Η φοροδιαφυγή στην Ελλάδα δεν είναι πολύ μεγαλύτερη από άλλες χώρες – ενώ ασφαλώς δεν υπολογίζεται με τον απλοϊκό τρόπο του κ. Στουρνάρα. Δηλαδή, αφαιρώντας από την κατανάλωση τα δηλωθέντα εισοδήματα – μεταξύ άλλων επειδή είναι αυτονόητο ότι, ένα σημαντικό μέρος της κατανάλωσης οφείλεται στον τουρισμό, όπου οι τουρίστες δαπανούν εισοδήματα που εισέπραξαν στη χώρα τους. Εκτός αυτού, η κατανάλωση οφείλεται και στη χρήση των αποταμιεύσεων – όπου η Ελλάδα είναι πρωταθλήτρια στη μείωση τους, με αρνητικό συντελεστή ξανά από το 2021 και μετά. Χωρίς αποταμιεύσεις βέβαια δεν διενεργούνται επενδύσεις – οπότε είμαστε εγκλωβισμένοι σε έναν φαύλο κύκλο, με αποτέλεσμα 1.300.000 παιδιά μας να έχουν μεταναστεύσει στο εξωτερικό.

Οι δύο μεγάλες πληγές της οικονομίας μας και άλλα κείμενα

13 Σεπτεμβρίου 2024

από Βασίλης Βιλιάρδος

Αποποίηση ευθύνης (εικόνες & διαγράμματα)

.

Ανάλυση

Τονίζουμε συνεχώς ότι, τα δύο βασικότερα προβλήματα της χώρας μας είναι το έλλειμμα του εμπορικού της ισοζυγίου και το φορολογικό της σύστημα – ένα ληστρικό και δυσλειτουργικό σύστημα που δεν επιτρέπει στην ουσία τις υγιείς επενδύσεις, μέσω της ίδρυσης βιώσιμων επιχειρήσεων, ενώ διευκολύνει τη διαπλοκή και τη διαφθορά.

Όσον αφορά το πρώτο, το ΑΕΠ είναι το σύνολο της κατανάλωσης, των ιδιωτικών επενδύσεων, των δημοσίων δαπανών και του εμπορικού ισοζυγίου – δηλαδή των εξαγωγών αγαθών, μείον τις εισαγωγές. Όταν λοιπόν το ετήσιο έλλειμμα είναι πάνω από 30 δις € (-19,39 δις € στο 7μηνο του 2024), μειώνεται αντίστοιχα το ΑΕΠ μας – ενώ τεκμηριώνει την πτώση της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας μας, από την οποία εξαρτώνται οι μισθοί.

Εν προκειμένω, οι κυβερνήσεις μας κάνουν το εξής μεγάλο λάθος: θεωρούν ότι, η λύση του προβλήματος είναι η αύξηση των εξαγωγών που δεν είναι καθόλου εύκολη, επειδή οι διεθνείς αγορές είναι πολύ ανταγωνιστικές. Το σωστό όμως είναι η μείωση των εισαγωγών – με την αντικατάσταση των εισαγομένων προϊόντων από ελληνικά, όπου τουλάχιστον έχουμε το πλεονέκτημα της μη επιβάρυνσης τους με μεταφορικά, ενώ δεν είναι τόσο ευάλωτα στο διεθνή ανταγωνισμό.

Για να επιτευχθεί, χρειάζεται η στήριξη της εγχώριας παραγωγής από την κυβέρνηση/τράπεζες με ανάλογα μέτρα – καθώς επίσης η σύνδεση της με τον τουρισμό. Για παράδειγμα, δεν πρέπει να υπάρχει κανένα ξένο προϊόν στα ξενοδοχεία, όπως βούτυρο Δανίας κλπ. – ενώ οφείλουν να χρησιμοποιούνται από την εστίαση και να πουλιόνται από τα Σ/Μ  μόνο εγχώρια λαχανικά και φρούτα της εποχής (όχι εισαγόμενα, όπως συμβαίνει στην Ιταλία).

Από την πλευρά των καταναλωτών, πρέπει να αγοράζονται μόνο ελληνικά προϊόντα – συνειδητοποιώντας μεταξύ άλλων πως μόνο έτσι στηρίζονται οι θέσεις εργασίας στη χώρα μας και όχι αυτές των ξένων κρατών. Εάν εδώ καταφέρναμε να ισοσκελίσουμε το εμπορικό μας ισοζύγιο, το πραγματικό μας ΑΕΠ που αυξήθηκε μόλις κατά 11 δις € από το 2019 έως το 2023, παρά τα 50,5 δις € που δαπανήθηκαν με δανεικά, θα αυξανόταν αυτόματα πάνω από 30 δις €!

Σε σχέση με το δεύτερο, η λύση είναι αυτή που έχουμε προτείνει προ πολλού: η υιοθέτηση του επίπεδου φόρου της τάξης του 15%, σε συνδυασμό με το σύστημα εσόδων/εξόδων και με έναν απλουστευμένο φορολογικό κώδικα 50 σελίδων – στον οποίο δεν θα υπάρχουν οι απίστευτες αδικίες, όπως η φορολόγηση των αγαθών/υπηρεσιών που έχουν πουληθεί με πίστωση, τα τεκμήρια διαβίωσης και κερδοφορίας, ο ΕΝΦΙΑ κλπ.

