Η παγκοσμιοποίηση είναι εχθρός της δημοκρατίας και της ελευθερίας
Η παγκοσμιοποίηση είναι εχθρός της δημοκρατίας και της ελευθερίας
|
Ο τρόπος με τον οποίο είναι δομημένη η πολιτική σήμερα στη Δύση και όχι μόνο, οδηγεί στο συμπέρασμα πως όλοι είμαστε αναγκαστικά απομονωμένοι - σε έναν κόσμο που διοικείται από παγκόσμιους θεσμούς, καθώς επίσης από τις τράπεζες και τις χρηματοπιστωτικές αγορές. Αυτό ακριβώς σχεδιάζεται από τις ελίτ να «θεσμοθετηθεί» - δηλαδή, το να επιτευχθεί καθολική απαλλαγή από το εκλογικό δικαίωμα του μέσου πληθυσμού, έτσι ώστε οι ελίτ να έχουν ελεύθερα χέρια στη ρύθμιση του πλανήτη, όπως νομίζουν. Αυτός είναι ο λόγος, για τον οποίο καθίσταται εξαιρετικά επείγον για κάθε άτομο που φιλοδοξεί να ζήσει ειρηνικά και ελεύθερα, να ανακτήσει την εθνική του κυριαρχία - να πει όχι στη μεταβίβαση εξουσίας σε θεσμούς, στους οποίους οι Πολίτες δεν έχουν κανέναν έλεγχο. Εδώ η Ελλάδα, έχοντας δυστυχώς χάσει την οικονομική της ανεξαρτησία από τα μνημόνια και την κυλιόμενη χρεοκοπία, οπότε την εθνική της κυριαρχία, λειτουργεί στην ουσία ως πειραματόζωο – αφού «άγεται και φέρεται» τα τελευταία χρόνια από εξωτερικούς θεσμούς, απέναντι στους οποίους οι Πολίτες δεν έχουν καμία εξουσία, ούτε καν όταν εκλέγουν τις κυβερνήσεις τους. Τέλος, με απλά λόγια οι θεσμοί διακυβέρνησης πρέπει να ευρίσκονται υπό τον έλεγχο των Πολιτών και να αφορούν τα σύνορα συγκεκριμένων κρατών - διαφορετικά γίνονται αναγκαστικά τυραννικοί, με την πάροδο του χρόνου
Ανάλυση
Διαβάζοντας ένα άρθρο, προβληματισθήκαμε σε σχέση με μία πολύ ενδιαφέρουσα παρατήρηση – σύμφωνα με την οποία πολλά από τα δυτικά κράτη που ευημερούν, αντιμετωπίζουν το ίδιο πρόβλημα. Δηλαδή, έχουν πλημμυρισθεί από παράνομους μετανάστες που έχουν κατακλύσει το σύστημα τους – ενώ εξοργίζουν τους Πολίτες τους, προσθέτουν δημοσιονομικά βάρη, διαταράσσουν τη δημόσια τάξη και οδηγούν συχνά σε πολιτική αστάθεια. Παράδειγμα η Σουηδία, στην οποία η εγκληματικότητα έχει εκτοξευθεί στα ύψη - ενώ υπάρχουν πάνω από 50 απαγορευμένες ζώνες, στις οποίες δεν μπορεί να επέμβει ούτε η αστυνομία.
Εν προκειμένω, η ερώτηση που έχει τεθεί στο άρθρο είναι γιατί αντιμετωπίζουν σήμερα τόσα πολλά έθνη ταυτόχρονα, πλημμύρες ανθρώπων που εκμεταλλεύονται τα κατεστραμμένα συστήματα μετανάστευσης και το κοινωνικό τους κράτος. Επίσης, πώς ένα τοπικό πρόβλημα του παρελθόντος, έγινε παγκόσμιο τόσο γρήγορα; Γιατί κινδύνευσαν όλα τα συνοριακά συστήματα ταυτόχρονα, από την Ευρώπη και τις ΗΠΑ, έως την Αυστραλία; Γιατί δρομολογήθηκαν συμφωνίες ερήμην των Πολιτών, όπως αυτή του Μαρόκου; (ανάλυση).
