Εκκωφαντική εξέλιξη
Από την πτώση της
Σοβιετικής Ένωσης η Ρωσία όρισε τις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες ως χώρο
ζωτικών συμφερόντων – αντίστοιχα με το δόγμα Monroe των ΗΠΑ που
«προστάτευε» τη Λατινική Αμερική από εξωτερικές παρεμβάσεις
Εκκωφαντική εξέλιξη - Μονοκρατορία ΗΠΑ τέλος - Η Ρωσία τσαλακώνει τα σχέδια σοκ του ΝΑΤΟ και διώχνει τους «λύκους» από Ευρασία
Ο τριετής πόλεμος
στην Ουκρανία, και ιδίως οι διαπραγματεύσεις στη Σύνοδο της Αλάσκας
μεταξύ Putin και Trump στις 15/8/2025, έθεσαν επίσημα στο τραπέζι τις
στρατηγικές σταθερές της Ρωσίας:
1.Όχι στο ΝΑΤΟ για την Ουκρανία
2. Αναγνώριση των εδαφικών κεκτημένων (Κριμαία, Donbass)
3. Νομικές εγγυήσεις για τα πολιτισμικά και θρησκευτικά δικαιώματα των Ρωσόφωνων στην Ουκρανία και αλλού
Πέρα όμως από τα εδάφη, η πιο μακροπρόθεσμη και ουσιαστική νίκη της Μόσχας αφορά κάτι πολύ πιο θεμελιώδες: την αναγνώριση της Ρωσίας ως φυσικού εγγυητή και υπερασπιστή των Ρώσων εκτός συνόρων – των «συμπατριωτών» του Ρωσικού Κόσμου.
Ρωσικό δόγμα Monroe - Η Εγγύς Εξωτερική Ζώνη
Η έννοια της «Εγγύς Εξωτερικής Ζώνης» (Blizhnee Zarubezhe) δεν είναι καινούρια.
Από την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, η Ρωσία όρισε τις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες ως χώρο ζωτικών συμφερόντων – αντίστοιχα με το δόγμα Monroe των ΗΠΑ που «προστάτευε» τη Λατινική Αμερική από εξωτερικές παρεμβάσεις.
Το 2023, στο επίσημο δόγμα εξωτερικής πολιτικής της Ρωσικής Ομοσπονδίας, αναφέρεται ξεκάθαρα στόχος:
«Η δημιουργία ενός ενοποιημένου οικονομικού και πολιτικού χώρου στην Ευρασία και η αποτροπή αποσταθεροποιητικών παρεμβάσεων τρίτων δυνάμεων.»
Η ειρήνη στην Ουκρανία μπορεί να αποτελέσει την de jure αναγνώριση αυτής της γεωπολιτικής πραγματικότητας, επισημοποιώντας τη ρωσική σφαίρα επιρροής σε χώρες όπως η Μολδαβία, η Λετονία, το Καζακστάν και η Γεωργία.
Ποιοι βρίσκονται στην Εξωτερική Ζώνη
Η «Εγγύς Εξωτερική Ζώνη» είναι όρος που χρησιμοποιείται από τη ρωσική πολιτική και στρατηγική ελίτ για να περιγράψει τις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης – γεωγραφικά, πολιτισμικά και ιστορικά συνδεδεμένες με τη Ρωσία.
Περιλαμβάνει:
• Ουκρανία
• Λευκορωσία
• Μολδαβία
• Γεωργία
• Καζακστάν
• Ουζμπεκιστάν, Κιργιστάν, Τατζικιστάν
• Αρμενία και Αζερμπαϊτζάν
• Βαλτικές χώρες (Λετονία, Λιθουανία, Εσθονία)
Ο όρος έγινε ευρέως αποδεκτός τη δεκαετία του 1990 μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ.
Ήταν ένας τρόπος για τη Μόσχα να συνεχίσει να προβάλλει επιρροή και να προστατεύει τα συμφέροντά της σε έναν χώρο που θεωρεί φυσική προέκταση του κράτους.
Πυρήνας του δόγματος: Η Ρωσία θεωρεί αυτές τις χώρες ως μέρος της ιστορικής της σφαίρας επιρροής και δεν αποδέχεται την ξένη (δυτική) παρέμβαση που θεωρεί αποσταθεροποιητική.
