και ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κολλήσει στο 5,2%. Αν ήταν οσκαρική ταινία, θα λεγόταν Catch Me If You Can, μόνο που δεν τρέχει κανείς να τους πιάσει. Η «γκρίζα ψήφος» ανεβαίνει, γιατί απλά δεν συγκινείται κανείς από τα διαθέσιμα sequel.

Η «Φωνή Λογικής» και η φωνή της αγανάκτησης

Η έκπληξη όμως έρχεται με την άνοδο της Φωνής Λογικής. Από το 3,6% στο 5,6%. Μια δύναμη που γεννήθηκε στο TikTok και μεγάλωσε στο ένστικτο του θυμωμένου ψηφοφόρου που δεν περιμένει τίποτα από κανέναν. Αν η πολιτική ήταν το Everything Everywhere All at Once, αυτή η τάση είναι το «τίποτα, παντού, ταυτόχρονα». Κανείς δεν ξέρει πού πάει, αλλά τουλάχιστον δεν έχει πρόβλημα να πει φωναχτά ότι οι θεσμοί είναι για τα ρεπορτάζ, όχι για τις πράξεις.

Επίλογος; Μόνο αν φανεί τρένο

Όσο περνάει ο καιρός, ο ΟΠΕΚΕΠΕ μετατρέπεται σε μια δεύτερη, πολιτικά επικίνδυνη μαύρη τρύπα, που ρουφά σταθερά ποσοστά, αφήνει καμένες γέφυρες και θέτει ερωτήματα για το αν ο Μητσοτάκης μπορεί να είναι πρωθυπουργός Beyond Thunderdome. Μέχρι τότε, το μόνο που μένει να μάθουμε είναι: θα φτάσει η ΝΔ ξανά στο τούνελ των Τεμπών; Ή θα βρεθεί η αντιπολίτευση να την τραβήξει στο φως;

 «Ψεύτη ψεύτη τον μπαγάσα»: Κυρανάκης, τρένα και άλλες κωμωδίες με σοβαρές συνέπειες

Όταν λέμε ότι «άναψαν τα αίματα» στη Βουλή, δεν εννοούμε ότι έπεσαν και οι μπουνιές. Όχι ακόμα τουλάχιστον. Αλλά στη σύγκρουση Κουτσούμπα – Κυρανάκη για το τροχαίο με τον Προαστιακό στην Πάτρα, έλειπε μόνο ο Λάμπρος Κωνσταντάρας να φωνάξει «ψεύδεστε ασυστόλως!» και να πέσει κουρτίνα.

Ο κ. Κυρανάκης, σε ρόλο Γρηγόρη Πετρινιώτη από παλιά ελληνική ταινία, εμφανίστηκε «διαβασμένος»: είχε λάβει, λέει, επιστολή από το σωματείο των μηχανοδηγών και είχε φροντίσει κιόλας να στείλει οδηγίες στον δήμαρχο Πελετίδη. Μικρή λεπτομέρεια: το σωματείο δήλωσε δημόσια ότι η επιστολή… δεν αφορούσε τον Δήμαρχο που προφανώς δεν είναι ούτε ο ΟΣΕ, ούτε ο… σταθμάρχης. Κοινώς, πιάστηκε να λέει παραμύθια και μάλιστα χωρίς δράκο.

La La Land στην Πάτρα: Άλλα βλέπει ο ΟΣΕ, άλλα ο υπουργός

Ο αναπληρωτής υπουργός Μεταφορών (που κάθε φορά πρέπει να υπενθυμίζουμε ποιος είναι), ισχυρίστηκε ότι όλα λειτούργησαν «ρολόι». Η μπάρα κατέβηκε, οι κάμερες δούλευαν, το ηχοσήμα έπαιζε την Moonlight Sonata. Το ΙΧ, λέει, παραβίασε τη διάβαση. Άρα φταίει… ο οδηγός. Άρα φταίει… ο δήμος. Άρα φταίει… ο Πελετίδης. Άρα φταίει… το ΚΚΕ.

Και κάπου εδώ μπήκε ο Δημήτρης Κουτσούμπας και με τη γλώσσα της Three Billboards Outside Ebbing, Missouri(ή μάλλον Outside Greek Parliament, Athens) είπε απλά: «Ντροπή σας!».

Ο Κυρανάκης και το εγχειρίδιο της αποποίησης ευθυνών

Ο Κωνσταντίνος Κυρανάκης, γνωστός στο ευρύ κοινό ως «ο υπουργός με το Wi-Fi στα πεζοδρόμια», ακολούθησε την πεπατημένη της Νέας Δημοκρατίας: αν δε φταίει ο Σταθμάρχης, φταίει ο Δήμαρχος – αν δε φταίει ο Δήμαρχος, φταίει το ΚΚΕ.

Αν η κατάσταση δεν ήταν τραγική, θα μπορούσε να περάσει για καλογραμμένο σενάριο του Jojo Rabbit. Εκεί όπου ο ήρωας βλέπει τα εγκλήματα, αλλά προσπαθεί να τα εξηγήσει μέσα από ένα σουρεαλιστικό πρίσμα. Το μόνο που έλειπε ήταν να κατηγορήσει και το παρκόμετρο απέναντι από τη διάβαση.

Εδώ δεν είναι Δημοτικό Συμβούλιο της Πάτρας…

…είπε ο Κουτσούμπας και είχε απόλυτο δίκιο. Γιατί εκεί, τουλάχιστον, οι αποφάσεις παίρνονται με βάση τις ανάγκες των πολιτών, όχι με powerpoint ευθυνών. Το ΚΚΕ υπενθύμισε ότι δεν διοικεί τον ΟΣΕ, ούτε βάζει μπάρες. Αλλά όταν η κυβέρνηση φοβάται μη χάσει την Hellenic Train – όπως είπε καυστικά ο γ.γ. του ΚΚΕ – τότε μάλλον είμαστε στην Ελλάδα του Titanic: το πλοίο βουλιάζει, αλλά η ορχήστρα συνεχίζει να παίζει.

