Μικρά κείμενα για την ελληνική τραγωδία

20 Σεπτεμβρίου 2025

από Βασίλης Βιλιάρδος

Αποποίηση ευθύνης (εικόνες & διαγράμματα)

.

Το δημόσιο, δηλαδή όλοι εμείς, εγγυάται με 19 δις € την πληρωμή στα funds των εγγυημένων δανείων του Ηρακλής, εάν δεν καταφέρουν να τα εισπράξουν – οπότε κινδυνεύουμε να αυξηθεί το δημόσιο χρέος μας έως και 19 δις €, από όσα δάνεια δεν εισπραχθούν! Με αυτόν τον εγκληματικό τρόπο, τα funds ασφαλώς δεν έχουν κίνητρο να προβούν σε ρυθμίσεις – αλλά, αντίθετα, έχουν κίνητρο να απαιτούν κεφάλαιο, τόκους και ότι άλλο εφευρίσκουν από τους δανειολήπτες, καθώς επίσης από τους δύστυχους εγγυητές τους. Δηλαδή, απαιτούν τα πολλαπλάσια χρήματα, από αυτά που έδωσαν για να αγοράσουν τα δάνεια, χωρίς κανένα ρίσκο – με αποτέλεσμα να εισπράττουν «χρυσά» ορισμένα δάνεια από κάποιους που μπορούν, ενώ για όσους δεν μπορούν, καταπίπτουν οι εγγυήσεις και τα πληρώνει το δημόσιο!

 .

Ο εμπαιγμός των μέτρων της ΔΕΘ

«Από τα μέτρα της ΔΕΘ, οι χαμηλόμισθοι, οι χαμηλοσυνταξιούχοι και οι οικογένειες χωρίς παιδιά δεν διαπίστωσαν κάποια ιδιαίτερη ελάφρυνση – ενώ το να δοθεί σε μια οικογένεια με δύο παιδιά και εισόδημα 20.000 € μια ελάφρυνση 50 € το μήνα, δεν αλλάζει τη συνολική εικόνα. Γιατί; Λόγω της ακρίβειας που επικρατεί – καθώς επίσης του γεγονότος ότι, η Ελλάδα ευρίσκεται στην προτελευταία θέση της ΕΕ, σε σχέση με την πραγματική αγοραστική δύναμη των εργαζομένων.

Τα μέτρα εξαιρούν επίσης όσους έχουν εισοδήματα έως 10.000 € – δηλαδή, από τους 6.678.421 φορολογούμενους που υπέβαλαν πέρυσι δηλώσεις, οι 2.961.286 ή το 44,3% μένουν εκτός. Εάν προστεθούν δε εκείνοι με εισοδήματα από 10.000 έως 15.000 € που ωφελούνται οριακά, οι 710.467 φορολογούμενους ή το 70,5% είχαν μηδενικά ή ελάχιστα οφέλη.

Όσο για τους νέους ηλικίας έως 30 ετών, συνολικά 846.475 άτομα, τα 630.840 ή το 74,5% έχουν εισοδήματα έως 10.000 € – οπότε δεν ωφελήθηκαν καθόλου. Εάν προστεθούν δε εκείνοι με ετήσια εισοδήματα από 10.000 έως 15.000 €, οι 784.867 νέοι ή το 92,7% θα έχουν μηδενικά ή οριακά οφέλη από τη νέα κλίμακα – ενώ επωφελούνται μόλις 61.608 νέοι με υψηλότερες αποδοχές, οπότε τα στελέχη μεγάλων επιχειρήσεων.

Σε σχέση με τα ενοίκια, ο φόρος μειώνεται για τα ετήσια άνω των 12.000 € – οπότε  για μόλις 161.587 άτομα ή για το 8% των 2.058.505 εκμισθωτών, ενώ οι υπόλοιποι 1.896.918 ιδιοκτήτες ή το 92% μένουν εκτός».

Συνολικά και με τις παραπάνω διαπιστώσεις από δημοσιεύματα, σχεδόν το 87% των Ελλήνων δεν ωφελήθηκε καθόλου – αλλά μόλις το 13%. Το χειρότερο είναι όμως το ότι, δεν λήφθηκε κανένα μέτρο για τις επιχειρήσεις και τους ελεύθερους επαγγελματίες – για αυτούς που πληρώνουν την απαράδεκτη προκαταβολή φόρου, τα τεκμήρια κερδοφορίας, τις τεράστιες εργοδοτικές εισφορές κοκ.

Δηλαδή, δεν ανακοινώθηκε απολύτως τίποτα που να αφορά την παραγωγή, αλλά μόνο την κατανάλωση – σε μία χώρα που ήδη η κατανάλωση πλησιάζει το 90% του ΑΕΠ, ενώ λόγω έλλειψης εγχώριας παραγωγής οδηγεί στην εισαγωγή ξένων προϊόντων που αυξάνουν ακόμη περισσότερο τα δυσθεώρητα ελλείμματα των εξωτερικών της ισοζυγίων (εμπορικό και ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, οπότε το εξωτερικό μας χρέος που είναι ήδη στα 570 δις €).