Παρεμπιπτόντως εδώ, η παράνομη μετανάστευση έχει σχέση και με τη «woke agenda» των δικαιωματιστών, οι οποίοι επιχειρούν επί πλέον να ξαναγράψουν την ιστορία – ενώ οι ελίτ έχουν «αφομοιώσει» τις αριστερές αντιλήψεις του διεθνισμού και της ισότητας των ανθρώπων μεταξύ τους, φυσικά «παραφράζοντας» τες σύμφωνα με τα δικά τους συμφέροντα. Έχουμε φτάσει δε στο σημείο να είναι οι «ακροδεξιοί» εναντίον του πολέμου, όταν στο παρελθόν οι αριστεροί – οι οποίοι, είτε ως σοσιαλδημοκράτες, είτε ως μέλη της ανανεωτικής αριστεράς στην Ευρώπη, τάσσονται μανιωδώς υπέρ του πολέμου (ανάλυση).
Συνεχίζοντας, στην περίπτωση της πανδημίας, υπήρξε μία κοινή, παγκόσμια και παρόμοια «πολιτική απάντηση» – συγκάλυψη, αποστασιοποίηση, lockdowns, ταξιδιωτικοί περιορισμοί, όρια χωρητικότητας κοκ., ενώ μόνο οι πολύ μεγάλες επιχειρήσεις είχαν τη δυνατότητα να παραμείνουν ανοιχτές. Όποια κράτη δε αρνήθηκαν να εφαρμόσουν τα παραπάνω μέτρα, Πολίτες επίσης, αντιμετώπισαν ανελέητες επιθέσεις εκ μέρους των «καθεστωτικών» ΜΜΕ – ενώ κάτι ανάλογο συνέβη με τον πόλεμο της Ουκρανίας, καθώς επίσης του Ισραήλ, αν και από την αντίθετη πλευρά.
Όλα αυτά προφανώς υποδηλώνουν μία δυσοίωνη πραγματικότητα – μία δυστοπία. Δηλαδή ότι τα «έθνη κράτη» της Δύσης, τα οποία κυριαρχούν στο πολιτικό τοπίο από την Αναγέννηση, σε ορισμένες περιπτώσεις από τον αρχαίο κόσμο, οδηγούνται σε μία νέα μορφή διακυβέρνησης – την οποία μπορεί κανείς να ονομάσει «παγκοσμιοποίηση», χωρίς φυσικά να αφορά το διασυνοριακό εμπόριο που ήταν ο κανόνας σε όλη την ανθρώπινη ιστορία.
Εδώ πρόκειται για έναν πολιτικό έλεγχο που δεν προέρχεται από τους Πολίτες και που δεν μπορούν να τον επηρεάσουν – σημειώνοντας ότι, μερικοί από τους πιο λαμπρούς διανοούμενους, για αιώνες ονειρεύονταν την παγκόσμια κυβέρνηση ως λύση για την ποικιλομορφία των πολιτικών των «εθνών κρατών». Αποτελεί δε τη βασική ιδέα για επιστήμονες και ηθικολόγους – οι οποίοι είναι τόσο πεπεισμένοι για την ορθότητα των ιδεών τους, ώστε να ονειρεύονται μία παγκόσμια επιβολή της λύσης που προτιμούν.
Οι παγκόσμιοι θεσμοί και το «έθνος κράτος»
Ειδικότερα, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ), σχεδίασε αποτελεσματικά την αντιμετώπιση της πανδημίας για ολόκληρο τον κόσμο – ενώ τα παγκοσμιοποιημένα ιδρύματα και οι ΜΚΟ, φαίνεται να εμπλέκονται σε μεγάλο βαθμό στη μεταναστευτική κρίση. Το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα, ασκούν τεράστια επιρροή στη νομισματική και χρηματοπιστωτική πολιτική – ενώ ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου (ΠΟΕ) έχει στόχο να μειώσει τη δύναμη του «έθνους κράτους» στις εμπορικές πολιτικές. Κάτι ανάλογο συμβαίνει με την ΕΕ και την Ευρωζώνη – όπου η μεν πρώτη διοικείται από μη εκλεγμένα ουσιαστικά άτομα, ενώ η δεύτερη από την ΕΚΤ, άρα από το χρηματοπιστωτικό σύστημα.
