Δεν είναι μόνο η Ελλάδα
Δεν είναι μόνο η Ελλάδα – Η γερμανική οικονομία θα καταρρεύσει από το Ponzi συνταξιοδοτικό
Η επερχόμενη οικονομική
ύφεση θα δοκιμάσει την ανθεκτικότητα και τη ρευστότητα των αποταμιεύσεων
των προηγούμενων γενεών
Ως μία τέλεια πυραμίδα Ponzi περιγράφεται το γερμανικό συνταξιοδοτικό σύστημα, όπου οι σημερινοί εργαζόμενοι πληρώνουν τις συντάξεις των προηγούμενων γενεών... τη στιγμή που η χώρα γερνάει, μικραίνει και παράλληλα χάνει τη βιομηχανική της δύναμη.
Μέσα σε αυτή τη δημογραφική κρίση –με χαμηλές γεννήσεις, υψηλό προσδόκιμο ζωής και παρατεταμένες περιόδους καταβολής συντάξεων– οι πολιτικοί επιλέγουν να «κάψουν» ό,τι απέμεινε από τη βιομηχανική υποδομή της χώρας στο όνομα της πράσινης μετάβασης. Περίπου 70 δισεκατομμύρια ευρώ χάνουνται κάθε χρόνο σε παραγωγική αξία, ενώ περισσότερες από 500.000 θέσεις εργασίας έχουν εξαφανιστεί.
Αυτό σημαίνει μισό εκατομμύριο λιγότερους ασφαλισμένους στο σύστημα.
Όπως αναφέρει σε ανάλυσή του ο Thomas Kolbe, δημοσιογράφος με πάνω από 25 χρόνια εμπειρίας σε θέματα οικονομίας και γεωπολιτικής, για να διατηρηθεί ζωντανό αυτό το σύστημα, το κράτος ρίχνει κάθε χρόνο περίπου 123 δισεκατομμύρια ευρώ από τον ομοσπονδιακό προϋπολογισμό στο ταμείο συντάξεων.
Με άλλα λόγια, οι εργαζόμενοι πληρώνουν δύο φορές: μία μέσω των ασφαλιστικών εισφορών και μία μέσω της φορολογίας, για να στηρίξουν ένα σύστημα που δεν είναι βιώσιμο.
Το ποσοστό των δημοσίων δαπανών στη Γερμανία πλέον ξεπερνά το 50% του ΑΕΠ.
Ένα τεράστιο κρατικό οικοδόμημα με στρώματα γραφειοκρατίας και κοινωνικών υπηρεσιών, που λειτουργεί ως εσωτερικός μηχανισμός επιβολής των καταστροφικών πράσινων πολιτικών της Ε.Ε.
Η επερχόμενη οικονομική ύφεση, που ήδη διαφαίνεται μέσα από τρία χρόνια σχεδόν μόνιμης στασιμότητας, θα δοκιμάσει την ανθεκτικότητα και τη ρευστότητα των αποταμιεύσεων των προηγούμενων γενεών. Η οικονομική τους σύνεση ίσως είναι το μόνο που θα μετριάσει τις συνέπειες της πράσινης ουτοπίας της παρούσας.
Η γερμανική κυβέρνηση, εγκλωβισμένη στη λογική της Ponzi χρηματοδότησης και των κεϋνσιανών παρεμβάσεων, σχεδιάζει την απόδρασή της μέσα από έναν νέο γύρο υπερχρέωσης.
Με ένα χρέος που αναμένεται να ξεπεράσει το 1 τρισεκατομμύριο ευρώ τα επόμενα χρόνια, σκοπεύει να αυξήσει τις αμυντικές δαπάνες, να επιδιορθώσει την υποδομή της χώρας και να καλύψει τα αμέτρητα κενά του συστήματος πρόνοιας.
Όμως τέτοιες επεκτατικές πολιτικές συνήθως οδηγούν σε πληθωρισμό, υπερχρέωση και κακή κατανομή πόρων.
Κι αν οι πολιτικοί είχαν διαβάσει στοιχειώδη οικονομική ιστορία, θα γνώριζαν ότι αυτά τα «πειράματα» σπάνια καταλήγουν καλά.
Νέες επιβαρύνσεις
Το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα (SPD), κυβερνητικός εταίρος του Χριστιανοδημοκράτη καγκελάριου Merz, συζητά την αύξηση του ανώτατου ορίου ασφαλιστικών εισφορών από τα 7.550 ευρώ στα 8.050 ευρώ. Αυτό θα μεταφραστεί σε επιβάρυνση άνω των 1.100 ευρώ ετησίως για όσους βρίσκονται σε αυτό το επίπεδο εισοδήματος – δηλαδή για εκείνους που ήδη σηκώνουν το μεγαλύτερο φορολογικό βάρος της χώρας.