Servicers

«Αγγίζουν τα 80 δις € τα δάνεια που διαχειρίζονται οι servicers – αύξηση κατά 1,617 δις € το δεύτερο τρίμηνο και σχεδόν 5 δις € από τις αρχές του έτους, σύμφωνα με τα στοιχεία της ΤτΕ».

Η πρώτη ερώτηση είναι πόσο τα αγόρασαν και η δεύτερη πώς αυξήθηκαν – ενώ η τρίτη, πώς επιτρέπεται η αισχροκέρδεια, η ληστρική και η ασύδοτη λειτουργία τους από την ΤτΕ και από τη ΝΔ. Όπως και να είναι, πρόκειται για το μακράν νούμερο ένα πρόβλημα της χώρας μας, για το οποίο δυστυχώς αδιαφορεί σχεδόν το σύνολο του πολιτικού συστήματος – ειδικά φυσικά η κυβέρνηση.

Για τη χρεοκοπία των Ελλήνων, θυμάτων της, λόγω κακοδιαχείρισης, χρεοκοπίας του δημοσίου, χωρίς τουλάχιστον να «πιάνει τόπο» – αφού τα κρατικά χρέη δεν έχουν μειωθεί ούτε στο ελάχιστο αλλά, αντίθετα, αυξάνονται. Το σίγουρο πάντως είναι το γεγονός ότι, ληστεύεται σχεδόν ολόκληρη η περιουσία του ιδιωτικού μας τομέα – ενώ συντελείται σιωπηλά η μεγαλύτερη αλλαγή του ιδιοκτησιακού καθεστώτος μίας χώρας, στην παγκόσμια ιστορία.

Το ελληνικό παράδοξο

Υψηλό κόστος εργασίας, χαμηλή παραγωγικότητα. Καθόλου παράδοξο – αφού δρομολογήθηκε η κάρτα εργασίας, οπότε αυξήθηκαν ανάλογα οι νόμιμες αμοιβές. Αυτό που μετράει όμως είναι η αύξηση του κόστους εργασίας ανά μονάδα παραγόμενου προϊόντος κατά 10,1% στην Ελλάδα, όταν η παραγωγικότητα της εργασίας μόλις κατά 0,3% ανά ώρα εργασίας και 1% ανά εργαζόμενο – προφανώς λόγω της μη διεξαγωγής επενδύσεων.

Σημαίνει βέβαια ότι, τα ελληνικά προϊόντα κοστίζουν πολύ περισσότερο – οπότε επιδεινώνονται οι πωλήσεις τους. Είναι δε καταστροφικό να αυξάνεται δέκα φορές περισσότερο το κόστος εργασίας από την παραγωγικότητα. Αντίθετα, στην ΕΕ που έχει έτσι και αλλιώς πολύ υψηλότερη παραγωγικότητα, η παραγωγικότητα της εργασίας αυξήθηκε το 2024 κατά 0,4% – γεγονός που σημαίνει ακόμη μεγαλύτερη απόκλιση και μείωση της ανταγωνιστικότητας μας.

Επομένως μείωση της ανόδου των εξαγωγών, αύξηση των εισαγωγών, ακόμη μεγαλύτερα εξωτερικά ελλείμματα (εμπορικό ισοζύγιο, ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών) και υψηλότερο εξωτερικό χρέος – το οποίο έχει ήδη εκτοξευθεί στα 570 δις €. Επίσης βέβαια πτώση των επενδύσεων – αφού συμφέρουν λιγότερο.

Ποια είναι η λύση, εκτός από την αύξηση των επενδύσεων που δεν είναι δυνατή λόγω γραφειοκρατίας, εργατικού κόστους, ληστρικού και πολύπλοκου φορολογικού συστήματος, μη γρήγορης απονομής δικαιοσύνης, μη εμπιστοσύνης των επενδυτών κλπ.; Προφανώς η μείωση των εισφορών εργοδοτών και εργαζόμενων που είναι από τις υψηλότερες στην ΕΕ, για να μειωθεί το εργατικό κόστος και να ωφεληθούν επίσης οι εργαζόμενοι – πόσο μάλλον όταν το κράτος εισπράττει πολύ περισσότερα, λόγω της κάρτας εργασίας και των αυξήσεων.

Σε ένα κράτος όμως που η κυβέρνηση του λειτουργεί εισπρακτικά, κλέβοντας ουσιαστικά τους Πολίτες όπου και όπως μπορεί, δεν δρομολογούνται ορθολογικές οικονομικές πολιτικές – μόνο ληστρικές! Το ότι τώρα στη Δανία οι αυξήσεις μισθών ήταν χαμηλότερες, στο 1,5%, είναι εύλογο – αφού ο μέσος μισθός εκεί είναι στα 5.900 €, ενώ στην Ελλάδα μόλις περί τα 1.340 €.

Airbnb

Η χώρα μας είχε το 2024 τη χαμηλότερη κατά κεφαλήν τουριστική δαπάνη στην Ευρώπη – σχεδόν τη μισή ακόμη και από την Τουρκία, στην οποία υπερέβη τα 900 €! Χαμηλότερη επίσης από την Αλβανία – αν είναι δυνατόν!