Όσον αφορά τον ΟΗΕ, στην πρόσφατη συνεδρίαση του τεράστιες περιοχές της Νέας Υόρκης απομονώθηκαν - με διπλωμάτες και μεγάλους χρηματοδότες να φτάνουν μέσω ελικοπτέρων στις στέγες πολυτελών ξενοδοχείων, τα οποία ήταν όλα γεμάτα για την εβδομάδα των συναντήσεων.
Οι παρευρισκόμενοι δεν ήταν μόνο πολιτικοί από όλο τον πλανήτη, αλλά επίσης οι ισχυρότερες οικονομικές εταιρείες και τα ΜΜΕ - μαζί με εκπροσώπους των μεγαλυτέρων πανεπιστημίων και ΜΚΟ. Όλοι αυτοί, οι οποίοι είναι αποκομμένοι από τους υπόλοιπους ανθρώπους, αλλά και από το ίδιο το «έθνος κράτος», φαίνεται να συνενώνονται ταυτόχρονα, σαν να θέλουν να είναι μέρος του μέλλοντος – ενός μέλλοντος της παγκόσμιας διακυβέρνησης, όπου το «έθνος κράτος» περιορίζεται τελικά σε καθαρά διακοσμητικό ρόλο, χωρίς λειτουργική ισχύ.
Στο παρελθόν που σχεδιάζεται να ανατραπεί σήμερα, η διεύρυνση των συνόρων απαιτούσε κατάκτηση ή κάποια μορφή αποικιοκρατίας - τέτοιες ρυθμίσεις όμως είναι προσωρινές, επειδή τελικά υπόκεινται στη συναίνεση των κυβερνωμένων. Η ιδέα δε της συναίνεσης, κυριάρχησε σταδιακά στις πολιτικές υποθέσεις από τον 18ο και 19ο αιώνα, έως μετά τον Μεγάλο Πόλεμο - ο οποίος διέλυσε την τελευταία από τις πολυεθνικές αυτοκρατορίες. Το γεγονός αυτό δε, μας άφησε ένα μοντέλο: το «έθνος κράτος», στο οποίο οι Πολίτες ασκούν την τελική κυριαρχία στο καθεστώς, κάτω από το οποίο ζουν.
Στο παράδειγμα των ΗΠΑ, ιδρύθηκαν αρχικά ως μια χώρα τοπικών δημοκρατιών – οι οποίες συγκεντρώθηκαν μόνο κάτω από μια χαλαρή συνομοσπονδία. Όσον αφορά τα άρθρα της συνομοσπονδίας, δεν δημιούργησαν κεντρική κυβέρνηση - αλλά μάλλον ανέθεσαν στις πρώην αποικίες να δημιουργήσουν ή να συνεχίσουν τις δικές τους δομές διακυβέρνησης.
Όταν εμφανίστηκε δε το Σύνταγμα, δημιούργησε μια προσεκτική ισορροπία ελέγχων και ισορροπιών, για να περιορίσει το εθνικό κράτος, διατηρώντας όμως τα δικαιώματα των Πολιτειών – ενώ η βασική ιδέα εδώ δεν ήταν να ανατραπεί ο έλεγχος των Πολιτών επί του «έθνους κράτους» αλλά, αντίθετα, να θεσμοθετηθεί.
Έκτοτε, οι περισσότεροι άνθρωποι στα περισσότερα έθνη, ιδίως στις Ηνωμένες Πολιτείες, πιστεύουν ότι πρέπει να έχουν τον τελευταίο λόγο για τη δομή του καθεστώτος – ενώ η ουσία του δημοκρατικού ιδεώδους είναι να μην υπάρχει το κράτος ως αυτοσκοπός, αλλά ως εγγυητής της ελευθερίας, η οποία είναι αδιαχώριστη από τον έλεγχο της κυβέρνησης εκ μέρους των Πολιτών. Είναι ξεκάθαρο δε το ότι, όταν αυτός ο δεσμός και αυτή η σχέση καταρρέουν, η ίδια η ελευθερία βλάπτεται σοβαρά.