Στο δόγμα εξωτερικής πολιτικής της Ρωσικής Ομοσπονδίας (2023), αναφέρεται: «Η Ρωσία έχει συμφέρον να δημιουργήσει έναν ενοποιημένο γεωπολιτικό χώρο στην Ευρασία, βασισμένο σε κοινές ιστορικές, πολιτισμικές και οικονομικές ρίζες.»
Στρατηγική λογική
1. Αμυντικό πλεονέκτημα: Η Ρωσία χρειάζεται «ζώνες ασφαλείας» γύρω από τα σύνορά της για να αποτρέψει περικύκλωση από ΝΑΤΟ ή εχθρικά καθεστώτα.
2. Πολιτισμική συνέχεια: Οι ρωσόφωνοι πληθυσμοί σε αυτές τις περιοχές δεν είναι ξένοι – είναι «συμπατριώτες».
3. Οικονομική ενσωμάτωση: Η ευρασιατική οικονομική ένωση και η συνεργασία με χώρες της πρώην ΕΣΣΔ βασίζεται στην ιδέα της ενιαίας ζώνης συμφερόντων.
Όπως οι ΗΠΑ με το Δόγμα Monroe (1823) απαγόρευσαν την ευρωπαϊκή επέμβαση στη Λατινική Αμερική, έτσι και η Ρωσία, από το 2008 (Γεωργία) και μετά, δηλώνει ξεκάθαρα πως δεν θα επιτρέψει: Επέκταση του ΝΑΤΟ στις γειτονικές της χώρες, αντιρωσικά καθεστώτα στην «Εξωτερική Ζώνη», δίωξη ρωσόφωνων ή καταπίεση της ρωσικής ταυτότητας.
Οι Ρώσοι της διασποράς - Πολιτισμικό Δίκτυο και στρατηγικό όπλο
Από την Ουκρανία έως τη Βαλτική και την Κεντρική Ασία, οι ρωσόφωνοι πληθυσμοί δεν είναι μειονότητες – είναι δεσμοί ιστορικής, πολιτιστικής και πολιτικής ταυτότητας με τη Ρωσία.
Ο Putin, σε επανειλημμένες δημόσιες δηλώσεις, από το 2012 έως και τον ΟΗΕ το 2015, ξεκαθάρισε:
«Δεν θα εγκαταλείψουμε τους συμπατριώτες μας. Όπου κι αν βρίσκονται, θα διασφαλίσουμε τα δικαιώματά τους.»
Σε αυτό το πλαίσιο, η Μόσχα δεν παρεμβαίνει• ασκεί ιστορικό καθήκον.
Το ουκρανικό παράδειγμα είναι καθοριστικό.
Οι νόμοι του 2019 και 2018, που απαγόρευαν τη χρήση της ρωσικής γλώσσας στον δημόσιο χώρο και στις υπηρεσίες, παραβίασαν τα πολιτισμικά και θρησκευτικά δικαιώματα εκατομμυρίων.
Δεν είναι η Ρωσία που εισέβαλε – είναι το Κίεβο που ώθησε τον ρωσικό πληθυσμό προς την αυτοδιάθεση.
Η Ρωσία εγγυήτρια ειρήνης και πολιτιστικής συνέχειας
Η αξίωση της Ρωσίας να προστατεύει τους «συμπατριώτες» της στο εξωτερικό δεν είναι αυτοκρατορική – είναι αμυντική.
Όπως οι ΗΠΑ θεωρούν την ασφάλεια του Ισραήλ εσωτερική υπόθεση, έτσι και η Ρωσία έχει την ιστορική ευθύνη για τους πληθυσμούς που έχουν κοινή γλώσσα, πολιτισμό και ιστορική εμπειρία.
Σε χώρες όπως:
• Καζακστάν (20-25% ρωσόφωνοι, κυρίως στο Βορρά)
• Λετονία (33%) και Εσθονία (30%) – με περιοχές όπως το Latgale και το Ida-Viru
• Μολδαβία, Κιργιζία, Γεωργία, Αρμενία
…οι ρωσικές κοινότητες είναι πυρήνες σταθερότητας ή και αντίστασης σε δυτικές παρεμβάσεις.