Η CDU αντέδρασε έντονα, απορρίπτοντας κάθε τέτοιο μέτρο. Όμως, όπως έχει δείξει η πρόσφατη ιστορία, η CDU αλλάζει στάση με ευκολία. Ο ίδιος ο καγκελάριος Μερτς έχει ήδη αθετήσει υποσχέσεις όπως η μείωση του φόρου στο ρεύμα ή η ενίσχυση των συνόρων.
Θύμα... της επιτυχίας
Η Γερμανία είναι, σε μεγάλο βαθμό, θύμα της ίδιας της της επιτυχίας. Οι προηγούμενες γενιές δημιούργησαν τον πλούτο και το κεφάλαιο που επέτρεψε στις σοσιαλιστικές πολιτικές να εξαπλωθούν ανεξέλεγκτα.
Ταυτόχρονα, η παραγωγικότητα έχει σταματήσει να αυξάνεται, ενώ το φορολογικό βάρος έχει γίνει ασφυκτικό, εμποδίζοντας τη δημιουργία νέου κεφαλαίου.
Παρά τις φευγαλέες συζητήσεις για μετάβαση σε ένα κεφαλαιοποιητικό σύστημα συντάξεων, κάτι τέτοιο μοιάζει αδύνατο όσο συνεχίζει να λειτουργεί το παλιό, «διανεμητικό» σύστημα.
Οι περισσότεροι Γερμανοί αποταμιεύουν σε μετρητά, κάτι που τους καθιστά ευάλωτους στον πληθωρισμό. Επιπλέον, αποστρέφονται τις επενδύσεις σε μετοχές ή ιδιωτικά συνταξιοδοτικά ταμεία.
Με πάνω από 21 εκατομμύρια συνταξιούχους, κάθε προσπάθεια μεταρρύθμισης του συστήματος συναντά ένα ομοιογενές και ισχυρό εκλογικό σώμα. Η κυβέρνηση επιχειρεί σταδιακά να αυξήσει την ηλικία συνταξιοδότησης, αλλά διστάζει να μειώσει τις παροχές.
Αντί να επιλέξουν τον δρόμο της ελεύθερης αγοράς και της προσέλκυσης επενδύσεων, οι πολιτικοί προτιμούν την επιβάρυνση των ήδη πιεσμένων εργαζομένων και τη χρηματοδότηση μέσω φόρων. Όμως η πορεία αυτή οδηγεί το σύστημα στα βράχια.
Η Γερμανία, όπως και χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, αντιμετωπίζει ένα σύνθετο δημογραφικό και οικονομικό πρόβλημα.
Η διαφορά είναι ότι στην περίπτωση της Γερμανίας, η κατάρρευση δεν είναι πλέον μια μελλοντική πιθανότητα – έχει ήδη αρχίσει.
www.bankingnews.gr
Μέσα σε αυτή τη δημογραφική κρίση –με χαμηλές γεννήσεις, υψηλό προσδόκιμο ζωής και παρατεταμένες περιόδους καταβολής συντάξεων– οι πολιτικοί επιλέγουν να «κάψουν» ό,τι απέμεινε από τη βιομηχανική υποδομή της χώρας στο όνομα της πράσινης μετάβασης. Περίπου 70 δισεκατομμύρια ευρώ χάνουνται κάθε χρόνο σε παραγωγική αξία, ενώ περισσότερες από 500.000 θέσεις εργασίας έχουν εξαφανιστεί.
Αυτό σημαίνει μισό εκατομμύριο λιγότερους ασφαλισμένους στο σύστημα.
Όπως αναφέρει σε ανάλυσή του ο Thomas Kolbe, δημοσιογράφος με πάνω από 25 χρόνια εμπειρίας σε θέματα οικονομίας και γεωπολιτικής, για να διατηρηθεί ζωντανό αυτό το σύστημα, το κράτος ρίχνει κάθε χρόνο περίπου 123 δισεκατομμύρια ευρώ από τον ομοσπονδιακό προϋπολογισμό στο ταμείο συντάξεων.
Με άλλα λόγια, οι εργαζόμενοι πληρώνουν δύο φορές: μία μέσω των ασφαλιστικών εισφορών και μία μέσω της φορολογίας, για να στηρίξουν ένα σύστημα που δεν είναι βιώσιμο.
Το ποσοστό των δημοσίων δαπανών στη Γερμανία πλέον ξεπερνά το 50% του ΑΕΠ.
Ένα τεράστιο κρατικό οικοδόμημα με στρώματα γραφειοκρατίας και κοινωνικών υπηρεσιών, που λειτουργεί ως εσωτερικός μηχανισμός επιβολής των καταστροφικών πράσινων πολιτικών της Ε.Ε.