Κάτι τέτοιο θα εκμηδένιζε τη φοροδιαφυγή – επειδή όλοι θα έπαιρναν τιμολόγια, αφού θα αφαιρούνταν από τα έσοδα τους όσον αφορά την υποχρέωση πληρωμής φόρων. Παρεμπιπτόντως εδώ, η φοροδιαφυγή στην Ελλάδα δεν είναι πολύ μεγαλύτερη από άλλες χώρες – ενώ ασφαλώς δεν υπολογίζεται με τον απλοϊκό τρόπο του κ. Στουρνάρα. Δηλαδή, αφαιρώντας από την κατανάλωση τα δηλωθέντα εισοδήματα – μεταξύ άλλων επειδή είναι αυτονόητο ότι, ένα σημαντικό μέρος της κατανάλωσης οφείλεται στον τουρισμό, όπου οι τουρίστες δαπανούν εισοδήματα που εισέπραξαν στη χώρα τους.

Εκτός αυτού, η κατανάλωση οφείλεται και στη χρήση των αποταμιεύσεων – όπου η Ελλάδα είναι πρωταθλήτρια στη μείωση τους, με αρνητικό συντελεστή ξανά από το 2021 και μετά. Χωρίς αποταμιεύσεις βέβαια δεν διενεργούνται επενδύσεις – οπότε είμαστε εγκλωβισμένοι σε έναν φαύλο κύκλο, με αποτέλεσμα 1.300.000 παιδιά μας να έχουν μεταναστεύσει στο εξωτερικό (μόνο το 2023 έφυγαν 159.000 Έλληνες).

Τέλος, όσον αφορά το εμπορικό έλλειμμα που δεν καλύπτεται από τα τουριστικά έσοδα (τα οποία είναι επίσης πολύ χαμηλά, αφού δεν είναι λογικό να έχουμε 34 εκ. αφίξεις και 20,5 δις € έσοδα, όταν η Πορτογαλία 18 εκ. αφίξεις και 25 δις € έσοδα, με αποτέλεσμα να λειτουργεί ζημιογόνα ο τουριστικός μας κλάδος – ανάλυση), οπότε έχουμε έλλειμμα και στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, υπάρχει ένα ακόμη πρόβλημα που εμποδίζει τη βελτίωση του – το παρακάτω που έχει επισημανθεί από το ΚΕΠΕ:

«Η Ελλάδα έχει το 4ο υψηλότερο ποσοστό εισαγωγικού περιεχομένου στην παραγωγή των εξαγόμενων προϊόντων της, σε σχέση με τις υπόλοιπες χώρες τις Ευρωζώνης – με αυξητική τάση. Αυτή η εξάρτηση της εγχώριας παραγωγής από ξένα αγαθά, έχει αρνητικές επιπτώσεις σε μια σειρά παραμέτρων – όπως η απασχόληση, η παραγωγική βάση της οικονομίας, η ανταγωνιστικότητα και ο βαθμός ευαισθησίας της χώρας σε εξωτερικές διαταραχές. Με δεδομένο δε το ότι, το εισαγωγικό περιεχόμενο των εξαγωγών είναι υψηλό, ένα σημαντικό μέρος των κερδών από τις εξαγωγές διοχετεύεται σε ξένες οικονομίες – μειώνοντας έτσι τα οφέλη για την εγχώρια οικονομία.

Όσον αφορά την εξαγωγική εξειδίκευση της ελληνικής οικονομίας, αναφορικά με τα μερίδια εξαγωγών βιομηχανοποιημένων προϊόντων, διαπιστώνουμε ότι η Ελλάδα βρίσκεται στη χειρότερη θέση σε σύγκριση με τις 20 χώρες της Ευρωζώνης. Επιπλέον, τα μερίδια εξαγωγών βιομηχανοποιημένων προϊόντων συρρικνώνονται σταθερά – αφού ο ρυθμός συρρίκνωσης των μεριδίων των ελληνικών εξαγωγών βιομηχανοποιημένων προϊόντων από το 2010 έως πρόσφατα  ανήλθε στο 31,3%, με τη  μείωση να συνεχίζεται μέχρι και σήμερα».

Συμπερασματικά λοιπόν, έχουμε πολλές λύσεις στη διάθεση μας, αφού κάνουμε ανάλογα πολλά λάθη – γεγονός που σημαίνει ότι, μπορούμε να τα καταφέρουμε, αρκεί να υπάρχει όραμα και σχέδιο.

Το μεταναστευτικό πρόβλημα

Ένα κράτος ορίζεται από λειτουργικά σύνορα – γεγονός που αποτελεί τη θεμελιώδη προσδοκία που έχουν οι άνθρωποι από το κράτος τους, για να το αποδεχθούν ή όχι. Τα σύνορα και ακόμη περισσότερο «το τείχος», ο δακτύλιος δηλαδή γύρω από την πόλη, ήταν ένα κεντρικό σύμβολο της κρατικής τάξης για χιλιάδες χρόνια – επειδή εγγυόταν την ασφάλεια των Πολιτών, εξασφαλίζοντας τους ταυτόχρονα μια αίσθηση κοινότητας και σιγουριάς.