Η μείωση φαίνεται δε ότι συνεχίζεται, αφού δεν καταλαβαίνουμε ως χώρα πως η αύξηση της προσφοράς, μειώνει τις τιμές – ειδικά όσον αφορά τα Αirbnb που αφενός μεν ασκούν τιμολογιακό ανταγωνισμό στα ξενοδοχεία, αφετέρου αυξάνουν τις τιμές των ενοικίων.

Προφανώς δεν αναφερόμαστε σε αυτούς που νοικιάζουν το μοναδικό σπίτι τους, για να κερδίσουν κάτι – αλλά στους μεγάλους ιδιοκτήτες ακινήτων και στις εταιρίες. Επίσης στην παροχή Golden Visa που συμβάλει με τη σειρά της στις αυξήσεις των ενοικίων – παροχή που παρουσιάζει αυξητικές τάσεις, με κύριους αγοραστές Τούρκους, Ισραηλινούς και Κινέζους.

Σε κάθε περίπτωση, δεν γίνεται απολύτως τίποτα για να αλλάξει το αποτυχημένο τουριστικό μας μοντέλο – όπου θεωρούμε απαράδεκτο να έχουμε τις διπλές αφίξεις από την Πορτογαλία, επιβαρύνοντας τα μέγιστα τις υποδομές μας, με έσοδα μόλις 21,7 δις €, όταν η Πορτογαλία πάνω από 31 δις € (πηγή). Επίσης απαράδεκτες είναι οι αμοιβές εξαθλίωσης των εργαζόμενων στον τουρισμό, σε συνθήκες γαλέρας – κάτι που δεν συμβαίνει πουθενά στην ΕΕ.

Η απάτη των κόκκινων δανείων

Το μεγαλύτερο κομματικό έγκλημα στην Ελλάδα δεν είναι ο ΟΠΕΚΕΠΕ – αλλά η διαχείριση εκ μέρους της ΝΔ των κόκκινων δανείων, μέσω των οποίων ληστεύονται από τα funds τα σπίτια των Ελλήνων, τα οικόπεδα τους, η αγροτική γη, οι επιχειρήσεις και το μέλλον τους.

Ειδικά όσον αφορά τα τρία προγράμματα Ηρακλής, όπου σωστά εδώ ο Ι. Στουρνάρας είχε προτείνει στη θέση τους μία Bad Bank, όπως πρώτοι εμείς, αποτελούν κίνητρο για τα funds να μην προβαίνουν σε ρυθμίσεις – αλλά να ληστεύουν όσο μπορούν περισσότερο τους Έλληνες!

Εν προκειμένω το δημόσιο, δηλαδή όλοι εμείς, εγγυάται με 19 δις € την πληρωμή στα funds των εγγυημένων δανείων του Ηρακλής, εάν δεν καταφέρουν να τα εισπράξουν – οπότε κινδυνεύουμε να αυξηθεί το δημόσιο χρέος μας έως και 19 δις €, από όσα δάνεια δεν εισπραχθούν!

Με αυτόν τον εγκληματικό τρόπο, τα funds ασφαλώς δεν έχουν κίνητρο να προβούν σε ρυθμίσεις – αλλά, αντίθετα, έχουν κίνητρο να απαιτούν κεφάλαιο, τόκους και ότι άλλο εφευρίσκουν από τους δανειολήπτες, καθώς επίσης από τους δύστυχους εγγυητές τους.

Δηλαδή, απαιτούν τα πολλαπλάσια χρήματα, από αυτά που έδωσαν για να αγοράσουν τα δάνεια, χωρίς κανένα ρίσκο – με αποτέλεσμα να εισπράττουν «χρυσά» ορισμένα δάνεια από κάποιους που μπορούν, ενώ για όσους δεν μπορούν, καταπίπτουν οι εγγυήσεις και τα πληρώνει το δημόσιο! Μονά-ζυγά δικά τους λοιπόν, κατά τη γνωστή ρήση.

Ειλικρινά πιστεύει κανείς ότι, δεν πρόκειται για μία άκρως εγκληματική πολιτική της ΝΔ; Πως μπορεί να της πιστωθεί το τεκμήριο της ανοησίας, αντί του δόλου για την εξυπηρέτηση των τραπεζών; Εκείνων των τραπεζών που στήριξε με 19 δις € δικά μας χρήματα για να ξεφορτωθούν τα κόκκινα δάνεια τους στα ξένα funds (εάν υποθέσουμε πως δεν συμμετέχουν σε αυτά οι τράπεζες), όταν την ίδια στιγμή τους επιτρέπει να κερδίζουν αφορολόγητα μόνο το 2024 περί τα 4,7 δις € καθαρά;

Πώς; Μέσω του αναβαλλόμενου φόρου των 20 δις € που εμείς καλούμαστε τελικά να αναπληρώσουμε, με την υπερφορολόγηση μας – επί πλέον φυσικά των πάνω από 45 δις € που πληρώσαμε ως φορολογούμενοι, για τη διάσωση τους!

