“Catch Me If You Can

 

ΝΔ: “Catch Me If You Can” – Πλημμέλημα και ξερό ψωμί – The Ghost of Alexis – Tο κρυφό όνειρο του… Δούκα – Τυφώνας Κίμπερλι — Raging Bull με τακούνια

Ο Παύλος Γερουλάνος απαντά σαν να παίζει στο La La Land (λα λα λόγια): «Δεν χαριζόμαστε σε κανέναν». Ναι, αλλά από τις λέξεις μέχρι τις κάλπες υπάρχει μια χαώδης απόσταση.

 Μπροστά μας έχουμε το τέλειο πολιτικό σκηνικό: ένας τόπος βουτηγμένος στην αμνησία, ένα δυστύχημα που όλοι θυμούνται αλλά κανείς δεν αναλαμβάνει, και έξι υποψήφιες προανακριτικές επιτροπές – τόσες που θα ζήλευε και το Netflix. Οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου έχουν επιδοθεί σε ένα ιδιότυπο reality: “Ποιος θα καταθέσει την πιο σοβαρή πρόταση για τα Τέμπη;” – spoiler alert: κανείς.

 Έχει κακούργημα, έχει Καραμανλή, έχει και Σπίρτζη, αλλά δεν έχει… Κυριάκο. Και μόλις η Ζωή Κωνσταντοπούλου το επισημαίνει, πέφτουν όλοι από τα σύννεφα, λες και περίμεναν να χειροκροτήσει. Η ίδια, σε ρόλο Lady Justice, στρογγυλοκάθεται στην Ολομέλεια και κραυγάζει: «Μα πού είναι ο Μητσοτάκης;». Πως είπατεεεεε; Ο Παύλος Γερουλάνος απαντά σαν να παίζει στο La La Land (λα λα λόγια): «Δεν χαριζόμαστε σε κανέναν». Ναι, αλλά από τις λέξεις μέχρι τις κάλπες υπάρχει μια χαώδης απόσταση

ΣΥΡΙΖΑ και Νέα Αριστερά: No Country for Old Ministers

Η Κουμουνδούρου μαζί με τη Νέα Αριστερά ετοιμάζουν δική τους πρόταση, με στόχο – λέει – να πάει πιο μακριά και πιο βαθιά. Στην πολιτική και στο μενού της Προανακριτικής. Θέλουν κι αυτοί Καραμανλή και Σπίρτζη, αλλά το όνομα “Μητσοτάκης” το παίζουν στο mute – εκτός αν πάρουν το πράσινο φως από το focus group. Μια πρόταση πιο σκληρή από του ΠΑΣΟΚ, αλλά όχι αρκετά σκληρή για να μην πει κανείς «είδες τι έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ». Πολιτικό sushi: ωμό, αλλά με φινέτσα.

Ζωή και Κασσελάκης στο ρόλο των “Inglourious Basterds”

Η Ζωή το είπε καθαρά: «Δεν μπορείτε να λέτε ότι λέτε τα πάντα, όταν δεν λέτε τα βασικά». Και πάνω που πήγαινε να περάσει στην αφάνεια, επανέρχεται δυναμικά στο κάδρο, αυτή τη φορά μαζί με τον Στέφανο Κασσελάκη – τον πιο υπερπαραγωγικό πολιτικό performer της δεκαετίας. Ψάχνουν υπογραφές για δική τους πρόταση, με όλα μέσα: Καραμανλή, Σπίρτζη, Μητσοτάκη, ενδεχομένως και τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο σε ρόλο ανακριτή. Μοιάζει με πολιτική πρόταση, αλλά έχει την ένταση teaser ταινίας δράσης. Το μόνο που λείπει είναι το soundtrack του Χανς Τσίμερ.

ΝΔ: “Catch Me If You Can” – πλημμέλημα και ξερό ψωμί

Η κυβέρνηση παρακολουθεί τον καταιγισμό προτάσεων και προτιμά να παίξει άμυνα. Όχι κακούργημα, μόνο πλημμέλημα – γιατί, λένε, δεν υπήρχε πρόθεση. Ο Χατζηδάκης εξηγεί με σαρδόνιο χαμόγελο: «Δηλαδή έπρεπε να σκέφτηκαν “πάμε να σκοτωθεί κόσμος”;» Η αντεπίθεση της ΝΔ βασίζεται σε «έξι σημεία», τρία συνταγματικά άρθρα και μια αίσθηση ότι η ευθύνη είναι πάντα αλλού. Το άρθρο 291 του Ποινικού Κώδικα γίνεται ξαφνικά σταρ της σεζόν, με τη Χαριλάου Τρικούπη να φωνάζει: «Μα αυτό μιλά για πράξεις – όχι για παραλείψεις!»