Αυτές είναι οι παραδοσιακές επιθυμίες της ανθρωπότητας και η βάση του πολιτισμού μας – οπότε το ανεξέλεγκτο άνοιγμα των συνόρων και η μετανάστευση για τις χώρες υποδοχής, δεν είναι επιθυμητή. Εκτός αυτού, δεν είναι επιθυμητή επειδή πιέζει τους μισθούς των εγχωρίων εργαζομένων προς τα κάτω – όπως είχε τονίσει πρώτος ο Marx που δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί ως ρατσιστής ή εθνικιστής με την κακή έννοια (σωβινιστής), λέγοντας τότε πως την προκαλούν οι εργοδότες, αφού είναι προς όφελος τους.

Επί πλέον, εξαιτίας της δημιουργίας πολυπολιτισμικών, μη συνεκτικών και εύκολα ελεγχόμενων κοινωνιών από τις ελίτ – ενώ η παράνομη μετανάστευση αυξάνει την εγκληματικότητα, κυρίως λόγω της ανάγκης επιβίωσης των συχνά εξαθλιωμένων παράνομων μεταναστών που θεωρούν ότι, δεν έχουν άλλη επιλογή.

Από την άλλη πλευρά η μετανάστευση δεν είναι λύση, αλλά ζημία για τις χώρες «αποστολής», για τις αναπτυσσόμενες ή αναδυόμενες – αφού αντιτίθεται στις δυνάμεις αυτοΐασης και ανάπτυξης τους, οπότε η σωστή λύση είναι η στήριξη τους από τις αναπτυγμένες χώρες, για να τα καταφέρουν και να μη μεταναστεύουν οι Πολίτες τους. Οφείλουμε πάντως να σημειώσουμε εδώ ότι, η Ελλάδα είναι μία χώρα υποδοχής και αποστολής μεταναστών – φυσικά βέβαια, όσον αφορά το τελευταίο, ποτέ παράνομων.

Δυστυχώς τώρα, όλα αυτά δεν έχουν ακόμη ενσωματωθεί στην πολιτική δράση – αφού στο επίκεντρο είναι η «τυφλή» καταπολέμηση των κομμάτων που τοποθετούνται κατά των μεταναστών. Ακόμη χειρότερα, οι μετανάστες θεωρούνται λύση για το δημογραφικό εκ μέρους προβληματικών κυβερνήσεων, όπως η ελληνική – αν είναι δυνατόν!

Αυτός είναι λοιπόν ο λόγος που η απάντηση των ψηφοφόρων είναι η απόρριψη των καθιερωμένων κομμάτων – τα οποία δεν είναι πλέον αποδεκτά και αναζητούνται άλλες λύσεις. Οι τελευταίες ευρωεκλογές ήταν ιδιαίτερα σαφείς – όπως επίσης οι πολιτειακές εκλογές στην ανατολική Γερμανία, στη Σαξονία και στη Θουριγγία.

Σε κάθε περίπτωση, το θέμα της μετανάστευσης πρέπει να αντιμετωπισθεί εντελώς διαφορετικά, από το σύνολο της πολιτικής – ειδικά όσον αφορά την Ευρώπη που δεν μαστίζεται μόνο από την παράνομη μετανάστευση αλλά, επί πλέον, από φανατικούς ισλαμιστές μετανάστες που δεν θέλουν να ενσωματωθούν στις χώρες υποδοχής τους, δημιουργώντας γκέτο ή/και απαγορευμένες ζώνες. Ακόμη χειρότερα, που θέλουν να τις τρομοκρατήσουν, να τις ενσωματώσουν και να επιβάλλουν τη δική τους θρησκεία, ήθη και έθιμα – οπότε να κυριαρχήσουν στις ευρωπαϊκές κοινωνίες.

Τέλος, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως αφενός μεν οι μετανάστες γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης των εγκληματικών διακινητών, όπου πρόκειται για μία σκοτεινή «αγορά» πολλών δις €, αφετέρου χρησιμοποιούνται ως «στρατός εισβολής» από χώρες όπως η Τουρκία – φυσικά με στόχο την εξυπηρέτηση των βάρβαρων επεκτατικών της σχεδίων.

Όσο δεν αλλάζουμε, θα βουλιάζουμε!

Για να μπορέσει να ξεφύγει η Ελλάδα από την οικονομική κατοχή που θα διαρκέσει τουλάχιστον έως το 2060 (=αναφέρεται καθαρά στο 3ο μνημόνιο), όπου χωρίς οικονομική ανεξαρτησία είναι ευχολόγιο η εθνική κυριαρχία, δεν χρειάζεται μόνο έναν κρατικό Ισολογισμό, επιστροφή του Υπερταμείου στο κράτος, καθώς επίσης αλλαγή του οικονομικού, τουριστικού και φορολογικού της μοντέλου – όπου η πρόταση μας ανέκαθεν για το τελευταίο, ήταν το σύστημα εσόδων/εξόδων και ο επίπεδος φόρος ύψους 15%, με έναν εύχρηστο λογιστικό κώδικα 50 σελίδων, αφού διαφορετικά θα παραμείνουμε τελευταίοι στην ΕΕ.