Σου δώσαμε και αξία, Κώστα

Η ειρωνεία του Κουτσούμπα στο τέλος δεν ήταν τυχαία. Μετά από μια ολόκληρη στιχομυθία που θύμιζε ξεκατίνιασμα σε σίριαλ της prime time, ο γ.γ. του ΚΚΕ έκλεισε με ένα σχόλιο «εκτός μικροφώνου» που άκουσε όλη η αίθουσα: «Σου δώσαμε και αξία, θα παίξεις στα κανάλια…»

Και αυτή είναι ίσως η μόνη αλήθεια που δεν επιδέχεται διάψευση.

The King’s Speech… αλλά με υπονοούμενα για χούντες
Όταν η Λιακούλη «ξεστομίζει» το απαγορευμένο, ο Λαζαρίδης ψάχνει τον Γερουλάνο για να του κρατήσει το μικρόφωνο

Από το The Social Network στο Χούνταflix Originals

Σε μια χώρα όπου οι δηλώσεις κόβονται και ράβονται όπως τα trailer του Netflix, η Ευαγγελία Λιακούλη βρέθηκε στο στόχαστρο γιατί τόλμησε να ψελλίσει τη λέξη «χούντα». Όχι, δεν ζήτησε να καταργηθεί το Σύνταγμα. Ούτε πρότεινε να παίζει ο ύμνος της ΕΡΕ σε όλα τα σχολικά κουδούνια. Απλώς – φευ! – απάντησε στον Στράτο Σιμόπουλο της ΝΔ πως όταν λες ότι δεν στέλνεις κανέναν στη Δικαιοσύνη γιατί «διαφωνείς», περιγράφεις σύστημα που θυμίζει… κάτι άλλο. Και κάπου εκεί, η λέξη-ταμπού έκανε την εμφάνισή της: χούντα.

Αντιδράσεις; Σαν να είπε ότι ο Τσιτσιπάς κέρδισε τον Τζόκοβιτς με πλάτη. Ο Μακάριος Λαζαρίδης έπαθε μικρό εγκεφαλικό δημοκρατικής ευαισθησίας, κάνοντας ό,τι κάνουν συνήθως τα στελέχη της κυβέρνησης όταν ζορίζονται: πετούν τη φράση στην Ομάδα Αλήθειας, παίρνουν το μονταρισμένο απόσπασμα και πάνε στη Βουλή να δώσουν παράσταση.

12 Angry Men και ένας εκ των γαλάζιων: «Καταδικάστε τώρα!»

Σε αυτό το φιλμ τρόμου (ή μάλλον φαρσοκωμωδίας), ο κ. Λαζαρίδης απαιτεί από τον Παύλο Γερουλάνο να πάρει θέση. Να την καταδικάσει, να την αποκηρύξει, να υπογράψει και δήλωση μετανοίας αν γίνεται.

Αλλά ο Γερουλάνος δεν είναι μαθητευόμενος μάγος της πολιτικής επικοινωνίας. Είναι απόφοιτος της σχολής «μιλάμε όταν έχουμε κάτι να πούμε». Και γι’ αυτό, αντί να αποκηρύξει, στρέφει το βλέμμα του στη ΝΔ και ρωτά ευθέως:
«Πότε τελικά λέτε την αλήθεια; Όταν παραπέμπετε τα πάντα ή όταν λέτε “έχουμε την πλειοψηφία και κάνουμε ό,τι θέλουμε”;»

Κοινώς: ή είστε υπέρ της διαφάνειας ή υπέρ της Casa de Papel εκδοχής της Δημοκρατίας.

Η Λιακούλη δεν είπε ότι ζούμε σε χούντα – είπε ότι κάποιοι περιγράφουν τέτοιο σύστημα

(και κάποιοι το διαστρεβλώνουν με πάθος)

Σε κάθε περίπτωση, η επίθεση που δέχεται δείχνει ένα πράγμα: η κυβέρνηση, που κανονικά θα έπρεπε να απολογείται για την ΕΥΠ, τα Τέμπη, τον ΟΠΕΚΕΠΕ, και μερικά δισεκατομμύρια “αναθέσεων”, αντί να πείθει, ψάχνει στο Google κάθε λέξη που μπορεί να κάνει ντόρο. Και όταν βρει μία, την κάνει θερινό μπλοκμπάστερ.

Αυτό δεν είναι πολιτική. Είναι Wag the Dog, ελληνικής παραγωγής. Μόνο που εδώ, ο σκύλος δεν κουνούσε την ουρά – τραβούσε την προσοχή μακριά από τα πραγματικά σκάνδαλα.

 «Μην ρωτάτε τι είπε η Λιακούλη. Ρωτήστε τι ακούσατε από τον μοντέρ της ΝΔ»

Αν κάτι μας έμαθε αυτή η υπόθεση, είναι πως στην Ελλάδα του 2025 δεν είναι η δήλωση που κρίνεται – είναι ο τίτλος της στο TikTok. Και όσο οι μονταζιέρες έχουν μεγαλύτερη απήχηση από την επιχειρηματολογία, η πολιτική ζωή θα θυμίζει περισσότερο Birdman – μια μνημειώδη ψευδαίσθηση διαλόγου με φόντο τα παλιά φώτα του θεάτρου.

Και η Δημοκρατία; Ας ελπίσουμε πως δεν βρίσκεται σε The Truman Show. Αν και ορισμένοι στο Μαξίμου μάλλον νομίζουν ότι είναι ο σκηνοθέτης.

https://newpost.gr