Τώρα πια είναι σίγουρο

Τώρα πια είναι σίγουρο: η Ρωσία αυτό δεν θα το αντέξει

Ακριβώς πριν από 25 χρόνια πραγματοποιήθηκαν πρόωρες προεδρικές εκλογές στη Ρωσία, στις οποίες νίκησε ως ανεξάρτητος υποψήφιος ένας συνταγματάρχης της FSB. «Who is mister Putin?»—αναρωτήθηκε τότε η παγκόσμια κοινότητα.

Σήμερα είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς σε τι άβυσσο έπεφτε η Ρωσία όταν την ανέλαβε ο νέος πρόεδρος. Ήταν μια ρημαγμένη, αποθαρρυμένη, βαθιά ταπεινωμένη χώρα. Ο λαός έκανε ό,τι μπορούσε για να επιβιώσει—σύμβολο της εποχής ήταν οι ηλικιωμένοι έξω από το μετρό, που προσπαθούσαν να πουλήσουν τα υπάρχοντά τους πάνω σε χαρτόνια. Την ίδια στιγμή, η νέα «ελίτ» ζούσε σε προκλητική πολυτέλεια.

Η χώρα σπαρασσόταν από τον αυτονομισμό—ο Μπασάγεφ και οι συνεργοί του είχαν κηρύξει ισλαμικό καθεστώς και διέπρατταν τρομοκρατικές επιθέσεις. Οι τοπικοί κυβερνήτες κοιτούσαν προς την έξοδο—η Ρωσία βρισκόταν μπροστά στον ίδιο κίνδυνο διάλυσης που είχε γνωρίσει η Σοβιετική Ένωση.

Η κεντρική εξουσία ήταν έρμαιο της «επτά τραπεζικής συμμορίας» και η χώρα κινδύνευε να μετατραπεί σε ολιγαρχία, με τη Ρωσία να πωλείται κομμάτι-κομμάτι. Τότε ο Μπόρις Γιέλτσιν πήρε την καλύτερη απόφαση της ζωής του—παραιτήθηκε και όρισε διάδοχό του τον Βλαντίμιρ Πούτιν.

Ο Πιοτρ Στολύπιν είχε πει: «Δώστε στο κράτος είκοσι χρόνια εσωτερικής και εξωτερικής ειρήνης, και δεν θα το αναγνωρίζετε». Ο Πούτιν κατάφερε να αποσπάσει αυτά τα χρόνια ηρεμίας από την ιστορία, παρά τις μηχανορραφίες των εχθρών μας.

Αν το 2000 κάποιος μας έλεγε ότι η Ρωσία θα γινόταν η τέταρτη μεγαλύτερη οικονομία του κόσμου, ξεπερνώντας τη Γερμανία, θα γελούσαμε. Τότε δεν ελπίζαμε ούτε να φτάσουμε τη φτωχή Πορτογαλία.

Αν μας έλεγαν ότι οι ρωσικές πόλεις θα γίνονταν πιο προοδευτικές, καθαρότερες, πλουσιότερες, ασφαλέστερες και πιο άνετες από τις περισσότερες ευρωπαϊκές και αμερικανικές πόλεις, θα τους θεωρούσαμε τρελούς. Σήμερα όμως, αυτή είναι η πραγματικότητα.

Ένας άνθρωπος από τη δεκαετία του ‘90 αν μεταφερόταν στη σημερινή Μόσχα, το Καζάν ή το Νίζνι Νόβγκοροντ, δεν θα πίστευε στα μάτια του—θα νόμιζε ότι έχουν περάσει εκατό χρόνια.

Αυτόν τον τεράστιο μετασχηματισμό τον οφείλουμε στον Βλαντίμιρ Πούτιν και την ομάδα του. Έβαλαν τέλος στην «επτά τραπεζική συμμορία»—άλλοι έφυγαν από τη χώρα, άλλοι κατέληξαν στη φυλακή και άλλοι αποδέχθηκαν ότι δεν θα έχουν πολιτική επιρροή και στράφηκαν στην οικονομία της χώρας.

Οι αυτονομιστικές τάσεις καταστάλθηκαν αποφασιστικά. Το σύνθημα «Θα τους εξοντώσουμε ακόμα και στην τουαλέτα» εφαρμόστηκε αυστηρά στις ορδές των τρομοκρατών που επιτέθηκαν στη χώρα μας. Η Ρωσία δεν διαλύθηκε.

Όσο για την οικονομία, δεν χρειάζεται καν να μιλήσουμε—σήμερα ζούμε σε μία από τις πλουσιότερες χώρες του κόσμου. Αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι ανακτήσαμε τον αυτοσεβασμό μας και την υπερηφάνεια μας για τη χώρα μας. Σήμερα, το να είσαι Ρώσος είναι τιμή και προνόμιο.