Χρειάζεται επί πλέον περισσότερη, αποτελεσματικότερη και πιο λειτουργική Δημοκρατία – μία ριζική αλλαγή δηλαδή του (κακοποιημένου) συντάγματος και του πολιτικού της «καθεστώτος», με την υιοθέτηση των εξής:

(α) του προεδρικού συστήματος – με πλήρεις δικαιοδοσίες του προέδρου της Δημοκρατίας και εκλογή του απευθείας από τους Πολίτες,

(β) της απλής αναλογικής στη Βουλή, έτσι ώστε να απαιτούνται συναινέσεις για την ψήφιση των νόμων – μακριά από αυτό που συμβαίνει σήμερα. όπου η κομματική πλειοψηφία «αποφασίζει και διατάζει»,

(γ) της ανεξαρτησίας της νομοθετικής, από την εκτελεστική εξουσία – το ασύμβατο δηλαδή μεταξύ βουλευτών και υπουργών, οι οποίοι υπουργοί πρέπει να είναι εξειδικευμένοι τεχνοκράτες στο αντικείμενο του υπουργείου τους,

(δ) της πλήρους ανεξαρτησίας της δικαστικής εξουσίας – τόσο από την εκτελεστική, όσο και από τη νομοθετική, καθώς επίσης

(ε) του συνταγματικού δικαστηρίου – έτσι ώστε αφενός μεν οι αποφάσεις του να είναι δεσμευτικές για όλους, αφετέρου να μην ψηφίζονται αντισυνταγματικοί νόμοι, όπου κριτής της συνταγματικότητας τους σήμερα είναι η κομματική πλειοψηφία!

Η εξαθλίωση και η υπερφορολόγηση των Ελλήνων

Αυτό που έχει σημασία σε ένα κράτος είναι το «μοίρασμα» του ΑΕΠ του, άρα και της ανάπτυξης της οικονομίας του στους μισθωτούς, στις επιχειρήσεις και στο ίδιο (=φόρους) – κάτι που δεν γίνεται εύκολα κατανοητό από τους Πολίτες.

Εν προκειμένω, αυτό το «μοίρασμα» στην Ελλάδα το 2023 ήταν το εξής: από τα 100 € ΑΕΠ, οδηγούνταν (α) στους μισθωτούς εργαζομένους καθαρά τα 26,9 € (β) στις (εργοδοτικές) ασφαλιστικές τους εισφορές τα 7,8 € (γ) στις επιχειρήσεις τα 50,9 € και (δ) στο κράτος τα 14,4 € (=σύνολο 100 €).

Στην ΕΕ τώρα κατά μέσον όρο, επίσης το 2023, το «μοίρασμα» των 100 € ΑΕΠ ήταν το εξής: (α) στους μισθωτούς εργαζομένους καθαρά τα 37,3 € – δηλαδή 10,4 € περισσότερα από την Ελλάδα (β) στις ασφαλιστικές τους εισφορές τα 9,7 € – δηλαδή 1,9 € περισσότερα από την Ελλάδα (γ) στις επιχειρήσεις τα 42,1 € – δηλαδή 8,8 € λιγότερα από την Ελλάδα και (δ) στο κράτος τα 10,9 € – δηλαδή 3,5 € λιγότερα από την Ελλάδα (=σύνολο 100 €).

Το πρώτο συμπέρασμα είναι λοιπόν πως οι εργαζόμενοι στην Ελλάδα και οι ασφαλιστικές τους εισφορές, (οπότε οι συντάξεις και η υγειονομική τους περίθαλψη), είναι σε πολύ χειρότερη θέση σε σχέση με την ΕΕ – ενώ οι επιχειρήσεις και το κράτος, οπότε η αισχροκέρδεια από τις πρώτες (κυρίως εκ μέρους των ενεργειακών, τραπεζικών και λοιπών καρτέλ), καθώς επίσης η υπερφορολόγηση από το δεύτερο, πολύ υψηλότερες!

Επομένως, η αδικία είναι ξεκάθαρη και θα έπρεπε να διορθωθεί αμέσως από την κυβέρνηση – με την καλύτερη αναδιανομή του ΑΕΠ, προς όφελος των εργαζομένων και με τη μείωση των φόρων για όλους, όπως ταιριάζει σε μία ελεύθερη οικονομία σε δημοκρατικό περιβάλλον και με κοινωνικό πρόσωπο.

Εδώ βέβαια αναρωτιέται κανείς τι κάνουν οι οργανώσεις των εργαζομένων – αν και γνωρίζουμε πως είναι ανύπαρκτες, αφού οι «συστημικές» ηγεσίες τους δεν ενδιαφέρονται καθόλου (για να μην τις χαρακτηρίσουμε αλλιώς). Απλά διαδηλώνουν κάπου κάπου προσχηματικά, για να τους κλείνουν τα μάτια – ενώ οι εργαζόμενοι, καθώς επίσης οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις που υποφέρουν τα πάνδεινα, έχουν δυστυχώς αποστασιοποιηθεί, «ελέω των μνημονίων» (=είμαστε η μοναδική χώρα στην παγκόσμια ιστορία που της έχουν επιβληθεί τρία διαδοχικά μνημόνια, από τη Γερμανία του Σόιμπλε – η οποία σήμερα, αν είναι δυνατόν, είναι η τιμώμενη χώρα στη ΔΕΘ! ).