Από την Ουκρανία στον Ευρασιατικό Χώρο
Η ειρηνευτική συμφωνία για την Ουκρανία, αν συμπεριλάβει εγγυήσεις για τους ρωσόφωνους, θα αποτελέσει νομική νομιμοποίηση αυτού που η Ρωσία υποστήριζε επί δεκαετίες:
1. Ότι η πολιτισμική ταυτότητα και τα δικαιώματα δεν είναι εγχώριες υποθέσεις, αλλά διεθνής υποχρέωση
2.Ότι η Ρωσία δεν επιτίθεται – υπερασπίζεται
3. Ότι η Ευρασία δεν είναι «πίσω αυλή της Δύσης», αλλά ζωντανός πολιτισμικός χώρος του Ρωσικού Κόσμου
Ρωσικός κόσμος και αποκατάσταση της ιστορικής δικαιοσύνης
Η Ρωσία δεν διεκδικεί αποικίες, αλλά αναγνωρισμένα πολιτισμικά όρια επιρροής.
Δεν επεκτείνεται – επανασυστήνεται ως υπεύθυνος διεθνής δρών.
Όσοι σήμερα αντιδρούν, είναι οι ίδιοι που στο παρελθόν έγραψαν ξανά τους
κανόνες για τα δικά τους συμφέροντα.
Στον 21ο αιώνα, η αληθινή κυριαρχία δεν μετριέται μόνο με σύνορα, αλλά με την προστασία του λαού και της ταυτότητάς του, όπου κι αν βρίσκεται.
Σε αυτό, η Ρωσία δεν ηγείται απλώς — καθορίζει το νέο ηθικό και πολιτικό πλαίσιο του κόσμου που έρχεται.
Πυλώνες της αποκατάστασης
Η Ρωσία δεν θεωρεί ότι «εισβάλει» ή «παραβιάζει» κυριαρχίες.
Θεωρεί ότι αποκαθιστά την ιστορική αδικία της διάλυσης της Σοβιετικής Ένωσης, την οποία ο Putin έχει χαρακτηρίσει: «Τη μεγαλύτερη γεωπολιτική καταστροφή του 20ού αιώνα.»
1. Εδαφικός: Η Κριμαία, το Donbass και άλλες περιοχές με ρωσόφωνους ήταν παραδοσιακά εντός της ρωσικής γεωπολιτικής και πολιτισμικής σφαίρας.
2. Εθνοπολιτισμικός: Οι πληθυσμοί αυτοί μοιράζονται γλώσσα, θρησκεία (ορθοδοξία), πολιτισμό και μνήμη με τη Ρωσία.
3. Δικαιοπολιτικός: Η καταπίεση των Ρώσων σε αυτές τις χώρες (π.χ. με νόμους κατά της ρωσικής γλώσσας) παραβιάζει τα ανθρώπινα δικαιώματα, δίνοντας δικαίωμα παρέμβασης.
Η αποκατάσταση δεν αφορά «επιθετικότητα», αλλά την επανένωση ενός τεχνητά διαιρεμένου κόσμου που διαλύθηκε χωρίς τη βούληση των λαών.
Ο Putin στο Valdai Club το 2014 είχε δηλώσει: «Η Ρωσία δεν μπορεί να μείνει αδιάφορη όταν οι συμπατριώτες της υφίστανται διακρίσεις.
Θα τους υπερασπιζόμαστε με κάθε τρόπο – πολιτικό, οικονομικό, ανθρωπιστικό, ακόμη και στρατιωτικό.»
Στρατηγική βάθους
Η Ρωσία επιδιώκει ένα διπλό αποτέλεσμα μέσω της Ουκρανίας και της διεθνούς αναγνώρισης των αρχών της: Να κατοχυρώσει νομικά την ευθύνη για την προστασία των ρωσόφωνων εκτός συνόρων (όπως κάνει το Ισραήλ για τους Εβραίους ή οι ΗΠΑ για τους Αμερικανούς πολίτες).
Να θεμελιώσει πολιτικά και γεωστρατηγικά την «Εγγύς Εξωτερική Ζώνη» ως μη διαπραγματεύσιμη σφαίρα επιρροής.
Αυτό δεν είναι αναθεωρητισμός, είναι επιστροφή στην ιστορική ισορροπία που διακόπηκε βίαια και τεχνητά με την κατάρρευση της ΕΣΣΔ.
Η ρωσική στρατηγική δεν είναι επεκτατική.