Ακόμη χειρότερα, η ΝΔ ξεπούλησε τις μετοχές του δημοσίου στις τράπεζες, ακριβώς τότε που άρχισαν να αυξάνονται οι τιμές τους – φορτώνοντας μας με μία ακόμη ζημία! Προφανώς βέβαια αυξήθηκαν οι τιμές των μετοχών τους, κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις – ενώ ασφαλώς μπορούσε να το προβλέψει η κυβέρνηση, αφού η ίδια παρείχε στις τράπεζες όλες αυτές τις «διευκολύνσεις», οπότε είχε τη γνωστή ως «εσωτερική πληροφόρηση» που σε άλλες χώρες τιμωρείται ποινικά.

Δυστυχώς με αυτά τα οικονομικά εγκλήματα δεν χάνουμε μόνο τα περιουσιακά μας στοιχεία, αλλά αυξάνεται επιπλέον συνεχώς το δημόσιο χρέος μας, «εις υγείαν των κορόιδων» – παρά το ξεπούλημα των πάντων και την υπερφορολόγηση μας.

Δόθηκαν τόσα χρήματα και τόσες διευκολύνσεις στις τράπεζες, χωρίς να εξασφαλισθεί ως αντάλλαγμα έστω κάποια πρόνοια για τους δανειολήπτες της κρίσης. Αυτό από μόνο του δεν συνιστά εγκληματική διαχείριση; Δεν νιώθει ντροπή η κυβέρνηση;

Πρόγραμμα Safe

Οι αποτυχίες και οι κακές εκτιμήσεις της εξωτερικής μας πολιτικής, είναι αμέτρητες – τελευταία, όσον αφορά τη συμμετοχή μας στο εξοπλιστικό πρόγραμμα SAFE των 150 δις € της ΕΕ, όπου ζητήσαμε μόνο 1,2 δις € και τελικά μας εγκρίθηκαν μόλις 787 εκ. €, λιγότερα ακόμη και από την Κύπρο!

Δεν τεκμηριώνει αλήθεια το πόση λίγη εκτίμηση έχει στην κυβέρνηση μας η Κομισιόν, καθώς επίσης πόσο μικρή εμπιστοσύνη (εύλογα) στα οικονομικά μας μεγέθη; Αρχικά πάντως, ο Ν. Δένδιας δήλωσε πως δεν θα συμμετέχουμε, ισχυριζόμενος ότι δεν μας συμφέρει! Αν είναι δυνατόν, όταν πρόκειται για φθηνό δανεισμό, με δεκαετή περίοδο χάριτος και με εξόφληση έως 45 έτη – κάτι που δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο!

Στην συνέχεια τον «άδειασε» ο έτερος δελφίνος, ο Κ. Πιερρακάκης (αν και τελικά βλέπουμε να επικρατεί ο Κ. Χατζηδάκης, για τον οποίο «θάφτηκε» ακόμη και το πρόσφατο σκάνδαλο με την ωμή παράβαση των κανόνων του Επιτελικού Κράτους), ανακοινώνοντας τη συμμετοχή μας στο SAFE σε νομοσχέδιο του Ν. Δένδια, λίγο πριν τη λήξη της προθεσμίας – προφανώς κατ’ εντολή του πρωθυπουργού.

Τα 787 εκ. € βέβαια, όπου ο Ν. Δένδιας άσκησε κριτική για κακή διαπραγμάτευση στον Κ. Πιερρακάκη, μάλλον σωστά, είναι δώρο άδωρο – αφού είναι σταγόνα στον ωκεανό των αμυντικών αναγκών μας και δεν καλύπτουν καν τον εκσυγχρονισμό των πεπαλαιωμένων φρεγατών του ΠΝ μας.

Στην παγίδα του χρέους

«Οι αγορές ξεπουλάνε τα κρατικά ομόλογα των μεγάλων χωρών – το συνολικό παγκόσμιο χρέος (δημόσιο και ιδιωτικό) έφτασε το ρεκόρ των 324 τρις $ το πρώτο τρίμηνο του 2025».

Η Ελλάδα δεν έχει πρόβλημα, επειδή (α) δεν είναι μεγάλη χώρα και (β) έχει ήδη χρεοκοπήσει τόσο ο δημόσιος, όσο και ο ιδιωτικός της τομέας – με τη δημόσια περιουσία της να είναι ήδη υποθηκευμένη και να ξεπουλιέται, με τους πλειστηριασμούς να αυξάνονται συνεχώς, με το πραγματικό ωρομίσθιο στην τελευταία θέση της ΕΕ, με τις συντάξεις σε εξευτελιστικά επίπεδα, με το κόστος ζωής στο ζενίθ κοκ.

Επομένως, δεν χρειάζεται να δρομολογήσει μία πολιτική λιτότητας, όπως η Γαλλία ή η Ιταλία – αφού την έχει ήδη διαχρονικά. Εκτός αυτού, το μεγαλύτερο μέρος του χρέους της είναι σε θεσμικούς δανειστές της ΕΕ, σε Repos των φορέων του δημοσίου και σε ομόλογα που διακρατούν κυρίως οι ελληνικές τράπεζες – ενώ έχει επιμηκύνει την πληρωμή των 96 δις € του δανείου του ESM το 2018 για μετά το 2032, συν τους τόκους των 25 δις €. Άρα στις διεθνείς αγορές διαπραγματεύεται ένας περιορισμένος αριθμός ελληνικών ομολόγων – οπότε το κόστος δανεισμού είναι λογικά χαμηλό.