Σε κάθε περίπτωση, με αυτήν την άδικη αναδιανομή εξαθλιώνονται οι εργαζόμενοι, αυξάνεται η μετανάστευση των Ελλήνων (159.000 έφυγαν μόνο το 2023) και αντικαθίστανται σταδιακά από αλλοδαπούς, οι επιχειρήσεις εύλογα δεν βρίσκουν προσωπικό, το ΑΕΠ δεν αναπτύσσεται βιώσιμα, ενώ το κράτος απομυζεί υπερβολικά τους πάντες – κάτι που έχει ημερομηνία λήξης, αφού οδηγεί στη χρεοκοπία του ιδιωτικού τομέα και όχι μόνο (το θηριώδες εμπορικό έλλειμμα των 19,39 δις € στο 7μηνο του 2024 το αποδεικνύει).

Το δεύτερο συμπέρασμα είναι πως η κατάσταση των εργαζομένων επιδεινώθηκε το 2023 σε σχέση με το 2022, των επιχειρήσεων επίσης, ενώ του κράτους βελτιώθηκε – εις βάρος των υπολοίπων δύο. Είναι ξεκάθαρο επομένως πως η υπερφορολόγηση κλιμακώθηκε το 2023 – «ελέω Χατζηδάκη», με τα απαράδεκτα τεκμήρια κερδοφορίας, με την παραμονή του ΦΠΑ στα ίδια επίπεδα στις αυξημένες τιμές κοκ.

Η μεγάλη απορία πάντως είναι πώς ανέχονται αυτή τη ληστεία οι Έλληνες – οι μισθωτοί κυρίως που αποτελούν πάνω από το 70% του πληθυσμού. Περιμένουν απλά να ζήσουν από τα επιδόματα ελεημοσύνης της κυβέρνησης που τους παίρνει 10 € και τους μοιράζει τα 2 €, θεωρώντας τους εντελώς ανόητους; Σε τι τους ωφελούν οι όποιες αναβαθμίσεις των εταιριών αξιολόγησης που απλά επιβραβεύουν τη ληστεία τους και την προθυμία της κυβέρνησης να ξεπουλήσει τα πάντα, πλειστηριάζοντας παράλληλα τα σπίτια τους; Χωρίς να διστάζει ακόμη και για μεγάλες εθνικές παραχωρήσεις στην Τουρκία;

Η Γερμανία ληστεύει τους εταίρους της – αυτή τη φορά (και) ενεργειακά τα Βαλκάνια

Χθες και σήμερα, είχαμε ρεκόρ στη χονδρεμπορική τιμή του ηλεκτρικού ρεύματος τις βραδινές ώρες: χθες στα 911 €/MWH και σήμερα στα 942 €/MWH! Η μέση τιμή δε, διαμορφώθηκε σήμερα στα 197,83 €/MWH στην Ελλάδα – ενώ, ως συνήθως, ήταν η δεύτερη ακριβότερη στην ΕΕ.

Για την κυβέρνηση της ΝΔ φταίει η Ρωσία, η κλιματική αλλαγή, η Νορβηγία κοκ. – καθόλου το εγκληματικό χρηματιστήριο ενέργειας του Χατζηδάκη και εξ αυτού ούτε η Γερμανία, ενώ σχεδιάζει να επιδοτήσει ξανά τις τιμές ρεύματος. Για εμάς τους καταναλωτές βέβαια, δεν έχουν νόημα οι επιδοτήσεις – επειδή στην ουσία τις πληρώνουμε πίσω με τους φόρους μας που αυξάνονται συνεχώς με διάφορους τρόπους, αφού επιβαρύνουν τον προϋπολογισμό.

Η αλήθεια είναι όμως πως η βασική αιτία είναι το ενεργειακό χρηματιστήριο που λυμαίνεται το καρτέλ – μέσω αυτού η Γερμανία που στέλνει το λογαριασμό της στήριξης της Ουκρανίας στα Βαλκάνια και κυρίως στην Ελλάδα. Πώς; Με την άνοδο των τιμών, λόγω της υψηλής ζήτησης που προέρχεται από την Ουκρανία! Φυσικά, το ενεργειακό μας καρτέλ δεν έχει λόγο να παραπονιέται – αφού κερδίζει τεράστια ποσά (πάντοτε η εγχώρια ελίτ συμμετείχε στην ληστεία των Ελλήνων από τους ξένους).

Ειδικότερα, οι ενεργειακές υποδομές της Ουκρανίας έχουν χτυπηθεί από τη Ρωσία – ενώ η Ουκρανία έχει θέσει εμπόδια στην τροφοδοσία της ΕΕ και τη δική της με ρωσικό φυσικό αέριο, αφενός μεν με τη δολιοφθορά των Nord Stream, αφετέρου με την εισβολή της στο Kursk.

Από την άλλη πλευρά, υποχρεώνει την Ευρώπη να την προμηθεύει με την ηλεκτρική ενέργεια που της λείπει, μέσω της Ουγγαρίας – από την οποία Ουγγαρία περνούν δύο διάδρομοι, με τελικό προορισμό την Ουκρανία.

Ο ένας διέρχεται από τις Ρουμανία και Βουλγαρία – ενώ καταλήγει στην Ελλάδα, με διακλαδώσεις προς τις Αλβανία, Σερβία, Μαυροβούνιο και Κόσοβο. Ο άλλος διέρχεται από την Αυστρία και τη Γερμανία – όπου η Γερμανία, όπως ολόκληρη η κεντρική ΕΕ, με την οποία συνδέεται, διαθέτει στις αποθήκες της τεράστιες ποσότητες φυσικού αερίου.