Η Εγγύς Εξωτερική Ζώνη δεν είναι αυτοκρατορικό αποτύπωμα, αλλά ιστορική, πολιτιστική και εθνική ευθύνη για τους Ρώσους.
Η αποκατάσταση ιστορικής δικαιοσύνης δεν παραβιάζει το διεθνές δίκαιο – το εξισορροπεί μετά από τρεις δεκαετίες δυτικής μονομέρειας.
www.bankingnews.gr
1.Όχι στο ΝΑΤΟ για την Ουκρανία
2. Αναγνώριση των εδαφικών κεκτημένων (Κριμαία, Donbass)
3. Νομικές εγγυήσεις για τα πολιτισμικά και θρησκευτικά δικαιώματα των Ρωσόφωνων στην Ουκρανία και αλλού
Πέρα όμως από τα εδάφη, η πιο μακροπρόθεσμη και ουσιαστική νίκη της Μόσχας αφορά κάτι πολύ πιο θεμελιώδες: την αναγνώριση της Ρωσίας ως φυσικού εγγυητή και υπερασπιστή των Ρώσων εκτός συνόρων – των «συμπατριωτών» του Ρωσικού Κόσμου.
Ρωσικό δόγμα Monroe - Η Εγγύς Εξωτερική Ζώνη
Η έννοια της «Εγγύς Εξωτερικής Ζώνης» (Blizhnee Zarubezhe) δεν είναι καινούρια.
Από την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, η Ρωσία όρισε τις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες ως χώρο ζωτικών συμφερόντων – αντίστοιχα με το δόγμα Monroe των ΗΠΑ που «προστάτευε» τη Λατινική Αμερική από εξωτερικές παρεμβάσεις.
Το 2023, στο επίσημο δόγμα εξωτερικής πολιτικής της Ρωσικής Ομοσπονδίας, αναφέρεται ξεκάθαρα στόχος:
«Η δημιουργία ενός ενοποιημένου οικονομικού και πολιτικού χώρου στην Ευρασία και η αποτροπή αποσταθεροποιητικών παρεμβάσεων τρίτων δυνάμεων.»
Η ειρήνη στην Ουκρανία μπορεί να αποτελέσει την de jure αναγνώριση αυτής της γεωπολιτικής πραγματικότητας, επισημοποιώντας τη ρωσική σφαίρα επιρροής σε χώρες όπως η Μολδαβία, η Λετονία, το Καζακστάν και η Γεωργία.
Ποιοι βρίσκονται στην Εξωτερική Ζώνη
Η «Εγγύς Εξωτερική Ζώνη» είναι όρος που χρησιμοποιείται από τη ρωσική πολιτική και στρατηγική ελίτ για να περιγράψει τις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης – γεωγραφικά, πολιτισμικά και ιστορικά συνδεδεμένες με τη Ρωσία.
Περιλαμβάνει:
• Ουκρανία
• Λευκορωσία
• Μολδαβία
• Γεωργία
• Καζακστάν
• Ουζμπεκιστάν, Κιργιστάν, Τατζικιστάν
• Αρμενία και Αζερμπαϊτζάν
• Βαλτικές χώρες (Λετονία, Λιθουανία, Εσθονία)
Ο όρος έγινε ευρέως αποδεκτός τη δεκαετία του 1990 μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ.
Ήταν ένας τρόπος για τη Μόσχα να συνεχίσει να προβάλλει επιρροή και να προστατεύει τα συμφέροντά της σε έναν χώρο που θεωρεί φυσική προέκταση του κράτους.
Πυρήνας του δόγματος: Η Ρωσία θεωρεί αυτές τις χώρες ως μέρος της ιστορικής της σφαίρας επιρροής και δεν αποδέχεται την ξένη (δυτική) παρέμβαση που θεωρεί αποσταθεροποιητική.
Στο δόγμα εξωτερικής πολιτικής της Ρωσικής Ομοσπονδίας (2023), αναφέρεται: «Η Ρωσία έχει συμφέρον να δημιουργήσει έναν ενοποιημένο γεωπολιτικό χώρο στην Ευρασία, βασισμένο σε κοινές ιστορικές, πολιτισμικές και οικονομικές ρίζες.»