Τέμπη: Don’t Look Up

Ενώ η χώρα πενθεί ακόμα τους νεκρούς των Τεμπών, το πολιτικό σύστημα παίζει τον δικό του ρόλο σε ένα έργο που κανείς δεν ζήτησε, αλλά όλοι υποψιάζονταν. Οι κυβερνητικές αντιφάσεις μοιάζουν με σενάριο που δεν πέρασε ούτε από πρώτο draft: ο Καραμανλής “δεν είχε αρμοδιότητες”, οι διευθυντές “δεν ενημέρωσαν”, η ΡΑΣ “έχει την ευθύνη”. Και τελικά, κανείς δεν φταίει – αλλά όλοι σκοπεύουν να καταγγείλουν όλους.

 «Η Τέχνη της Αποποίησης Ευθυνών»

Ή όπως θα έλεγε και ο αείμνηστος Πιερ Μεντές Φρανς σε ελεύθερη απόδοση:
«Η Δημοκρατία πεθαίνει όταν οι υπεύθυνοι μετατρέπονται σε αφανείς κομπάρσους ενός δράματος που αφορά τους πολίτες». Κι εδώ, το σενάριο είναι γνωστό: στο τέλος της ταινίας, όλοι οι πολιτικοί επιζούν. Οι επιβάτες όχι.

 “The Curious Case of Kostas Karamanlis”

Η ΝΔ μετρά αντίστροφα για την κατάθεση της δικής της πρότασης προανακριτικής. Όχι για να μάθουμε ποιος φταίει για τα Τέμπη. Όχι για να υπάρξει κάθαρση. Αλλά για να καταλάβουμε αν τελικά ο Κώστας Καραμανλής είναι πιο κοντά στον Benjamin Button ή στον Φόρεστ Γκαμπ — δηλαδή, αν γεννήθηκε υπουργός και απλώς… δεν το ήξερε.

“Minority Report” αλλά χωρίς τους προφήτες

Η κυβέρνηση, βλέποντας τη βεντάλια των προτάσεων της αντιπολίτευσης να ανοίγει επικίνδυνα, ετοιμάζει τη δική της. Όχι με κακουργήματα — αυτά είναι για τις ταινίες. Εδώ έχουμε πλημμέλημα, φτιαγμένο στα μέτρα της «αθώας παράλειψης». Στο φόντο, η αγωνία: πώς να περάσουμε τη γραμμή χωρίς να πατήσουμε τα θύματα; Ένα λάθος αφήγημα και ξαναφουντώνει η κοινωνική οργή. Όπως λέει και το “Joker”:
«You get what you f*ing deserve!»**

Ο Καραμανλής δεν θέλει να μπει στην κατάψυξη

Η fast track διαδρομή τύπου Τριαντόπουλου, που προτείνει το Μαξίμου, βρίσκει μπροστά της ένα μικρό, προσωπικό εμπόδιο: τον ίδιο τον Καραμανλή. Δεν ενθουσιάζεται με το να γίνει supporting role στην υπόθεση. Θέλει λόγο, όχι σιωπή. Και φυσικά, δεν είναι πρόθυμος να γίνει το πολιτικό scapegoat για χάρη του κυβερνητικού αφηγήματος.

“Three Billboards Outside Serres, Greece”

Κι αν κάτι πάει στραβά; Αν το Δικαστικό Συμβούλιο, αυτός ο απρόβλεπτος σκηνοθέτης, αποφασίσει ότι το πλημμέλημα δεν φτάνει; Κι αν, τελικά, προκύψει κακούργημα; Τότε, το κυβερνητικό επιχείρημα θα καεί σαν χαρτοπόλεμος σε αποκριάτικο πάρτι. Και το αφήγημα περί «θεσμικής διαχείρισης» θα μοιάζει με σενάριο της Μαρβελ που δεν εγκρίθηκε ποτέ. Γιατί ξέρετε, στην ελληνική πολιτική, η κάθαρση είναι σαν το Inception: ένα όνειρο μέσα σε άλλο όνειρο, που τελικά ξυπνάς και είσαι ακόμα στο Μαξίμου.