Όσον αφορά το χρέος ως προς το ΑΕΠ της, μειώνεται με τη βοήθεια του πληθωρισμού που είναι σχεδόν διπλάσιος του μέσου της ΕΕ – αφού προσμετράται ως προς το πληθωριστικό ΑΕΠ (237,6 δις €) και όχι ως προς το πραγματικό (201,5 δις €), με το οποίο μετρείται ο ρυθμός ανάπτυξης.

Δηλαδή, εάν ο πληθωρισμός ήταν ακόμη υψηλότερος, το χρέος/ΑΕΠ θα ήταν ακόμη χαμηλότερο – παρά το ότι είναι θανατηφόρος για τους Πολίτες. Επί πλέον η Ελλάδα έχει υπερπλεονάσματα, μέσω της διατήρησης των ίδιων φορολογικών συντελεστών στις αυξημένες τιμές, εις βάρος φυσικά των Πολιτών της – όπου μόνο το 2024 ο πληθωριστικός φόρος έφτασε στα 10,5 δις €!

Πολιτική σταθερότητα δε, επειδή κανένας δεν διαμαρτύρεται για τη ληστεία του από το κράτος, από τις τράπεζες, από τα καρτέλ, από τα funds κοκ. – ούτε βέβαια για τη διαχρονική πολιτική λιτότητας, όπως σήμερα οι Γάλλοι, απλά και μόνο με την αναγγελία της από την κυβέρνηση τους.

Συμπερασματικά λοιπόν είναι όλα σχετικά – ενώ για την Ελλάδα ισχύει η λαϊκή παροιμία, σύμφωνα με την οποία «ο βρεγμένος τη βροχή δεν τη φοβάται».

ΔΕΘ

Ρωτιούνται οι απόψεις μας γενικότερα για τις εξαγγελίες των κομμάτων στη ΔΕΘ – της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ με τις «παραφυάδες» του (ΜΕΡΑ, Πλεύση, Νέα Αριστερά, Τσίπρας κλπ.). Δηλαδή, αυτών που χρεοκόπησαν την Ελλάδα ή που επιδείνωσαν τις συνθήκες χρεοκοπίας της – δολοφονώντας το 2015 την τελευταία ελπίδα των Ελλήνων.

Κατ’ αρχήν οι θέσεις μας δεν έχουν ποτέ κομματικά κριτήρια, αλλά εθνικά, προτάσσοντας την οικονομία – αφού από την οικονομία εξαρτώνται όλα τα υπόλοιπα (Υγεία, Παιδεία, Άμυνα, Ασφάλεια κλπ.).

Κατά δεύτερο λόγο, οι εξαγγελίες δεν έχουν καμία σχέση με αυτά που πράγματι χρειάζεται η Ελλάδα, όπως την αλλαγή του χρεοκοπημένου παραγωγικού και τουριστικού της μοντέλου – αλλά με παροχές και δαπάνες της συνήθους πελατειακής μορφής, όταν την ίδια στιγμή ληστεύονται οι Έλληνες με τον πληθωριστικό φόρο, ο οποίος ήταν 4,45 δις € το 2022, 9 δις € το 2023 και 10,5 δις € το 2024 (φαίνεται από τον πίνακα, εάν αφαιρέσουμε από το ονομαστικό ΑΕΠ που είναι επάνω σε αγοραίες τιμές, το πραγματικό που είναι κάτω και το πολλαπλασιάσουμε επί 29% που είναι περίπου το ποσοστό φόρων επί του ΑΕΠ).

Σημαίνει ότι δεν στηρίζουμε τη μείωση της φορολογίας που εξήγγειλε η ΝΔ, κόστους 1,2 δις €, τη 13η σύνταξη, κόστους πάνω από 3 δις € που απαίτησε ο ΣΥΡΙΖΑ, ή το 13ο μισθό των δημοσίων υπαλλήλων που είπε το ΠΑΣΟΚ, κόστους 1,35 δις €; Προφανώς τα στηρίζουμε – απλά τα κοιτάζουμε από μία διαφορετική οπτική γωνία.

Ειδικότερα, αυτό που πρέπει να λειτουργεί ως «πυξίδα» όλων των αποφάσεων, είναι ο μέσος μισθός του ιδιωτικού τομέα – αφού στην ουσία «αποδίδει» την εικόνα της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας μας, την παραγωγικότητα της εργασίας, την ισοτιμία του ελληνικού ευρώ, την «αξία» του παραγωγικού μας μοντέλου, τον ανάλογο μισθό των ΔΥ, τις συντάξεις κλπ.