Η Γερμανία τώρα, έχει περιορίσει τις εξαγωγές της προς την Αυστρία – οπότε προς την Ουγγαρία και από εκεί στην Ουκρανία. Πώς; Με το τέχνασμα του «flow based market coupling» που έχει επιβάλλει για τη λειτουργία της μεγαλύτερης χονδρεμπορικής αγοράς της ΕΕ.

πρόκειται για ένα «πονηρό» μοντέλο που μπορεί, υπό συγκεκριμένες συνθήκες, να μειώνει ή/και να μηδενίζει μέσω ενός αλγόριθμου, τη μεταφορική ικανότητα των διασυνοριακών διασυνδέσεων της Γερμανίας με την Αυστρία – κατ’ επέκταση να εμποδίζει τις εξαγωγές προς την Ουγγαρία, τη βασική χώρα/τροφοδότη της Ουκρανίας.

Έτσι λοιπόν, η Γερμανία υποχρεώνει τις ανόητες και φτωχές χώρες των Βαλκανίων, να προμηθεύουν με ηλεκτρικό ρεύμα την Ουκρανία και να πληρώνουν τον πανάκριβο λογαριασμό της, στηρίζοντας την στον πόλεμο με τη Ρωσία – κάτι που δεν γνωρίζουν οι Πολίτες τους αφού οι κυβερνήσεις, τους κρύβουν τη δουλική σχέση τους με τη Γερμανία. Δεν είναι ντροπή τους;

Συμπερασματικά, η Γερμανία συνεχίζει να ληστεύει τους ανόητους εταίρους της – με τα παράνομα υπερπλεονάσματα του εμπορικού της ισοζυγίου μέσω του μισθολογικού dumping που εφαρμόζει, με την οικονομική κατοχή/ληστεία ηλιθίων χωρών όπως η Ελλάδα και σήμερα με την ηλεκτρική ενέργεια.

Μπορούν να ευημερήσουν ποτέ τα κράτη της ΕΕ, πόσο μάλλον της Ευρωζώνης, με τη Γερμανία εταίρο τους; Σε καμία περίπτωση – ενώ μόνο ένας οικονομικά αναλφάβητος δεν το καταλαβαίνει. Τέλος, ας θυμηθούμε τη στήριξη της Γερμανίας μετά το 2ο παγκόσμιο πόλεμο, από όλες τις χώρες – όπου διεγράφη σχεδόν το 60% των χρεών της, ενώ η πληρωμή των υπολοίπων ήταν με ρήτρα εξαγωγών που σημαίνει ότι, οι χώρες που εξήγαγε τα προϊόντα της θα πλήρωναν τα χρέη της!

Επίσης, την ανάληψη της υποχρέωσης πληρωμής των πολεμικών επανορθώσεων μετά την επανένωση της που ποτέ δεν τήρησε (μας οφείλει πάνω από 300 δις €) – ενώ για να διαγραφεί το αστείο ποσόν των περίπου 50 δις € από την Ελλάδα (PSI), η οποία έκανε μεν λάθη, αλλά δεν αιματοκύλισε τον πλανήτη όπως η Γερμανία, απαίτησε να μετατραπούμε ουσιαστικά σε ένα εξαθλιωμένο προτεκτοράτο.

Φοροδιαφυγή

«Η τέλεια δικτατορία θα έχει την εμφάνιση της δημοκρατίας – θα είναι μια φυλακή χωρίς τοίχους, από την οποία οι κρατούμενοι δεν θα θέλουν να δραπετεύσουν. Ένα σύστημα δουλείας, όπου οι δούλοι θα αγαπήσουν τη δουλεία τους» (A. Huxley).

Ξεκινώντας από το ότι δεν έχουμε υπουργό οικονομικών, αλλά φοροεισπράκτορα/εντολοδόχο των δανειστών, όταν γίνονται αναφορές σε δείκτες που είμαστε πλέον οι τελευταίοι στην ΕΕ, όπως στο ωρομίσθιο ή προτελευταίοι όπως στο κατά κεφαλήν εισόδημα, ακόμη και στα ντροπιαστικά έσοδα ανά τουρίστα, ορισμένοι τους αιτιολογούν με τη φοροδιαφυγή στην Ελλάδα – γεγονός που σημαίνει πως η ακούσια ή εκούσια χειραγώγηση των Ελλήνων, από τα ΜΜΕ που υπηρετούν τις πολιτικές των μνημονίων, καθώς επίσης από τις ανίκανες κυβερνήσεις, έχει δυστυχώς πετύχει τους στόχους της.

Θυμίζει πάντως τον ΓΑΠ που ισχυριζόταν το 2009 ότι, οι Έλληνες είναι από τη φύση τους φοροφυγάδες και διεφθαρμένοι – με τελικό αποτέλεσμα να μη μας δανείζει κανένας και να καταδικαστούμε χωρίς λόγο στο ΔΝΤ, αντί να επιλύσουμε το πρόβλημα μόνοι μας.