Οι υπόλοιποι παίζουν ρόλους – και κάποιοι νομίζουν ότι έχουν και Όσκαρ

Το ΠΑΣΟΚ κατέθεσε πρόταση. Ο ΣΥΡΙΖΑ και η Νέα Αριστερά ετοιμάζουν δική τους. Το ΚΚΕ κάνει «σοβαρή» πρόταση με ηθική πυξίδα – αλλά χωρίς υπογραφές. Και η Ζωή με τον Κασσελάκη παίζουν το Kill Bill, version Tempi. Όμως όλοι ξέρουν: μόνο η πρόταση της ΝΔ θα περάσει. Όπως και στο Titanic, όλοι βλέπουν το παγόβουνο, αλλά συνεχίζουν να παίζουν μουσική στο κατάστρωμα.

Επίλογος: “Spotlight” ή “Green Book”;

Τι θα είναι τελικά η προανακριτική για τα Τέμπη;

• Ένα “Spotlight” που θα φωτίσει την αλήθεια;
• Ή ένα “Green Book” – ευχάριστο, προβλέψιμο, και τελικά αβλαβές για το σύστημα;

Μάλλον το δεύτερο. Γιατί στην Ελλάδα, οι μεγάλες τραγωδίες είναι πάντα… άβολες. Και οι πολιτικοί φροντίζουν, όπως στο “Everything Everywhere All at Once”, να μιλούν για όλα — εκτός από την ευθύνη.

«Legally Blonde» goes to Athens

Και ενώ η Ελλάδα μετρά προανακριτικές επιτροπές, κακουργήματα και κοινοβουλευτικά σόου σαν να είναι επεισόδια του House of Cards, στην απέναντι πλευρά του Ατλαντικού μια άλλη παράσταση ετοιμάζεται: η Κίμπερλι Γκιλφόιλ — πρώην εισαγγελέας, μοντέλο της Victoria’s Secret και αγαπημένη του Donald Trump Jr. — ετοιμάζει βαλίτσες για την Αθήνα. Πρέσβειρα των ΗΠΑ στην Ελλάδα και αυτοανακηρυγμένη Τυφώναςδικαιοσύνης, μας συστήνεται μέσα από τις σελίδες της αυτοβιογραφίας της, που μυρίζει περισσότερο αλλαντικά παρά διπλωματία.

Από τον πάγκο με σαλάμια στον πάγκο της διπλωματίας

Ναι, η Κίμπερλι ξεκίνησε από χαμηλά – τόσο χαμηλά που έβαζε ταμπελάκια τιμών σε μορταδέλες. Σήμερα, με μπόνους αποφασιστικότητας, τόνο αυτοπεποίθησης και φέτες επιμονής, ανεβαίνει ένα-ένα τα διπλωματικά ράφια. Κάπου ανάμεσα σε έναν πάγκο αλλαντικών και έναν πάγκο μαρτυρικών, κατάλαβε πως το να στήσεις σωστά τον πάγκο, είναι τέχνη. Όπως και η εξωτερική πολιτική.

“The Devil Wears Prada”? Όχι πια. “The Diplomat Wears Salami.”

“A Few Good Moans” – η δικαστική καριέρα της ΚG

Η Κίμπερλι δεν ήταν απλώς μια τηλεπερσόνα του Fox News. Ήταν η εισαγγελέας που έκανε τους κατηγορούμενους να βογκούν από το φόβο, όχι από ενοχές. Όπως σημειώνει η ίδια:
«Μόλις έμπαινα στην αίθουσα, οι κατηγορούμενοι βογκούσαν». Το φαντάζεσαι αυτό στην Ελλάδα; Οι κατηγορούμενοι των Τεμπών να βογκάνε από τη Γκιλφόιλ κι όχι από τις ευθύνες τους; Το σενάριο θα το ζήλευε ο Όλιβερ Στόουν.

Victoria’s Secret meets Victoria’s Diplomacy

Αν νομίζεις ότι οι διπλωμάτες πρέπει να έχουν σπουδές στο Χάρβαρντ, μια πρεσβεία στην Καμπούλ και φωτογραφία με τον Χένρι Κίσινγκερ, είσαι παλιομοδίτης. Η Κίμπερλι έρχεται με βιογραφικό που περιλαμβάνει τοπική τηλεόραση, τρέιλερ σε Sports Illustrated και μια θητεία στη Victoria’s Secret που, όπως λέει, την δίδαξε αυτοπεποίθηση και παρουσίαση.