Σήμερα όμως, ο κόσμος είναι γεμάτος από πλούσιους θεσμούς και από άτομα που επαναστατούν εναντίον των ιδεών της ελευθερίας και της δημοκρατίας – ενώ δεν τους αρέσει η ιδέα των γεωγραφικά περιορισμένων κρατών, με σύνορα και με ζώνες δικαστικής εξουσίας. Πιστεύουν λοιπόν πως έχουν μια παγκόσμια αποστολή – η οποία είναι να ενδυναμώσουν τους παγκόσμιους θεσμούς, ενάντια στην κυριαρχία των απλών ανθρώπων που ζουν σε «έθνη κράτη».
Ισχυρίζονται δε ότι, υπάρχουν υπαρξιακά προβλήματα που απαιτούν την ανατροπή του μοντέλου διακυβέρνησης του «έθνους κράτους» - όπως οι μολυσματικές ασθένειες, οι απειλές πανδημίας, η κλιματική αλλαγή, η διατήρηση της ειρήνης, τα εγκλήματα στον κυβερνοχώρο κοκ. Επομένως, θεωρούν πως όλα αυτά είναι απαραίτητο να αντιμετωπίζονται παγκοσμίως – αφού δεν μπορεί το «έθνος κράτος» να τα καταφέρει από μόνο του.
Θέλουν να πείσουν λοιπόν για το ότι, το «έθνος κράτος» είναι ένας αναχρονισμός που πρέπει να αντικατασταθεί – γεγονός που όμως οδηγεί αυτόματα στο συμπέρασμα πως η ίδια η δημοκρατία και η ελευθερία αποτελούν αναχρονισμό, κάτι που ασφαλώς δεν ισχύει.
Γιατί δεν ισχύει; Επειδή στην πράξη ο μοναδικός τρόπος, με το οποίο οι μέσοι άνθρωποι μπορούν να περιορίσουν την τυραννία και το δεσποτισμό, είναι οι εκλογές σε εθνικό επίπεδο – αφού κανένας από εμάς δεν έχει επιρροή στις πολιτικές του ΠΟΥ, της Παγκόσμιας Τράπεζας, του ΔΝΤ, της ΕΕ ή, πολύ λιγότερο, των Ιδρυμάτων του Γκέιτς ή του Σόρος.
Επίλογος
Ολοκληρώνοντας, ο τρόπος με τον οποίο είναι δομημένη η πολιτική σήμερα στη Δύση και όχι μόνο, οδηγεί στο συμπέρασμα πως είμαστε όλοι αναγκαστικά απομονωμένοι - σε έναν κόσμο που διοικείται από παγκόσμιους θεσμούς, καθώς επίσης από τις τράπεζες και τις χρηματοπιστωτικές αγορές.
Αυτό ακριβώς είναι εν προκειμένω το ζητούμενο που σχεδιάζεται να θεσμοθετηθεί - δηλαδή, το να επιτευχθεί καθολική απαλλαγή από το εκλογικό δικαίωμα του μέσου πληθυσμού, έτσι ώστε οι ελίτ να έχουν ελεύθερα χέρια στη ρύθμιση του πλανήτη, όπως νομίζουν. Αυτός είναι ο λόγος, για τον οποίο καθίσταται εξαιρετικά επείγον για κάθε άτομο που φιλοδοξεί να ζήσει ειρηνικά και ελεύθερα, να ανακτήσει την εθνική του κυριαρχία - να πει όχι στη μεταβίβαση εξουσίας σε θεσμούς, στους οποίους οι Πολίτες δεν έχουν κανέναν έλεγχο.
Εδώ η Ελλάδα, έχοντας χάσει την οικονομική της ανεξαρτησία από τα μνημόνια και την κυλιόμενη χρεοκοπία (ανάλυση), οπότε την εθνική της κυριαρχία, λειτουργεί στην ουσία ως πειραματόζωο – αφού «άγεται και φέρεται» τα τελευταία χρόνια από εξωτερικούς θεσμούς, απέναντι στους οποίους οι Πολίτες δεν έχουν καμία εξουσία, ούτε καν όταν εκλέγουν τις κυβερνήσεις τους.
Τέλος, με απλά λόγια οι θεσμοί διακυβέρνησης πρέπει να ευρίσκονται υπό τον έλεγχο των Πολιτών και να αφορούν τα σύνορα συγκεκριμένων κρατών - διαφορετικά γίνονται αναγκαστικά τυραννικοί, με την πάροδο του χρόνου.
Δεν υπάρχουν σχόλια
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.