Εν προκειμένω, όπως πολύ σωστά είπε το στέλεχος του ΚΕΠΕ που δημοσίευσε την έρευνα για το εξευτελιστικό ωρομίσθιο, ασφαλώς υπάρχει φοροδιαφυγή στην Ελλάδα – οι πίνακες όμως είναι συγκριτικοί, φοροδιαφυγή υπάρχει σε όλες τις χώρες και οι Έλληνες δεν έχουν το μονοπώλιο, ούτε είναι πρωταθλητές. Επομένως, δεν επηρεάζει η φοροδιαφυγή το ωρομίσθιο συγκριτικά – ούτε τους υπόλοιπους δείκτες.

Τεκμηριώνεται άλλωστε από το κατωτέρω γράφημα – όπου επάνω είναι οι χώρες που χάνουν τα περισσότερα από τη φοροδιαφυγή ως ποσοστό των φορολογικών τους εσόδων, ενώ κάτω σε δις € το 2018 (έκτοτε η φοροδιαφυγή στην Ελλάδα έχει περιορισθεί σημαντικά με τα POS, My Data κοκ., ενώ έχουν επί πλέον επιβληθεί τα απαράδεκτα τεκμήρια κερδοφορίας).

Ακόμη χειρότερα, δεν συμπεριλαμβάνεται και δεν δίνεται σημασία στη φοροαποφυγή – η οποία είναι μακράν υψηλότερη στην ΕΕ, κυρίως σε φορολογικούς παραδείσους όπως η Ολλανδία, η Ιρλανδία ή το Λουξεμβούργο, σε σχέση με την Ελλάδα.

Το μεγάλο ερώτημα βέβαια που δεν απασχολεί τους χειραγωγημένους που έχουν μάθει να αγαπούν τη φυλακή τους, είναι η συγκριτική ανταποδοτικότητα των φόρων με τα άλλα κράτη – όσον αφορά την Υγεία, την Παιδεία, τις υποδομές κλπ. Είναι αλήθεια ορθολογικό να έχουμε φορολογικούς συντελεστές Σκανδιναβίας και κοινωφελείς υπηρεσίες Αφρικής; Νοσοκομεία που δεν έχουν γιατρούς, επειδή το κράτος αδυνατεί να τους πληρώσει σωστά; Δασκάλους που κοιμούνται στο αυτοκίνητο τους;

Σε κάθε περίπτωση, ασφαλώς είναι σωστή η καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, αλλά αφενός μεν πρέπει να συνοδεύεται από τη μείωση των φορολογικών συντελεστών (είναι οικονομικός κανόνας η αύξηση της φοροδιαφυγής, όταν αυξάνονται οι φορολογικοί συντελεστές), αφετέρου από τη βελτίωση της ανταποδοτικότητας των φόρων – διαφορετικά οδηγεί στην ακόμη μεγαλύτερη εξαθλίωση των Πολιτών.

Ειδικά όταν επιβάλλονται αυθαίρετα κριτήρια κερδοφορίας στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις και στους ελεύθερους επαγγελματίες που τελικά τα πληρώνουμε όλοι μας – αφού μεταφέρονται στις τιμές και προκαλούν πληθωρισμό. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο το ότι, παρά τους μισθούς πείνας και τη μειωμένη ζήτηση, είμαστε η 5η χειρότερη χώρα στον ευρωπαϊκό πληθωρισμό τον Αύγουστο – κάτι κυριολεκτικά αδιανόητο.

Η κατάλυση του κοινωνικού συμβολαίου

Το σημαντικότερο στοιχείο ενός κοινωνικού συμβολαίου, είναι η κάθε επόμενη γενιά να ζει καλύτερα από την προηγούμενη – κάτι απόλυτα εφικτό, μέσω της αύξησης της παραγωγικότητας της εργασίας (εξαρτάται από τις επενδύσεις, την καινοτομία κλπ.).

Στο παράδειγμα των ΗΠΑ που στην ουσία ισχύει για ολόκληρη τη Δύση, έως περίπου τη δεκαετία του 1970 η παραγωγικότητα αυξανόταν αργά αλλά σταθερά – ενώ οι μισθοί το ίδιο, περισσότερο ή λιγότερο. Εύλογα, αφού η παραγωγικότητα είναι αυτό που προσφέρει ο εργαζόμενος στον εργοδότη – ενώ ο μισθός είναι το αντάλλαγμα του εργοδότη στον εργαζόμενο.

Και τα δύο λοιπόν αυξάνονταν μαζί – με τους εργοδότες να έχουν περισσότερα κέρδη και με τους εργαζόμενους υψηλότερους μισθούς. Έτσι στηρίχθηκε η ανάπτυξη και η κάθε γενιά ζούσε καλύτερα από την προηγούμενη – ενώ οι φόροι χρησιμοποιούνταν ανταποδοτικά από τα κράτη, προς όφελος της κοινωνίας, καθώς επίσης επιβαρύνοντας αναλογικά τις εισοδηματικές τάξεις, χωρίς να είναι εις βάρος της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων.

Στα τέλη της δεκαετίας του 1970 όμως, με την επικράτηση του ακραίου νεοφιλελευθερισμού, οι πραγματικοί μισθοί (=αφαιρουμένου του πληθωρισμού), ισοπεδώθηκαν – έπαψαν δηλαδή να αυξάνονται, παρά το ότι η παραγωγικότητα συνέχιζε να είναι ανοδική. Το γεγονός αυτό σημαίνει πως αυτά που έδιναν οι εργαζόμενοι στους εργοδότες αυξάνονταν, αλλά τα ανταλλάγματα των εργοδοτών όχι – με αποτέλεσμα να υπάρχει μία «έκρηξη» των κερδών των επιχειρήσεων τα τελευταία 40 έως 50 χρόνια, καθώς επίσης μία χρηματιστηριακή άνοσος χωρίς σταματημό.