Αν λοιπόν βρεθείτε στη δεξίωση της 4ης Ιουλίου στην πρεσβευτική κατοικία, μην παραξενευτείτε αν οι προσφωνήσεις αρχίσουν με τη φράση:
«Ladies, Gentlemen and Angels».

Τυφώνας K.G. — Raging Bull με τακούνια

Το παρατσούκλι «Τυφώνας», λέει, της το κόλλησαν λόγω της μαχητικότητάς της. Όχι όπως κάνουν στην Ελλάδα, όπου το «τυφώνας» είναι συνήθως το επίθετο για πολιτικές δηλώσεις που διαρκούν όσο και ένα διαφημιστικό στο TikTok. Η Κίμπερλι συγκρίνει τον εαυτό της με τον πυγμάχο Ρούμπιν Κάρτερ, τον οποίο ενσάρκωσε ο Ντενζέλ Ουάσινγκτον στο The Hurricane. Άδικα κατηγορημένος, αγωνιστής, θύμα του συστήματος. Η διαφορά είναι πως εκείνος ήταν ο Ρούμπιν Κάρτερ. Η Κίμπερλι… δούλευε στο Fox News.

Gavin, Eric και η «διπλωματία της καρδιάς»

Δύο πρώην σύζυγοι, ένας γιος, πολλές δημόσιες εμφανίσεις και ακόμα περισσότερες στήλες κοσμικών περιοδικών. Στο βιβλίο της δεν διστάζει να αποθεώσει τους πρώην της. Η Γκιλφόιλ είναι η απόδειξη ότι μπορείς να μιλάς για πολιτική και να μη φοβάσαι να λες «ναι, κάποτε έκανα διαφήμιση για ντους και ναι, το φόρεσα αυτό το εσώρουχο – αλλά το υποστήριξα με επιχειρήματα».

 “Coming to America – the Athens edition”

Η Κίμπερλι έρχεται με τη λάμψη του Χόλιγουντ, την πειθαρχία της αίθουσας δικαστηρίου και την αύρα του αμερικανικού dream. Η Ελλάδα καλωσορίζει την πρέσβειρα με το πιο κινηματογραφικό βιογραφικό στην ιστορία των διπλωματικών διορισμών. Το ερώτημα είναι:
Θα δούμε sequel με τίτλο “From Souvlaki to the Senate”;
Ή μήπως, όπως κάθε ταινία του Νόλαν, θα μείνουμε με την απορία τι πραγματικά είδαμε;

“The Ghost of Alexis” – μια ταινία τρόμου πριν το συνέδριο

Ξέρετε ποιο είναι το χειρότερο σενάριο για ένα συνέδριο κόμματος; Όχι τα μισογεμάτα panels. Ούτε η βαρεμάρα των τροπολογιών. Είναι να σου σκάσει ο Αλέξης Τσίπρας σαν πολιτικό φάντασμα Χριστουγέννωνμε μια δήλωση-πυροτέχνημα για την κεντροαριστερά, λίγο πριν ανοίξουν οι κάλπες για την Κεντρική Επιτροπή.
Κάτι σαν το “Oppenheimer”, μόνο που αντί για ατομική βόμβα, πέφτει… το Τσιπρικό υπονοούμενο.

Κι έτσι, στην Κουμουνδούρου, δεν ετοιμάζονται μόνο για το συνέδριο (12-15 Ιουνίου), αλλά και για τη 2η Διεθνή Διάσκεψη του Ινστιτούτου του Τσίπρα, όπου – εντελώς τυχαία – θα μιλήσει ο ίδιος.

Το έργο το έχουμε ξαναδεί. Το ερώτημα είναι αν το sequel θα είναι πιο House of Cards ή πιο Don’t Look Up.