 Εάν δε αυξηθεί πάνω από την παραγωγικότητα (ή/και από το μέσο πληθωρισμό της ΕΕ), κλείνουν οι επιχειρήσεις, αυξάνεται το έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών, οπότε το εξωτερικό χρέος κλπ. Ο μέσος λοιπόν ονομαστικός μεικτός μισθός στην Ελλάδα, ήταν στα 1.342 € το 2024 – ενώ στη Δανία, για παράδειγμα, περί τα 5.900 €.

Σημαίνει αλήθεια ότι, η κυβέρνηση της Δανίας είναι 4,4 φορές πιο γενναιόδωρη, από ότι η ελληνική; Όσο δηλαδή ο υψηλότερος μισθός; Προφανώς όχι – σημαίνει απλά ότι, η ανταγωνιστικότητα της Δανίας (και όλα τα υπόλοιπα), είναι αντίστοιχα υψηλότερη της Ελλάδας. Επομένως, αυτό που θα πρέπει να απασχολεί τα κόμματα και να εκφράζεται με τις εξαγγελίες τους, είναι η άνοδος της παραγωγικότητας της εργασίας, από την οποία εξαρτώνται οι μισθοί και ασφαλώς της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας μας.

Από πού φαίνεται η τελευταία; Από τα δύο ισοζύγια (εμπορικό, τρεχουσών συναλλαγών, το τελευταίο στο +12,1% του ΑΕΠ της Δανίας, όταν στο -6,4% της Ελλάδας!) – ενώ προκύπτουν κυρίως από το επιτυχημένο οικονομικό και τουριστικό μοντέλο, τα οποία προϋποθέτουν σωστό σχεδιασμό εκ μέρους των κυβερνήσεων για να έχουν κατεύθυνση οι επιχειρήσεις, επενδύσεις και καινοτομία.

Τι προϋποθέτουν με τη σειρά τους οι επενδύσεις; Κυρίως γρήγορη και σωστή απονομή Δικαίου, μηδενική πολιτική διαφθορά, την ελάχιστη δυνατή γραφειοκρατία, τη σωστή λειτουργία του τραπεζικού τομέα, την απλοποίηση του φορολογικού κώδικα (κατ’ εμάς επίπεδη φορολόγηση 15% με έσοδα/έξοδα για όλους, αφού έτσι μηδενίζεται και η φοροδιαφυγή), τη διαφάνεια παντού, καθώς επίσης το προσιτό και ανταγωνιστικό κόστος ενέργειας (από τα παραπάνω εξαρτάται και ο πληθωρισμός).

Τίποτα από όλα αυτά όμως δεν εξήγγειλαν τα κόμματα στη ΔΕΘ – τα οποία είναι εχθρικά προς την επιχειρηματικότητα και ειδικά η ΝΔ προς τις μικρές επιχειρήσεις (έως 9 άτομα), αφού η ίδια έχει δηλώσει πως θέλει να τις κλείσει! Αυτές δηλαδή που προσφέρουν περίπου το 83% των θέσεων εργασίας και το 57% του ΑΕΠ μας – χωρίς να σκέφτεται καν πώς θα τις αντικαταστήσει, ελπίζοντας όχι με τις πολύ μεγάλες που λειτουργούν ως καρτέλ και συμβάλουν στην ακρίβεια.

Οι βασικότερες πάντως αλλαγές που θα προτείναμε άμεσα, θα ήταν (α) η ριζική επίλυση του προβλήματος των κόκκινων δανείων που επιδεινώνει και το στεγαστικό, όπως έχουμε περιγράψει (β) το «πλαφόν» στις τιμές της ενέργειας (εναλλακτικά η σωστή λειτουργία της αγοράς με μακροπρόθεσμες συμβάσεις) και (γ) η μείωση των εισφορών εργοδοτών και εργαζομένων που είναι από τις υψηλότερες στην ΕΕ – με αποτέλεσμα το κόστος του εργαζομένου για τις επιχειρήσεις, να είναι σχεδόν διπλάσιο του καθαρού μισθού.

Γιατί θα προτείναμε τη μείωση των εισφορών, αφού για τα κόκκινα δάνεια και το πλαφόν είναι ξεκάθαρα; Επειδή έτσι οι επιχειρήσεις θα γίνονταν πιο ανταγωνιστικές, με θετικά αποτελέσματα για τους μισθούς και τα ισοζύγια – ενώ οι εργαζόμενοι θα είχαν ανάλογα υψηλότερο διαθέσιμο εισόδημα, χωρίς να επιβαρύνουν τις επιχειρήσεις.

Φόροι

«Οι 83 φόροι που μειώθηκαν από το 2019 ως σήμερα». Η κυβέρνηση αγωνίζεται να πείσει ότι, μετράει ο αριθμός των φόρων που μείωσε και όχι τα φορολογικά έσοδα – θεωρώντας προφανώς ότι, απευθύνεται σε καθυστερημένους και ανόητους.

Σε Πολίτες που δεν καταλαβαίνουν ψάχνοντας τις τσέπες τους ότι, τα φορολογικά έσοδα το 2024 ήταν αυξημένα περί τα 20 δις € σε σχέση με το 2019 – ούτε πως μόνο από τον πληθωρισμό και μόνο το 2024 φορολογήθηκαν με 10,5 δις € επιπλέον, το 2025 με ακόμη περισσότερα, ενώ το 2026 δεν θα τους επιστραφούν 1,6 δις €, αλλά απλά δεν θα τους πάρει μόλις 1,6 δις € η κυβέρνηση.