Η επερχόμενη οικονομική ύφεση, που ήδη διαφαίνεται μέσα από τρία χρόνια σχεδόν μόνιμης στασιμότητας, θα δοκιμάσει την ανθεκτικότητα και τη ρευστότητα των αποταμιεύσεων των προηγούμενων γενεών. Η οικονομική τους σύνεση ίσως είναι το μόνο που θα μετριάσει τις συνέπειες της πράσινης ουτοπίας της παρούσας.
Η γερμανική κυβέρνηση, εγκλωβισμένη στη λογική της Ponzi χρηματοδότησης και των κεϋνσιανών παρεμβάσεων, σχεδιάζει την απόδρασή της μέσα από έναν νέο γύρο υπερχρέωσης.
Με ένα χρέος που αναμένεται να ξεπεράσει το 1 τρισεκατομμύριο ευρώ τα επόμενα χρόνια, σκοπεύει να αυξήσει τις αμυντικές δαπάνες, να επιδιορθώσει την υποδομή της χώρας και να καλύψει τα αμέτρητα κενά του συστήματος πρόνοιας.
Όμως τέτοιες επεκτατικές πολιτικές συνήθως οδηγούν σε πληθωρισμό, υπερχρέωση και κακή κατανομή πόρων.
Κι αν οι πολιτικοί είχαν διαβάσει στοιχειώδη οικονομική ιστορία, θα γνώριζαν ότι αυτά τα «πειράματα» σπάνια καταλήγουν καλά.
Νέες επιβαρύνσεις
Το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα (SPD), κυβερνητικός εταίρος του Χριστιανοδημοκράτη καγκελάριου Merz, συζητά την αύξηση του ανώτατου ορίου ασφαλιστικών εισφορών από τα 7.550 ευρώ στα 8.050 ευρώ. Αυτό θα μεταφραστεί σε επιβάρυνση άνω των 1.100 ευρώ ετησίως για όσους βρίσκονται σε αυτό το επίπεδο εισοδήματος – δηλαδή για εκείνους που ήδη σηκώνουν το μεγαλύτερο φορολογικό βάρος της χώρας.
Η CDU αντέδρασε έντονα, απορρίπτοντας κάθε τέτοιο μέτρο. Όμως, όπως έχει δείξει η πρόσφατη ιστορία, η CDU αλλάζει στάση με ευκολία. Ο ίδιος ο καγκελάριος Μερτς έχει ήδη αθετήσει υποσχέσεις όπως η μείωση του φόρου στο ρεύμα ή η ενίσχυση των συνόρων.
Θύμα... της επιτυχίας
Η Γερμανία είναι, σε μεγάλο βαθμό, θύμα της ίδιας της της επιτυχίας. Οι προηγούμενες γενιές δημιούργησαν τον πλούτο και το κεφάλαιο που επέτρεψε στις σοσιαλιστικές πολιτικές να εξαπλωθούν ανεξέλεγκτα.
Ταυτόχρονα, η παραγωγικότητα έχει σταματήσει να αυξάνεται, ενώ το φορολογικό βάρος έχει γίνει ασφυκτικό, εμποδίζοντας τη δημιουργία νέου κεφαλαίου.
Παρά τις φευγαλέες συζητήσεις για μετάβαση σε ένα κεφαλαιοποιητικό σύστημα συντάξεων, κάτι τέτοιο μοιάζει αδύνατο όσο συνεχίζει να λειτουργεί το παλιό, «διανεμητικό» σύστημα.
Οι περισσότεροι Γερμανοί αποταμιεύουν σε μετρητά, κάτι που τους καθιστά ευάλωτους στον πληθωρισμό. Επιπλέον, αποστρέφονται τις επενδύσεις σε μετοχές ή ιδιωτικά συνταξιοδοτικά ταμεία.
Με πάνω από 21 εκατομμύρια συνταξιούχους, κάθε προσπάθεια μεταρρύθμισης του συστήματος συναντά ένα ομοιογενές και ισχυρό εκλογικό σώμα. Η κυβέρνηση επιχειρεί σταδιακά να αυξήσει την ηλικία συνταξιοδότησης, αλλά διστάζει να μειώσει τις παροχές.
Αντί να επιλέξουν τον δρόμο της ελεύθερης αγοράς και της προσέλκυσης επενδύσεων, οι πολιτικοί προτιμούν την επιβάρυνση των ήδη πιεσμένων εργαζομένων και τη χρηματοδότηση μέσω φόρων. Όμως η πορεία αυτή οδηγεί το σύστημα στα βράχια.
Η Γερμανία, όπως και χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, αντιμετωπίζει ένα σύνθετο δημογραφικό και οικονομικό πρόβλημα.
Η διαφορά είναι ότι στην περίπτωση της Γερμανίας, η κατάρρευση δεν είναι πλέον μια μελλοντική πιθανότητα – έχει ήδη αρχίσει.
www.bankingnews.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.