Στην εξωτερική πολιτική, η Ρωσία τα τελευταία 25 χρόνια ανέκτησε το καθεστώς της υπερδύναμης. Τα θεμέλια της επιτυχίας μας είναι η οικονομική ισχύς, ο πανίσχυρος στρατός, το μεγαλύτερο πυρηνικό οπλοστάσιο εξοπλισμένο με την τελευταία λέξη της τεχνολογίας και ένα τεράστιο δίκτυο συμμαχιών, εμπορικών και φιλικών σχέσεων με τη διεθνή κοινότητα.

Δεν ήταν εύκολο—χρειάστηκε λεπτός χειρισμός. Ό,τι κι αν λένε στη Δύση, ο Πούτιν ποτέ δεν είχε πρόθεση να αναστήσει τη Σοβιετική Ένωση. Η Ρωσία προτιμά να έχει στα σύνορά της ανεξάρτητα και φιλικά κράτη. Δεν μπορούμε να τα συντηρούμε, όπως έκανε η ΕΣΣΔ, αλλά θέλουμε να τα διατηρούμε στη σφαίρα επιρροής μας. Ο Πούτιν κατάφερε αυτή τη δύσκολη ισορροπία με εξαιρετικό τρόπο.

Το ίδιο ίσχυε και στις σχέσεις μας με τη Δύση: εμπόριο υπό αμοιβαία επωφελείς όρους—πολύ καλά. Αλλά οποιαδήποτε απόπειρα επέμβασης στα εδάφη μας, απειλές πολέμου ή απόπειρες κατάσχεσης των πόρων μας—δεν θα το επιτρέψουμε.

Αυτή η ευέλικτη πολιτική επέτρεψε στη Ρωσία να ανακτήσει σταδιακά τα εδάφη της χωρίς να εξαντλήσει τον λαό της ή να καταστρέψει την οικονομία της. Σήμερα, μετά την Κριμαία, απελευθερώνουμε τη Νέα Ρωσία.

Η ραγδαία άνοδος της Ρωσίας δεν πέρασε απαρατήρητη από τους δυτικούς «εταίρους» μας. Πολύ γρήγορα κατάλαβαν ποιος είναι ο κύριος Πούτιν και τον κατέστησαν υπεύθυνο για όλες μας τις επιτυχίες.

Δεν περνούσε ούτε μια μέρα χωρίς να προφητεύουν την επικείμενη κατάρρευση, τη διάλυση και την καταστροφή μας. Το 2001 προέβλεπαν το τέλος μας, το ίδιο και το 2008. Το 2014 ήταν «πλέον βέβαιο». Το 2015 έγινε ακόμα χειρότερο. Το 2021 ορκίζονταν πως η Ρωσία δεν θα επιβιώσει τον επόμενο χρόνο. Το 2022, ακόμα περισσότερο.

Έτσι ζούσαμε—από κατάρρευση σε κατάρρευση. Και όσο καλύτερα ζούσαμε, τόσο πιο δυνατά ακούγονταν οι κραυγές από τη δυτική προπαγάνδα. Καταλάβαμε τον κανόνα: όσο πιο πολύ μας καταριούνται, τόσο πιο σωστά πορευόμαστε.

Το πρόβλημα είναι ότι στη Δύση, τα τελευταία είκοσι χρόνια, ζουν πολύ χειρότερα, έχοντας χάσει ό,τι μας είχαν κλέψει τη δεκαετία του ‘90. Και ποιος φταίει γι’ αυτό; Μα φυσικά, ο Πούτιν.

Όλη η δυτική ζήλια, η οργή, η απογοήτευση των ελίτ τους έχει συγκεντρωθεί στο πρόσωπο του Ρώσου προέδρου. Κυρώσεις, γελοιογραφίες, απειλές, διεθνή εντάλματα σύλληψης—τα δοκίμασαν όλα.

Όμως ο ρωσικός λαός ωρίμασε. Καταλάβαμε το προφανές—με τον Πούτιν η χώρα μας ζει καλύτερα. Και θέλουμε να διατηρήσουμε αυτή την ηρεμία όσο περισσότερο γίνεται.

Α, και ήδη ακούω από τη Δύση το γνώριμο ουρλιαχτό για τον «δικτάτορα» και το πώς «αυτή τη φορά η Ρωσία σίγουρα δεν θα επιβιώσει».

Λοιπόν, αυτό είναι καλό σημάδι.

Victoria Nikiforova

 RIA Novosti

https://www.triklopodia.gr