Θριαμβολογεί για παράδειγμα η ΝΔ ότι, μείωσε πολλές φορές τον ΕΝΦΙΑ, χωρίς όμως να λέει πως αύξησε ταυτόχρονα τις αντικειμενικές αξίες – οπότε τα φορολογικά έσοδα παρέμειναν σχεδόν τα ίδια!

Δεν φτάνει δηλαδή το ότι, οι Έλληνες υπερφορολογούνται σε τρομακτικό βαθμό, αλλά πρέπει να ανέχονται επιπλέον την κυβερνητική κοροϊδία – όπως το ότι σε 10.500.000 Πολίτες θα «δοθούν» 1,6 δις €, αφού τους πάρουν πάνω από 21 δις €, ενώ οι 5 τράπεζες κέρδισαν μόνο το 2024 περί τα 4,7 δις € ληστεύοντας τους Έλληνες, χωρίς να πληρώσουν ούτε 1 € φόρους! Είναι η πρώτη φορά που διαπιστώνεται τέτοιου μεγέθους κυβερνητική αναλγησία – ακόμη χειρότερα χωρίς να πιάνει τόπο, αφού το χρέος παραμένει στη στρατόσφαιρα.

Οι λύσεις της υπερχρέωσης

Μία χώρα μπορεί να επιλύσει το πρόβλημα της υπερχρέωσης της χωρίς να χρεοκοπήσει, με τους εξής τρεις τρόπους:

(α) Με τον πληθωρισμό, πολύ περισσότερο σε συνδυασμό με την υπερφορολόγηση – κυρίως μέσω της διατήρησης των ίδιων συντελεστών έμμεσων φόρων, όπως ο ΦΠΑ, στις αυξημένες τιμές,

(β) με την πολιτική λιτότητας και

(γ) με την επίτευξη πλεονασμάτων στο εμπορικό ισοζύγιο και ιδίως στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της.

Εν προκειμένω, με τον πρώτο τρόπο που εφαρμόζει σήμερα η Ελλάδα, σαν μα μην έμαθε τίποτα από τα τρία διαδοχικά μνημόνια (μοναδική περίπτωση στην παγκόσμια ιστορία), ληστεύονται και εξαθλιώνονται οι Πολίτες, αφού καταρρέουν οι πραγματικοί τους μισθοί (=σε όρους αγοραστικής αξίας και μετά φόρων) – οπότε οι θετικές του επιδράσεις στο χρέος έχουν ημερομηνία λήξης, όταν η ανθεκτικότητα στην ακρίβεια και η φοροδοτική ικανότητα των Πολιτών εξαντλούνται.

Όσον αφορά το δεύτερο τρόπο, η χώρα βυθίζεται στην ύφεση, η ανεργία αυξάνεται, οι χρεοκοπίες Πολιτών και επιχειρήσεων κλιμακώνονται, οι επενδύσεις μειώνονται, το ΑΕΠ καταρρέει, το κόστος εργασίας ανά μονάδα παραγομένου προϊόντος αυξάνεται κοκ. – όπως έχουμε διαπιστώσει στην Ελλάδα, σχεδόν από την πρώτη ημέρα των μνημονίων.

Ο τρίτος τρόπος είναι ο μοναδικός βιώσιμος – πόσο μάλλον όταν η μείωση του εμπορικού ελλείμματος αυξάνει ταυτόχρονα το ΑΕΠ, αφού αποτελεί τον τέταρτο συντελεστή του (ΑΕΠ= κατανάλωση + ιδιωτικές επενδύσεις + δημόσιες δαπάνες + εμπορικό ισοζύγιο).

Για να καταλάβουμε τι σημαίνει, εάν είχαμε ισοσκελισμένο εμπορικό ισοζύγιο, όχι πλεόνασμα όπως άλλες χώρες αλλά απλά ισοσκελισμένο (=+-0), τότε το ΑΕΠ μας το 2024 θα αυξανόταν αυτόματα στα 272,2 δις € από 237,6 δις € (=237,6 δις € + 34,6 δις €) – ενώ τα δημόσια έσοδα κατά 10 δις € (=34,6Χ29%), χωρίς υπερφορολόγηση.

Κάτι τέτοιο απαιτεί όμως παραγωγικές και καινοτόμες επενδύσεις, οι προϋποθέσεις των οποίων είναι γνωστές (=γρήγορη απόδοση δικαιοσύνης, μηδενική διαφθορά, ελάχιστη γραφειοκρατία κλπ.) – ενώ μέσω αυτών των επενδύσεων αυξάνεται η παραγωγικότητα της εργασίας (οπότε οι μισθοί), η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας και οι εξαγωγές, παράλληλα με τη μείωση των εισαγωγών.