Στρατηγική λογική
1. Αμυντικό πλεονέκτημα: Η Ρωσία χρειάζεται «ζώνες ασφαλείας» γύρω από τα σύνορά της για να αποτρέψει περικύκλωση από ΝΑΤΟ ή εχθρικά καθεστώτα.
2. Πολιτισμική συνέχεια: Οι ρωσόφωνοι πληθυσμοί σε αυτές τις περιοχές δεν είναι ξένοι – είναι «συμπατριώτες».
3. Οικονομική ενσωμάτωση: Η ευρασιατική οικονομική ένωση και η συνεργασία με χώρες της πρώην ΕΣΣΔ βασίζεται στην ιδέα της ενιαίας ζώνης συμφερόντων.
Όπως οι ΗΠΑ με το Δόγμα Monroe (1823) απαγόρευσαν την ευρωπαϊκή επέμβαση στη Λατινική Αμερική, έτσι και η Ρωσία, από το 2008 (Γεωργία) και μετά, δηλώνει ξεκάθαρα πως δεν θα επιτρέψει: Επέκταση του ΝΑΤΟ στις γειτονικές της χώρες, αντιρωσικά καθεστώτα στην «Εξωτερική Ζώνη», δίωξη ρωσόφωνων ή καταπίεση της ρωσικής ταυτότητας.
Οι Ρώσοι της διασποράς - Πολιτισμικό Δίκτυο και στρατηγικό όπλο
Από την Ουκρανία έως τη Βαλτική και την Κεντρική Ασία, οι ρωσόφωνοι πληθυσμοί δεν είναι μειονότητες – είναι δεσμοί ιστορικής, πολιτιστικής και πολιτικής ταυτότητας με τη Ρωσία.
Ο Putin, σε επανειλημμένες δημόσιες δηλώσεις, από το 2012 έως και τον ΟΗΕ το 2015, ξεκαθάρισε:
«Δεν θα εγκαταλείψουμε τους συμπατριώτες μας. Όπου κι αν βρίσκονται, θα διασφαλίσουμε τα δικαιώματά τους.»
Σε αυτό το πλαίσιο, η Μόσχα δεν παρεμβαίνει• ασκεί ιστορικό καθήκον.
Το ουκρανικό παράδειγμα είναι καθοριστικό.
Οι νόμοι του 2019 και 2018, που απαγόρευαν τη χρήση της ρωσικής γλώσσας στον δημόσιο χώρο και στις υπηρεσίες, παραβίασαν τα πολιτισμικά και θρησκευτικά δικαιώματα εκατομμυρίων.
Δεν είναι η Ρωσία που εισέβαλε – είναι το Κίεβο που ώθησε τον ρωσικό πληθυσμό προς την αυτοδιάθεση.
Η Ρωσία εγγυήτρια ειρήνης και πολιτιστικής συνέχειας
Η αξίωση της Ρωσίας να προστατεύει τους «συμπατριώτες» της στο εξωτερικό δεν είναι αυτοκρατορική – είναι αμυντική.
Όπως οι ΗΠΑ θεωρούν την ασφάλεια του Ισραήλ εσωτερική υπόθεση, έτσι και η Ρωσία έχει την ιστορική ευθύνη για τους πληθυσμούς που έχουν κοινή γλώσσα, πολιτισμό και ιστορική εμπειρία.
Σε χώρες όπως:
• Καζακστάν (20-25% ρωσόφωνοι, κυρίως στο Βορρά)
• Λετονία (33%) και Εσθονία (30%) – με περιοχές όπως το Latgale και το Ida-Viru
• Μολδαβία, Κιργιζία, Γεωργία, Αρμενία
…οι ρωσικές κοινότητες είναι πυρήνες σταθερότητας ή και αντίστασης σε δυτικές παρεμβάσεις.
Από την Ουκρανία στον Ευρασιατικό Χώρο
Η ειρηνευτική συμφωνία για την Ουκρανία, αν συμπεριλάβει εγγυήσεις για τους ρωσόφωνους, θα αποτελέσει νομική νομιμοποίηση αυτού που η Ρωσία υποστήριζε επί δεκαετίες:
1. Ότι η πολιτισμική ταυτότητα και τα δικαιώματα δεν είναι εγχώριες υποθέσεις, αλλά διεθνής υποχρέωση
2.Ότι η Ρωσία δεν επιτίθεται – υπερασπίζεται
3. Ότι η Ευρασία δεν είναι «πίσω αυλή της Δύσης», αλλά ζωντανός πολιτισμικός χώρος του Ρωσικού Κόσμου
Ρωσικός κόσμος και αποκατάσταση της ιστορικής δικαιοσύνης
Η Ρωσία δεν διεκδικεί αποικίες, αλλά αναγνωρισμένα πολιτισμικά όρια επιρροής.