Από την άλλη πλευρά, το «αμερικανικό όνειρο» συνέχιζε να υπάρχει – με την έννοια πως οι εργαζόμενοι ήθελαν να έχουν αυτοκίνητο και σπίτι, να στέλνουν τα παιδιά τους στο κολέγιο, να κάνουν διακοπές για αρκετές εβδομάδες κλπ. Για να μπορούν όμως να το εκπληρώνουν, να νοιώθουν επιτυχημένοι και να μη χάνουν την αυτοεκτίμηση τους, άρχισαν να δανείζονται – για να συμπληρώσουν το μισθό που δεν τους προσέφεραν οι εργοδότες, παρά το ότι αυξανόταν η παραγωγικότητα της εργασίας.

Εδώ ακριβώς έχουμε το διπλό χτύπημα εναντίον των εργαζομένων – αφού οι δανειστές τους ήταν στην ουσία οι εργοδότες, μέσω της μεγαλύτερης αύξησης των κερδών τους, από τότε που αυξανόταν η παραγωγικότητα, αλλά όχι οι μισθοί. Στην ουσία λοιπόν, αντί να τους δίνουν τις αυξήσεις των μισθών που δικαιούνταν, τους δάνειζαν τη διαφορά – επιλέγοντας τα δανεικά που θα απαιτούσαν την επιστροφή τους, από τους μισθούς.

Έτσι ο αμερικανικός λαός και όχι μόνο, έχει βυθιστεί σε επίπεδα χρεών πρωτόγνωρα στην παγκόσμια ιστορία – με στεγαστικά χρέη, με χρέη πιστωτικών καρτών, με φοιτητικά χρέη κοκ. Σε τελική ανάλυση δε, όλο και περισσότερες οικογένειες έχουν μεγαλύτερα χρέη από ετήσια εισοδήματα – κάτι που ασφαλώς έχει ημερομηνία λήξης.

Εν τω μεταξύ, ο πλούτος στην κορυφή αυξάνεται ακατάπαυστα – αφού οι εργοδότες δεν έχουν αφαιρέσει μόνο την αμοιβή των εργαζομένων από την άνοδο της παραγωγικότητας, αλλά εισπράττουν επί πλέον τους τόκους από τα δάνεια που τους παρέχουν. Έτσι έχει δημιουργηθεί ένα σύστημα που δεν είναι μόνο άδικο, αλλά εγγυάται πως θα παράγει τραγική και συνεχώς αυξανόμενη ανισότητα.

Όσον αφορά την έκρηξη των χρηματιστηρίων είναι αυτονόητη – αφού το ανώτατο 10% δεν μπορεί να ξοδέψει τα τεράστια εισοδήματα του, οπότε τα τοποθετεί σε μετοχές, σε ομόλογα, σε ακίνητα κοκ. Ως εκ τούτου, ακολουθεί το τρίτο χτύπημα εναντίον των εργαζομένων – η άνοδος των τιμών κατοικίας και εξ αυτής των ενοικίων.

Δηλαδή, οι εργαζόμενοι χάνουν σήμερα (α) από τη μη συμμετοχή τους στην αύξηση της παραγωγικότητας, (β) από τους τόκους των δανείων τους και (γ) από το κόστος στέγασης – ενώ αντίστοιχα κερδίζουν οι εργοδότες τριπλά.

Τετραπλά στην ουσία, αφού κερδίζουν επί πλέον από τη χρηματιστικοποίηση της οικονομίας – ευρύτερα από τα κέρδη του κεφαλαίου, όπως από τους τόκους στα δάνεια που παρέχουν στα κράτη με ομόλογα. Ακόμη χειρότερα, κάποια στιγμή με τη ρομποτοποίηση και την τεχνητή νοημοσύνη, δεν θα έχουν καν ανάγκη τους εργαζομένους – ο απόλυτος εφιάλτης.

Παράλληλα, ο αριθμός των εργοδοτών που ήδη είναι μικρότερος, περιορίζεται συνεχώς – ενώ ο αριθμός των εργαζομένων είναι κατά πολύ μεγαλύτερος και συνεχίζει να αυξάνεται. Λογικά λοιπόν, κάποια στιγμή οι εργαζόμενοι θα μπορούσαν να ψηφίσουν υπέρ της άρσης των ανισοτήτων – τις οποίες δημιουργεί η μετεξέλιξη του καπιταλισμού σε ακραίο νεοφιλελευθερισμό.

Έχοντας όμως γνώση οι εργοδότες αυτού του ρίσκου, έκαναν το μοναδικό πράγμα που έπρεπε να κάνουν – εξουδετέρωσαν το πολιτικό σύστημα εξαγοράζοντας ή/και δανείζοντας το. Έτσι, αφενός μεν απέφυγαν τον κίνδυνο, αφετέρου κερδίζουν επί πλέον – παίρνοντας ως αντάλλαγμα για τη στήριξη και τα δάνεια τους ακόμη περισσότερα προνόμια.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν αποκλειστικά τους συγγραφείς τους. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες των συνεργατών της.

https://analyst.gr