Ο Χάρης Δούκας κάνει The Left Turn

Την ώρα που η Κουμουνδούρου φοβάται τον πολιτικό Μάικ Μάιερς που λέγεται «επιστροφή Τσίπρα», κάποιος άλλος κάνει ηχηρή εμφάνιση στο κάδρο της προοδευτικής κεντροαριστεράς: ο Χάρης Δούκας. Ο δήμαρχος Αθηναίων – που ξέρει από στρογγυλά τραπέζια, αλλά και από… τετράγωνα ακροατήρια – εμφανίζεται στο Ινστιτούτο “Νίκος Πουλαντζάς”, πλάι στον Αντώνη Λιάκο, την Αθηνά Σκουλαρίκη και την Μαρία Ρεπούση.
Ναι, στη δεξαμενή σκέψης που δεν χρειάζεται επιγραφή “ανήκουμε στον ΣΥΡΙΖΑ”, γιατί… το φωνάζει ο Φλαμπουράρης από το πίσω δωμάτιο.

“History Boys” and the Progressive Path”

Ο Χάρης Δούκας μιλάει για τους δήμους που αντιστέκονται στην ακροδεξιά. Δίπλα του, ο ιστορικός Μενέλαος Χαραλαμπίδης — που έχει αναλάβει τους «προοδευτικούς περιπάτους» του Δήμου Αθηναίων. Το σενάριο θυμίζει λίγο “The Imitation Game”: προσπαθούν να σπάσουν τον πολιτικό αλγόριθμο. Πώς να φανούν αυτόνομοι και ταυτόχρονα πρόθυμοι για… προοδευτικό ραντεβού στα τυφλά.
Ο Δούκας, με το βλέμμα στο Κέντρο αλλά το βήμα προς τα Αριστερά, μοιάζει με τον Ματ Ντέιμον στο “The Martian”: έχει μείνει μόνος του σε έναν κομματικό πλανήτη και προσπαθεί να καλλιεργήσει συνεργασίες.

Συνέδριο ή Reality;

Αν ο Αλέξης αποφασίσει να κάνει tease για την επόμενη του κίνηση, τότε το συνέδριο γίνεται “The Truman Show”:
Όλοι νομίζουν ότι παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο, αλλά στην πραγματικότητα το σενάριο έχει γραφτεί αλλού. Η Κουμουνδούρου δεν θέλει επιστροφή Τσίπρα, αλλά ούτε μπορεί να τη διαχειριστεί. Τον κρατάνε σε απόσταση ασφαλείας, αλλά τον φοβούνται πιο πολύ από τα αποτελέσματα της Singular Logic.
Γιατί αν πει το λάθος πράγμα, την λάθος στιγμή, τότε… ούτε ο Κασσελάκης δεν θα ξέρει σε ποια παράταξη ανήκει.

 “Everything Left of the Center, All at Once”

Στον ΣΥΡΙΖΑ προσπαθούν να μαζέψουν τα κομμάτια τους, την ώρα που ο Τσίπρας κρατά τη σφραγίδα του αφηγητή.
Ο Δούκας χορεύει ανάμεσα σε ΠΑΣΟΚ και Πουλαντζά, τα panels γίνονται MasterClass για την κεντροαριστερά, και το μόνο που λείπει είναι ένας… τελικός τίτλος:

“Αν επιστρέψει ο Αλέξης, ποιος θα κάνει πως δεν βλέπει;”

When I grow up, I wanna be Alexis

Και κάπου εδώ, ανάμεσα σε ομιλίες για την προοδευτική αυτοδιοίκηση, συμμετοχές σε πάνελ με ιστορικούς και αποστάσεις-ζιγκ-ζαγκ από την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, ο Χάρης Δούκας δείχνει να έχει ένα κρυφό όνειρο: όταν μεγαλώσει, να γίνει Αλέξης Τσίπρας. Όχι απαραίτητα με φούτερ και μηχανή, αλλά σίγουρα με εκείνο το άνετο βλέμμα του «μιλάω σαν να μη φταίω για τίποτα, αλλά κάτι σας λέω για όλα». Θέλει το χάρισμα χωρίς το βάρος, τη φήμη χωρίς τα ΦΕΚ, τον ρόλο του καταλύτη χωρίς να γίνει… αποστάτης. Αν ο Τσίπρας ήταν το pop idol της ριζοσπαστικής Αριστεράς, ο Δούκας είναι ο tribute act της προοδευτικής μετριοπάθειας. Και κάπως έτσι, το Κέντρο αποκτά νέα ταυτότητα: Alexis 2.0, με δημαρχιακή σφραγίδα και QR code για συνεργασίες.

https://newpost.gr