Δεν επεκτείνεται – επανασυστήνεται ως υπεύθυνος διεθνής δρών.
Όσοι σήμερα αντιδρούν, είναι οι ίδιοι που στο παρελθόν έγραψαν ξανά τους
κανόνες για τα δικά τους συμφέροντα.
Στον 21ο αιώνα, η αληθινή κυριαρχία δεν μετριέται μόνο με σύνορα, αλλά με την προστασία του λαού και της ταυτότητάς του, όπου κι αν βρίσκεται.
Σε αυτό, η Ρωσία δεν ηγείται απλώς — καθορίζει το νέο ηθικό και πολιτικό πλαίσιο του κόσμου που έρχεται.
Πυλώνες της αποκατάστασης
Η Ρωσία δεν θεωρεί ότι «εισβάλει» ή «παραβιάζει» κυριαρχίες.
Θεωρεί ότι αποκαθιστά την ιστορική αδικία της διάλυσης της Σοβιετικής Ένωσης, την οποία ο Putin έχει χαρακτηρίσει: «Τη μεγαλύτερη γεωπολιτική καταστροφή του 20ού αιώνα.»
1. Εδαφικός: Η Κριμαία, το Donbass και άλλες περιοχές με ρωσόφωνους ήταν παραδοσιακά εντός της ρωσικής γεωπολιτικής και πολιτισμικής σφαίρας.
2. Εθνοπολιτισμικός: Οι πληθυσμοί αυτοί μοιράζονται γλώσσα, θρησκεία (ορθοδοξία), πολιτισμό και μνήμη με τη Ρωσία.
3. Δικαιοπολιτικός: Η καταπίεση των Ρώσων σε αυτές τις χώρες (π.χ. με νόμους κατά της ρωσικής γλώσσας) παραβιάζει τα ανθρώπινα δικαιώματα, δίνοντας δικαίωμα παρέμβασης.
Η αποκατάσταση δεν αφορά «επιθετικότητα», αλλά την επανένωση ενός τεχνητά διαιρεμένου κόσμου που διαλύθηκε χωρίς τη βούληση των λαών.
Ο Putin στο Valdai Club το 2014 είχε δηλώσει: «Η Ρωσία δεν μπορεί να μείνει αδιάφορη όταν οι συμπατριώτες της υφίστανται διακρίσεις.
Θα τους υπερασπιζόμαστε με κάθε τρόπο – πολιτικό, οικονομικό, ανθρωπιστικό, ακόμη και στρατιωτικό.»
Στρατηγική βάθους
Η Ρωσία επιδιώκει ένα διπλό αποτέλεσμα μέσω της Ουκρανίας και της διεθνούς αναγνώρισης των αρχών της: Να κατοχυρώσει νομικά την ευθύνη για την προστασία των ρωσόφωνων εκτός συνόρων (όπως κάνει το Ισραήλ για τους Εβραίους ή οι ΗΠΑ για τους Αμερικανούς πολίτες).
Να θεμελιώσει πολιτικά και γεωστρατηγικά την «Εγγύς Εξωτερική Ζώνη» ως μη διαπραγματεύσιμη σφαίρα επιρροής.
Αυτό δεν είναι αναθεωρητισμός, είναι επιστροφή στην ιστορική ισορροπία που διακόπηκε βίαια και τεχνητά με την κατάρρευση της ΕΣΣΔ.
Η ρωσική στρατηγική δεν είναι επεκτατική.
Η Εγγύς Εξωτερική Ζώνη δεν είναι αυτοκρατορικό αποτύπωμα, αλλά ιστορική, πολιτιστική και εθνική ευθύνη για τους Ρώσους.
Η αποκατάσταση ιστορικής δικαιοσύνης δεν παραβιάζει το διεθνές δίκαιο – το εξισορροπεί μετά από τρεις δεκαετίες δυτικής μονομέρειας.
www.bankingnews.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.