Η «διαδικασία» αυτή στη συνέχεια αυξάνει το ΑΕΠ και άρα τα φορολογικά έσοδα του δημοσίου, όπως ήδη αναφέραμε – χωρίς την υπερφορολόγηση των Πολιτών. Δυστυχώς, ορισμένες μόνο χώρες καταλαβαίνουν τη σημασία των πλεονασμάτων των ισοζυγίων για την οικονομία τους – στις οποίες δεν ανήκει δυστυχώς η Ελλάδα, με κριτήριο τα θηριώδη ελλείμματα και των δύο ισοζυγίων της το 2024 (-34,6 δις € το εμπορικό ισοζύγιο και -15,3 δις € το τρεχουσών συναλλαγών), τα οποία συνεχίζονται το 2025.

Οι χώρες που το καταλαβαίνουν στην Ευρώπη είναι κυρίως η Γερμανία (+5,7% του ΑΕΠ της πλεόνασμα ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών), η Ολλανδία (+9,1%), η Ελβετία (+5,1%), η Δανία (+12,1%), η Σουηδία (+6%) και η Νορβηγία (+16,7%) – η Ιρλανδία επίσης (17,2%), αλλά για διαφορετικούς λόγους. Οι τρεις σκανδιναβικές χώρες έχουν βέβαια κρατήσει τα εθνικά τους νομίσματα που προφανώς είναι ισχυρά, λόγω των πλεονασμάτων των ισοζυγίων τους – ενώ ανάλογα υψηλοί είναι οι μέσοι μισθοί των εργαζομένων τους.

Η αιτία τώρα που η Γαλλία ευρίσκεται σχεδόν ακυβέρνητη, είναι η Γερμανία – ο αθέμιτος ανταγωνισμός της δηλαδή από τη γειτονική χώρα (=μισθολογικό dumping, με τη διατήρηση των μισθών κάτω από την παραγωγικότητα των εργαζομένων), με την οποία έχει πια συνεχή ελλείμματα ισοζυγίων.

Η δεύτερη αιτία είναι το ότι, σχεδιάζει να καταπολεμήσει τα ελλείματα του προϋπολογισμού της, μέσω ενός μαζικού προγράμματος λιτότητας – το οποίο όμως, όπως ασφαλώς γνωρίζουν οι Γάλλοι, εάν πράγματι δρομολογηθεί, θα την οδηγήσει σε μία ανάλογη καταστροφή, με αυτήν που βιώσαμε στην Ελλάδα.

Πόσο μάλλον όταν ασφαλώς δεν το χρειάζεται, αφού το 2024 είχε μεν χρέος στο 113% του ΑΕΠ, αλλά ελαφρύ πλεόνασμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της (0,4%) – το οποίο θα μπορούσε να αυξήσει με τη σωστή πολιτική, αφού διαθέτει παραγωγική βάση (μεταποίηση, βιομηχανία), έτσι ώστε να περιορίσει το έλλειμμα του προϋπολογισμού της.

Δυστυχώς φαίνεται πως η ΕΚΤ, «πιόνι» των αγορών, δεν θα στηρίξει τα ομόλογα της χώρας, απλά και μόνο για να της επιβάλει την πολιτική λιτότητας εκβιαστικά, όπως συνέβη και στην Ελλάδα – ενώ σε μία σύγκρουση αγορών και Πολιτών, οι πιο αδύναμοι είναι συνήθως οι Πολίτες.

Τράπεζες

Η Ελλάδα έχει κάτω από 15 τράπεζες και στην ουσία 4 αφελληνισμένες συστημικές – οι οποίες κυριαρχούν στην αγορά, λειτουργούν ως καρτέλ, ο ανταγωνισμός είναι ανύπαρκτος και επιβάλουν καταχρηστικά τους όρους τους, με την ευρεία έννοια των λέξεων.

Αντίθετα στην Αυστρία με μικρότερο πληθυσμό, για παράδειγμα, υπάρχουν πάνω από 400 τράπεζες, οπότε λειτουργεί ο ανταγωνισμός – πόσο μάλλον όταν επιτηρούνται ενεργητικά από την κεντρική τράπεζα της χώρας, αλλά και από το κράτος.

Οι Έλληνες έχουν καταντήσει δυστυχώς σκλάβοι των τραπεζών, της ΕΕ και των κυβερνήσεων τους – ενώ ασφαλώς ένα κόμμα που χρωστάει στις τράπεζες πάνω από μισό δις €, όπως η ΝΔ (αντίστοιχα το ΠΑΣΟΚ), δεν μπορεί να τους επιβάλει τίποτα!

Ακόμη χειρότερα τους έχει επιτρέψει να αισχροκερδούν αφορολόγητα, παρέχοντας τους αναβαλλόμενους φόρους περί τα 20 δις € – γεγονός που σημαίνει ότι, δεν θα πληρώνουν φόρους έως ότου αποκτήσουν σωρευτικά καθαρά κέρδη περί τα 70 δις €. Ποιος θα συμπληρώσει αυτούς τους φόρους που δεν πληρώνουν οι τράπεζες; Προφανώς όλοι εμείς, όπως άλλωστε και τις υπέρογκες χρεώσεις τους!

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν αποκλειστικά τους συγγραφείς τους. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες των συνεργατών της. 

https://analyst.gr